Tıp Fakültesi / Faculty of Medicine
Permanent URI for this collectionhttps://hdl.handle.net/11727/1403
Browse
6106 results
Search Results
Item Farmasötik mikrobiyoloji uygulamaları(2025) Abbasoğlu, UfukItem Sodyum glukoz ortak taşıyıcı-2 inhibitör tedavisi kullanan tip-2 diyabetes mellitus hastalarından oluşan bir retrospektif kohortta glomerüler filtrasyon hızının ürik asit metabolizmasına etkisi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Emre, Varoğlu; Altuğ, KurtSodyum glukoz ortak taşıyıcı-2 (SGLT-2) inhibitörleri Tip-2 Diyabetes Mellitus (Tip-2 DM) tedavisinde kullanılan oral antidiyabetik ajanlardır. SGLT-2 inhibitörlerinin üriner glukoz atılımıyla etkili glisemik kontrol sağlamasının yanı sıra diyabet hastalığın prognozuna etkili olan serum ürik asit (ÜA) düzeyini düşürdüğü bilinmektedir. Çalışmanın amacı SGLT-2 inhibitör tedavisi alan Tip-2 DM hastalarındaki farklı glomerüler filtrasyon hızının (GFH) serum ÜA düzey değişimine etkisini incelemektir. 1 Ocak 2017- 30 Eylül 2022 tarihleri arasında Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi Endokrin ve Metabolizma Hastalıkları Polikliniği’ne başvuran, Tip-2 DM tanısı almış ve SGLT-2 inhibitör tedavi raporu çıkarılıp reçetesi yazılan 3004 hasta çalışmanın evrenini oluşturmaktadır. Hastanın kesintisiz SGLT-2 inhibitörü kullanmaması, 3.ay ve/veya 12.ay takip kontrollerine gelmemesi, serum ÜA düzeyini etkileyen ilaçlar kullanması ve gut hastalığı tedavisi alıyor olması dışlama kriterleriydi. Hastane Medikal Bilgi Sistemi üzerinden çalışmanın örneklemini oluşturan 410 hastanın, SGLT-2 inhibitör ilaç raporu almadan önce ölçülen serum HbA1C, açlık kan şekeri (AKŞ), kreatinin, yüksek dansiteli lipoprotein (HDL), düşük dansiteli lipoprotein (LDL), trigliserit, ÜA ve idrar glukoz düzeyleri ile SGLT- 2 inhibitör tedavisi altındaki 3.ay ve 12.ayda bakılan değerleri karşılaştırılmıştır. Böbrek Hastalıkları Küresel Sonuçların İyileştirilmesi Vakfı’na (KDIGO) göre hastalar 3 gruba (GFH ≥90, 60-89, 30-59 ml/dk/1,73m2) ayrılmış ve SGLT-2 inhibitörlerinin GFH’a göre ürik asit düzeyine etkisi incelenmiştir. Çalışma grubu 227 erkek, 183 kadın hastadan oluşmaktaydı. Hastaların yaş ortalamaları 59,1±11,55/yıl idi. Hastaların SGLT-2 inhibitör tedavi öncesi ölçülen serum HbA1C, AKŞ, kreatinin, LDL, trigliserit, ÜA değerleri tedavi altında azalırken; HDL ve idrar glukoz düzeyleri ise tedavi altında arttığı saptandı. GFH düzeyi 30-59 ml/dk/1,73m2 arasında olan hastalarda ilaç öncesi (6,35±1,31), ilaç tedavisi 3.ay (6,02±1,05) ve ilaç tedavisi 12.ay (5,97±1,21) takiplerinde serum ÜA değerleri arasında anlamlı fark bulunmadı (p=0,368). Çalışma, SGLT-2 inhibitörlerinin serum ÜA düzeyine olan etkisinin GFH’a göre farklılık gösterdiğini saptamıştır. SGLT-2 inhibitörlerinin, yalnızca antidiyabetik ilaç olmadıkları, bu ilaçların lipit profili ve GFH’ı korunmuş hastalarda serum ürik asit düzeyine olan etkileri ile hiperlipidemi ve hiperürisemi ilişkili hastalıklara karşı da koruyucu rolü olabileceğini göstermiştir. Sodium glucose cotransporter-2 (SGLT-2) inhibitors are oral antidiabetic agents used in the treatment of type-2 diabetes mellitus (type-2 DM). SGLT-2 inhibitors are known to provide effective glycemic control through urinary glucose excretion, as well as to reduce serum uric acid (UA) levels, which affect the prognosis of diabetes. The aim of the study was to investigate the effect of different glomerular filtration rates (GFR) on serum UA level changes in Type-2 DM patients receiving SGLT-2 inhibitor therapy. Between January 1, 2017 and September 30, 2022, 3004 patients who were admitted to the Endocrine and Metabolic Diseases Outpatient Clinic of Başkent University Ankara Hospital, diagnosed with Type-2 DM and prescribed SGLT-2 inhibitor treatment reports and prescriptions constituted the study population. Exclusion criteria were that the patient was not taking SGLT2 inhibitors continuously, did not attend the 3rd month and/or 12th month follow-up visits, was taking medications that affect serum UA levels, and was being treated for gout. Serum HbA1C, fasting blood glucose (FBG), creatinine, high-density lipoprotein (HDL), low-density lipoprotein (LDL), triglyceride, UA and urine glucose levels measured before receiving SGLT-2 inhibitor medication report were compared with the values measured at 3 months and 12 months under SGLT-2 inhibitor treatment in 410 patients who constituted the sample of the study through the Hospital Medical Information System. Patients were divided into 3 groups (GFR ≥90, 60-89, 30-59 ml/min/1.73m2) according to the Kidney Disease Foundation for Improving Global Outcomes (KDIGO) and the effect of SGLT-2 inhibitors on uric acid levels according to GFR was analyzed. The study group consisted of 227 male and 183 female patients. The mean age of the patients was 59.1±11.55/year. Serum HbA1C, FBG, creatinine, LDL, triglycerides, and UA levels decreased, whereas HDL and urine glucose levels increased under drug treatment compared to before SGLT-2 inhibitor treatment. In patients with GFR between 30-59 ml/min/1.73m2, no significant difference was found between serum UA values at pre-drug (6.35±1.31), 3rd month under drug therapy (6.02±1.05) and 12th month under drug therapy (5.97±1.21)(p=0.368). The study found that the effect of SGLT-2 inhibitors on serum UA levels differed according to GFR. The study showed that SGLT-2 inhibitors are not only antidiabetic drugs, but may also have a protective role against hyperlipidemia and hyperuricemia-related diseases with their effects on lipid profile and serum uric acid levels in patients with preserved GFR.Item Tıkınırcasına yeme bozukluğu tarama anketinin ((beds-7) binge-eating disorder screener) türkçe geçerlilik ve güvenilirlik çalışması(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Caner, Aker; Altuğ, KurtTıkınırcasına Yeme Bozukluğu (TYB); tıbbi, psikolojik ve sosyal problemlere neden olan ve yaşam kalitesini düşüren bir yeme bozukluğudur.DSM-5’te kendi başına ayrı bir bozukluk olarak tanımlanan TYB’nin görülme sıklığı giderek artmaktadır. Çalışmanın amacı, TYB olan bireyleri belirlemek için kullanılan BEDS-7 (Binge Eating Disorder Screener-7) ölçeğinin Türkçe çevirisini yapmak ve çevrilen formun psikometrik özelliklerini incelemektir. Katılımcıların yaş, cinsiyet, boy, kilo, meslek, medeni durum ve ruhsal hastalık öyküsü gibi sosyodemografik bilgileri toplanmıştır. Ayrıca, katılımcılar tarafından Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ve Beck Anksiyete Ölçeği (BAÖ) doldurulmuştur. TYB tanısında kullanılan yarı yapılandırılmış bir görüşme olan EDA-5 (Eating Disorder Assessment for DSM-5) testi uygulanmıştır. BEDS-7 ölçeği, son üç ayda aşırı yeme epizodu yaşanıp yaşanmadığını ve bu epizotlar sırasında yaşanan duygusal durumları sorgulayan yedi sorudan oluşmaktadır. İlk iki soru evet ve hayır seçenekli olup, ilk soruya hayır yanıtı verilmesi durumunda test sonlandırılmaktadır. İkinci soruya evet yanıtı verilmesi halinde diğer sorular yanıtlanmaktadır. Sorular, aşırı yeme epizotları esnasında yaşanan stres, kontrol kaybı, aç olmadığı halde yeme, utanç ve suçluluk hissi gibi duyguları sorgulamaktadır. Çalışmanın bulgularına göre, BEDS-7’nin Türkçe versiyonunun anlamlı düzeyde geçerlilik ve güvenilirlik sağladığı saptanmıştır. Ölçeğin faktör yapısını incelemek için gerçekleştirilen açımlayıcı faktör analizi (AFA) neticesinde, iki boyuttan oluşan bir yapı ortaya konmuştur. Yedinci madde, tüm katılımcılar tarafından aynı şekilde yanıtlandığı için herhangi bir boyuta dahil edilmemiştir. Ölçeğin altı maddesinin Cronbach alfa katsayısı 0,693 olarak bulunmuştur. Doğrulayıcı faktör analizi (DFA) kullanılarak ilgili değişkenler arasındaki korelasyonlar incelenmiş ve ölçeğin yapısal geçerliliği desteklenmiştir. Çalışmanın sonuçlarına göre, BEDS-7’nin depresyon ve anksiyete semptomlarını değerlendiren BDÖ ve BAÖ ile anlamlı düzeyde pozitif ilişkili olduğu görülmüştür. BEDS-7 toplam puanı; BDÖ toplam puanıyla %49,6, BAÖ toplam puanıyla %58,9 oranında pozitif ilişkili bulunmuştur. Sonuç olarak, bu çalışma BEDS-7’nin Türkçe versiyonunun geçerlilik ve güvenilirliğini ortaya koymuştur. BEDS-7’nin Türkçe versiyonunun, TYB taramasında kullanılabilir bir ölçek olarak klinik ve araştırma ortamlarında özellikle de birinci basamakta kullanılabileceği sonucuna varılmıştır. Binge Eating Disorder (BED) is an eating disorder that leads to medical, psychological and social problems and negatively affects quality of life. The prevalence of BED, which is defined as a separate disorder in DSM-5, is gradually increasing. The aim of this study is to translate the BEDS-7 (Binge Eating Disorder Screener-7) scale, which is used to identify individuals with BED, into Turkish and to examine the psychometric properties of the translated questionnaire. Sociodemographic information such as age, gender, height, weight, occupation, marital status and history of mental illness were collected. In addition, Beck Depression Inventory (BDI) and Beck Anxiety Inventory (BAI) were completed by the participants. The EDA-5 (Eating Disorder Assessment for DSM-5), a semi-structured interview used in the diagnosis of BED, was administered. The BEDS-7 scale consists of seven questions examining whether binge eating episodes have been experienced in the last three months and the emotional states experienced during these episodes. The first two questions have yes and no options, and the test is terminated if the first question is answered no. If the response to the second question is yes, the other questions will be answered. The questions investigate emotions experienced during binge eating episodes such as stress, loss of control, eating when not hungry, shame and guilt. According to the findings of the study, it was determined that the Turkish version of the BEDS-7 provided significant validity and reliability. Exploratory factor analysis (EFA) conducted to determine the factor structure of the scale revealed a two-dimensional structure. The seventh item was not included in any dimension because it was answered in the same way by all participants. Cronbach's alpha coefficient of the six items of the scale was found to be 0.693. Using confirmatory factor analysis (CFA), the correlations between the relevant variables were examined and the structural validity of the scale was supported. According to the results of the study, the BEDS-7 was found to be significantly positively correlated with the BDI and BAI, which assess depression and anxiety symptoms. BEDS-7 total score was positively correlated with BDI total score by 49.6% and with BAI total score by 58.9%. In conclusion, this study demonstrated the validity and reliability of the Turkish version of the BEDS-7. It was concluded that the Turkish version of BEDS-7 can be used in clinical and research settings, especially in primary care, as a usable scale in BED screening.Item Bir üniversite hastanesinde tanı konulan hiperparatiroidi hastalarının epidemiyolojik özelliklerinin değerlendirilmesi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Meliha Nur, Özen; Altuğ, KurtParatiroid bezleri, vücudun kalsiyum ve fosfor seviyelerini düzenlemek için önemli bir role sahip olan paratiroid hormonunu (PTH) salgılar. PTH'nin aşırı salgılanması hiperparatiroidizm olarak bilinen bir endokrinolojik durumu oluşturur. Amacımız, hastanemize başvuran hiperparatiroidili hastaların klinik, laboratuvar ve görüntüleme bulgularını retrospektif bir şekilde değerlendirerek altta yatan nedenlerini (etyolojilerini) ve görülme sıklığını araştırmaktır. Bu retrospektif çalışmada Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi’ne 2016 ve 2023 yılları arasında başvuran 18 yaş ve üzeri olan 3929 hasta dahil edildi. PTH düzeyi yüksek olan ve düzeltilmiş kalsiyum hesaplanması için gereken albümin düzeyi bakılmış olan 1253 hasta çalışmanın örneklemini oluşturmuştur. Analizler sonucunda hastalara laboratuvar değerlerine göre primer, sekonder ve tersiyer hiperparatiroidizm tanıları konularak bu tanıların dağılımları hesaplanmıştır. Çalışma grubu 693 kadın, 560 erkek hastadan oluşmaktaydı. Tüm hastaların yaş ortalamaları 55,90±17,64/yıl idi. Hastaların 189’u PHPT, 1032’si SHPT ve 32’si THPT tanılarına sahipti. PHPT alt tanılarından %64,6 oranında normokalsemik primer hiperparatiroidizm (NPHPT), SHPT alt tanılarından ise %69,6 oranında Kronik Böbrek Hastalığı (KBH)’na bağlı SHPT en sık görülen alt tanılardı. Tüm hastaların %74,5’inde D vitamini eksikliği, %6,3’ünde nefrolitiyazis öyküsü mevcuttu. SHPT tanılı hastaların %43,2’sinde, THPT tanılı hastaların ise %34,4’ünde hemodiyaliz öyküsü vardı. Hipertansiyon tüm hastalarda en sık gördüğümüz komorbid durumdu. Tüm hastaların %4,2’sine paratiroidektomi yapılmış olup %73,5 oranında en sık görülen patoloji sonucu paratiroid adenomu olarak bulundu. The parathyroid glands play a crucial role in regulating the body's calcium and phosphorus levels by secreting parathyroid hormone (PTH). Excessive secretion of PTH leads to a condition known as hyperparathyroidism. Our aim is to retrospectively evaluate the clinical, laboratory, and imaging findings of patients with hyperparathyroidism who were admitted to our hospital, and to investigate the underlying causes (etiologies) and prevalence. In this retrospective study, 3929 patients aged 18 and over who were admitted to Başkent University Ankara Hospital between 2016 and 2023 were included. The sample consisted of 1253 patients with high PTH levels and measured albumin levels required for corrected calcium calculation. Based on the laboratory values, patients were diagnosed with primary, secondary, and tertiary hyperparathyroidism, and the distribution of these diagnoses was calculated. The study group consisted of 693 female and 560 male patients. The mean age of all patients was 55.90±17.64 years. Of the patients, 189 had PHPT, 1032 had SHPT, and 32 had THPT. Among the PHPT subtypes, normocalcemic primary hyperparathyroidism (NPHPT) was the most common, accounting for 64.6%. Among the SHPT subtypes, the most common was SHPT due to Chronic Kidney Disease (CKD), accounting for 69.6%. Vitamin D deficiency was present in 74.5% of all patients, and 6.3% had a history of nephrolithiasis. A history of hemodialysis was present in 43.2% of SHPT patients and 34.4% of THPT patients. Hypertension was the most common comorbid condition in all patients. Parathyroidectomy was performed in 4.2% of all patients, with parathyroid adenoma being the most common pathological result, found in 73.5% of cases.Item Nonfonksiyonel adrenal kitle tanılı hastalarda nötrofil/lenfosit oranının klinik önemi ve sağlıklı kişilerle karşılaştırılması(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Özben, Çavdar; Altuğ, KurtGörüntüleme yöntemlerinin gelişmesiyle insidental olarak saptanan adrenal kitle tanılı hasta sayısı günümüzde giderek artmaktadır. İnsidental adrenal kitle saptanan her hastanın kitle fonksiyonu ve malignite açısından detaylı ve düzenli değerlendirilmesi gerekmektedir. Birinci basamak sağlık merkezlerinde adrenal kitlelerin tanı ve takibi, mevcut tanı testlerinin ileri düzey olması sebebiyle şu anki koşullarda mümkün olmamaktadır. Bu çalışmanın amacı nonfonksiyonel adrenal kitlesi olan hastaların birinci basamakta bakılan bir test olan nötrofil/lenfosit oranıyla değerlendirilip, sağlıklı kişilerin değerleriyle karşılaştırılarak anlamlı bir fark olup olmadığını konusuna açıklık getirmektir. Çalışmamıza Başkent Üniversitesi Ankara ve Ümitköy Hastanesi Endokrin ve Metabolizma Hastalıkları Polikliniği’ne başvurup D44.1 (Adrenal bezin bilinmeyen davranışlı neoplazmı) veya D35.0 (Adrenal bezin bening neoplazmı) tanısı almış olan hastalar dâhil edildi. Çalışmaya dâhil edilme kriterlerini karşılayan 2011-2023 yılları arasında yeni tanı alan nonfonksiyonel adrenal kitleli hastaların NLR değeri ve diğer inflamatuvar değerleri aynı yıl aralığında Başkent Ankara Hastanesine başvurmuş sağlıklı kişilerin değerleriyle hastane nucleus medikal bilgi sistemi üzerinden karşılaştırıldı. Çalışmadan elde edilen sürekli değişkenlerin analizinde, parametrik testlerin varsayımları sağlandığı durumda Faktöriyel düzende Varyans Analizi yöntemi ve ardından çoklu karşılaştırma yöntemlerinden Tukey testi kullanıldı. Bağımsız iki grup ortalamalarının karşılaştırılmasında ise Student’s t testi kullanıldı. Sürekli değişkenler arası doğrusal ilişkiler Pearson Korelasyon katsayısı ile değerlendirildi. Parametrik test varsayımları sağlanmadığı durumda ise veri transformasyonu yöntemlerinden yararlanıldı veya bağımsız üç veya daha fazla grup ortalamasının karşılaştırılması amacıyla Kruskal Wallis testi ve ardından çoklu karşılaştırma yöntemlerinden Dunn testi kullanıldı, bağımsız iki grup ortancasının karşılaştırılmasında ise Mann Whitney U testi kullanıldı. Sürekli değişkenler arası doğrusal ilişkiler Spearman rho Korelasyon katsayısı ile değerlendirildi. Kategorik değişkenlerin ise Ki-Kare testi, Fisher'in kesinlik testi (Fisher's Exact test) ile değerlendirildi. Veri seti SPSS 26 istatistik paket programı ile analiz edildi. %95 güven aralığında p<0,05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Çalışma sonucunda NLR düzeyi kontrol grubunda vaka grubuna göre daha yüksek olduğu görülmüştür (p<0,01). Başka bir inflamatuvar belirteç olan SII(platelet/nötrofil/lenfosit) nonfonksiyonel kitlesi olanlarda sağlıklı kişilere göre anlamlı olarak yüksek çıkmıştır (p<0,01). Ayrıca vaka grubunda 20-39 vs 60-79 ile 40-59 vs 60-79 yaş aralığı karşılaştırıldığında NLR ile yaş grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur (p<0,05). Vaka grubunda yaş ile NLR arasında %18,8 pozitif korelasyon olduğu saptanmıştır (Correlation Coefficient:0,188). 40-59 vs 60-79 ile 20-39 vs 60-79 yaş aralığında SII ve yaş grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur (p<0,05). Kontrol grubundaysa yaş ile NLR arasında anlamlı bir ilişki bulunamamıştır (Correlation Coefficient: -0,018). Vaka ve kontrol grubunda yapılan karşılaştırma sonucunda, nonfonksiyonel adrenal kitle tanılı hastaların NLR düzeyinde anlamlı bir fark bulunamamış olup diğer inflamatuvar değerleriyse sağlıklı kişilere göre daha yüksek bulunmuştur. Bu çalışmayla, daha ucuz ve kolay bir test olan NLR’nin adrenal kitlenin takip ve tedavisinde kullanımı için yeterli bir kanıtın olmadığı ancak daha fazla çalışma yapılması gerektiği saptanmıştır. With the development of imaging methods, the number of patients diagnosed with incidentally detected adrenal mass is increasing nowadays. Every patient detected with an incidental adrenal mass should be evaluated in detail and regularly in terms of mass function and malignancy. Due to the advanced level of current diagnostic tests, diagnosis and follow-up of adrenal masses in primary health care centers is not possible under current conditions. The aim of this study is to evaluate patients with nonfunctional adrenal masses with the neutrophil/lymphocyte ratio, a test performed in primary care, and to clarify whether there is a significant difference by comparing it with the values of healthy people. Subjects who applied to Ankara and Ümitköy Başkent University Hospital outpatient clinics between 2011 and 2023 were included. Variables of patients who agreed to participate were compared in a nonfunctional adrenal mass case group and a healthy control group. In the analysis of continuous variables obtained from the study, when the assumptions of parametric tests were met, the Factorial Analysis of Variance method and Tukey test, one of the multiple comparison methods, were used. Student's t test was used to compare the means of two independent groups. Linear relationships between continuous variables were evaluated with Pearson Correlation coefficient. In cases where parametric test assumptions were not met, data transformation methods were used. Kruskal Wallis test or Dunn test, one of the multiple comparison methods, was used to compare the means of three or more independent groups. Also Mann Whitney U test was used to compare the medians of two independent groups. Linear relationships between continuous variables were evaluated with the Spearman rho correlation coefficient. Categorical variables were evaluated using the Chi-Square test and Fisher's exact test. The data set was analyzed with the SPSS 26 statistical package program. 95 % sensibility range (p<0,05) was considered statistically significant. As a result of the study, it was seen that the NLR level was higher in the control group than in the case group (p<0.01). Another inflammatory marker, SII (platelet/neutrophil/lymphocyte), were significantly higher in those with nonfunctional masses than in healthy individuals (p<0.01). Additionally, when the age ranges of 20-39 and 60-79 or 40-59 and 60-79 were compared in the case group, a statistically significant difference was found between NLR and age group (p<0.05). It was determined that there was an 18.8% positive correlation between age and NLR in the case group (Correlation Coefficient: 0.188). A statistically significant difference was found between SII and age group in the age range of 40-59 and 60-79 or 20-39 and 60-79 (p<0.05). In the control group, no significant relationship was found between age and NLR (Correlation Coefficient: -0.018). In this study, as a result of the comparison between the case and control groups, no significant difference was found in the NLR level of patients diagnosed with nonfunctional adrenal mass, and other inflammatory values were found to be higher than in healthy individuals. This study found that there is not sufficient evidence for the use of NLR, which is a cheaper and easier test, in the follow-up and treatment of adrenal mass, but more studies are needed.Item Tiroid foliküler neoplazisinde malignite riskini arttıran prediktif faktörler(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Hüseyin Özgür, Aytaç; Fatma, ÖzarslanTiroid nodülü tespit edilen ve FNAB yapılan hastaların %22-42’si Bethesda kategori IV “Foliküler Neoplazi (FN)” tanısı almaktadır. Bu kategori; sistemdeki en tartışmalı grupların başında gelmektedir. Çünkü bu kategoride yer alan FN tanısında benign veya malign hastalık ayırımı sitolojik olarak mümkün değildir. Foliküler neoplazide önerilen tedavi yöntemi hemitiroidektomi (HT) olsa da hasta veya hastalığa ait bazı özellikler bu tedavi seçimin total tiroidektomi (TT) yönünde olmasına neden olmaktadır. Ayrıca, günümüzde hem teknolojik olanakların daha fazla kullanılması, hem de tiroid kanser insidansında genel bir artışın görülmesi, kanser dışı tiroid cerrahilerinde bile insidental kanser vakalarının artışı FN’de daha geniş bir cerrahi uygulamak gerekli mi? sorusunu düşündürmektedir. Bu çalışma planını oluşturmamızdaki amacımız; FN tespit edilen ve cerrahi uygulanan hastalardaki klinik sonuçlarımızı değerlendirmek, patoloji sonucu malign gelen hastalarda prediktif risk faktörlerini belirlemek ve tedavi yönetimini buna göre belirlemektir. FN’de malignite için olası risk faktörleri belirlendi ve hastalar klinik, radyolojik ve patolojik özellikleri ve sonuçlar açısından değerlendirildi. Çalışmaya 364 hasta dahil edildi. FNAB sonucu FN olan nodül “hedef nodül” olarak tanımlandı. Hastalar, hedef nodülde cerrahi sonrası malignite saptanmayan (Grup 1) ve saptanan (Grup 2) olarak iki gruba ayrıldı. İki grubun demografik, radyolojik ve klinik özellikleri belirlendi. Hastalara HT veya TT olarak iki ayrı tür cerrahi işlem uygulandı. HT uygulanan ve patoloji sonucu malignite açısından risk kategorisinde olan hastalara daha sonra tamamlayıcı tiroidektomi uygulandı. Hasta sayısı, Grup 1’de 199 (%54,7), Grup 2’de 165 (%45,3) idi. Hastaların 138 (%37,9)’inde hedef nodül dışında insidental olarak malignite saptandı. Malignite riskini etkileyen faktörleri belirlemek amacı ile yapılan tek değişkenli lojistik regresyon analizi sonucunda 45 yaşın malignite için belirleyici bir kestirim olabileceği gözlendi. 45 yaş altında malignite riski 45 ve üzerindekilere göre daha fazla bulundu. Kadın hastaların 123’ünde (%42,7), erkek hastaların ise 42’isinde (%55,3) malignite görüldü. Erkek hastalarda malignite oranı istatistiksel olarak anlamlı olmasa da daha yüksekti. Sonuç olarak; FN olgularında erkek cinsiyette, 2 cm ve üzerinde olan nodüllerde, genç yaşlarda malignite riski artmaktadır. Bizim verilerimize göre FN’de malignite riski %45,3’tür. Ayrıca hedef nodül malign olanların dışında insidental tiroid kanseri oranı %37,9’dur. Bu oranların literatürdeki verilerden fazla olmasını bölgemizde tiroid kanser sıklığının fazla olmasına bağlamaktayız. Aynı zamanda eşlik eden Hashimato hastalığının fazla olması, USG incelemelerinde çoklu nodül varlığı, hastaların bir kısmında tiroid kanser öyküsünün olması cerrahi seçimimizde TT’nin daha sık seçilmesine neden olmuştur. 22-42% of patients who are diagnosed with thyroid nodules and undergone FNAB are diagnosed with Bethesda category IV “Follicular Neoplasia (FN)”. This category; It is one of the most controversial groups in the system. Because in the diagnosis of FN in this category, it is not possible to distinguish benign or malignant disease cytologically. Although the recommended treatment method for follicular neoplasia is hemithyroidectomy (HT), some characteristics of the patient or the disease cause this treatment choice to be total thyroidectomy (TT). In addition, today, with the increased use of technological opportunities, a general increase in the incidence of thyroid cancer, and the increase in incidental cancer cases even in non-cancer thyroid surgeries, is it necessary to perform a more extensive surgery in FN? It makes you think about the question. Our purpose in creating this work plan is; Our aim is to evaluate our clinical results in patients who were diagnosed with FN and underwent surgery, to determine predictive risk factors in patients with malignant pathology results, and to determine treatment management accordingly. Possible risk factors for malignancy in FN were identified and patients were evaluated in terms of clinical, radiological and pathological features and outcomes. 364 patients were included in the study. The nodule with FN as a result of FNAB was defined as the “target nodule”. The patients were divided into two groups: those with no malignancy detected after surgery in the target nodule (Group 1) and those with malignancy detected (Group 2). Demographic, radiological and clinical characteristics of the two groups were determined. Two different types of surgical procedures were performed on the patients: HT or TT. Complementary thyroidectomy was then performed on patients who underwent HT and whose pathology results were in the risk category for malignancy. The number of patients was 199 (54.7%) in Group 1 and 165 (45.3%) in Group 2. Malignancy outside the target nodule was incidentally detected in 138 (37.9%) of the patients. As a result of the univariate logistic regression analysis performed to determine the factors affecting the risk of malignancy, it was observed that age 45 could be a decisive predictor for malignancy. The risk of malignancy was found to be higher in people under the age of 45 compared to those aged 45 and over. Malignancy was observed in 123 (42.7%) of the female patients and 42 (55.3%) of the male patients. The malignancy rate was higher in male patients, although it was not statistically significant. In conclusion; In FN cases, the risk of malignancy increases in male gender, in nodules that are 2 cm or more, and at younger ages. According to our data, the risk of malignancy in FN is 45.3%. Additionally, the rate of incidental thyroid cancer, excluding those whose target nodule is malignant, is 37.9%. We attribute the fact that these rates are higher than the data in the literature to the high frequency of thyroid cancer in our region. At the same time, the high number of concomitant Hashimoto’s disease, the presence of multiple nodules in USG examinations, and the fact that some of the patients have a history of thyroid cancer have caused TT to be chosen more frequently in our surgical selection.Item Siroz hastalarında mide prekanseröz lezyonların değerlendirilmesi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Aizirek, Abdikaiyrova; Haldun, SelçukAmaç: Son epidemiyolojik araştırmalar, karaciğer sirozu olan bireylerin mide kanserine yakalanma olasılığının daha yüksek olduğunu göstermiştir. Sirotik hastalarda yapılan çalışmalarda genel popülasyon ile karşılaştırıldığında mide kanseri prevalansı 2,6 kat daha sık görülmüştür. Ancak sirozda mide kanseri prevalansının yüksek olmasının ardındaki faktörler belirsizliğini korumaktadır. Bu çalışmada, sirozun mide kanseri gelişimi için bir risk faktörü olabileceği ve sirozun intestinal metaplazi (İM) ile ilişkisi yönünden değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem: Çalışmamızda Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Gastroenteroloji Bilim Dalı Endoskopi Ünitesinde 01.01.2011-01/12/2023 tarihleri arasında farklı endikasyonlarla özofagogastroduodenoskopi (ÖGD) yapılmış 115 erişkin siroz tanılı hasta restrospektif olarak incelendi. Ayrıca 01/10/2022-31/10/2023 tarihleri arasında dispeptik şikayetlerle başvuran 510 erişkin hasta kontrol grubu olarak alındı. Çalışmamıza dahil edilen toplam 625 erişkin hastada demografik veriler, komorbiditeler, endoskopik ve histopatolojik özellikler gruplar arasında analiz edildi. İM sıklığı ve niteliği her iki grupta karşılaştırıldı. Bulgular: Bu çalışma kapsamında ÖGD yapılan sirotik 685 hasta ve dispeptik kontrol grubundan oluşan 1817 hasta olmak üzere toplam 2502 hasta incelendi. Dışlama kriterlerine göre toplam 1877 hasta çalışma dışı bırakıldı. Çalışma kriterlerine uygun sirotik 115 (ortalama yaş 54,6±13,4 yıl) hasta ve kontrol grubunda dispeptik yakınması olan 510 (ortalama yaş 55,8±14,6 yıl) hasta çalışmaya dâhil tutuldu. Siroz hastalarının %53’ü (n=61) kadın, %46,9’u (n=54) erkek, kontrol grubunun %62,3’ü (n=318) kadın, %37,6’sı (n=192) erkekti. Çalışmamızda İM siroz hastalarının %28,7’inde, kontrol grubunun %21,2’inde mevcuttu. Fokal İM oranları sirotik grupta %11,4 ve kontrol grubunda %13,5 tespit edildi. Yaygın İM oranı sirotik grupta %16,6 ve kontrol grubunda %7,47 idi ve sirotik grupta yaygın İM oranı istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek saptandı (p=0,002). Atrofi sıklığına bakıldığında sirotik grupta %51,3 hastada, kontrol grubunda %31,7 hastada bulunmuştur(p<0,001). Atrofi oranı siroz hastalarında yaygın İM de olduğu gibi kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti. Çalışmamızda Helicobacter pylori (H. pylori) pozitifliği sirotik grupta 20 (%17,3 ) hastada ve kontrol grubunda 136 (%26,7) hastada mevcuttu (p=0,038) ve kontrol grubunda siroz grubuyla karşılaştırıldığında anlamlı derecede yüksekti. H.pylori enfeksiyonu olan siroz hastalarının 11’inde (%55) ve kontrol grubunun 31’inde (%22,7) İM mevcuttu (p<0,002). H.pylori enfeksiyonu olan siroz hastalarının 12’sinde (%60) ve kontrol grubunun 48’inde (%35,2) atrofi görüldü (p=0,034). Sonuç: Çalışmamızda literatürde ilk defa, sirozda İM’nin midede topografik yaygınlığı değerlendirilmiş ve kontrol grubuyla karşılaştırıldığında siroz hastalarında yaygın İM görülme olasılığının arttığını ve bu durumun mide kanseri gelişimi riskini artırabileceğini ortaya koyuyor. Bu çalışma, sirozun gastrik mukozal lezyonları ile mide kanseri arasındaki bağlantıyı anlamak açısından önemli bilgiler sunmaktadır. Aim: Recent epidemiological studies have shown that individuals with liver cirrhosis are more likely to develop gastric cancer. In studies conducted in cirrhotic patients, the prevalence of gastric cancer was found to be 2.6 times higher compared to the general population. The factors behind the high prevalence of gastric cancer in cirrhosis remain unclear. This study aimed to evaluate whether cirrhosis may be a risk factor for the development of gastric cancer and the relationship between cirrhosis and intestinal metaplasia (IM). Material and method: In our study, 115 adult patients with cirrhosis who underwent esophagogastroduodenoscopy (EGD) for different indications at the Endoscopy Unit of the Gastroenterology Department of Başkent University Faculty of Medicine between 01.01.2011 and 01/12/2023 were retrospectively examined. In addition, 510 adult patients who applied with dyspeptic complaints between 01/10/2022-31/10/2023 were included as the control group. Demographic data, comorbidities, endoscopic and histopathological features were analyzed between the groups in a total of 625 adult patients included in our study. The frequency and nature of IM were compared in both groups. Results: In this study, a total of 2502 patients were examined, including 685 cirrhotic patients who underwent EGD and 1817 patients in the dyspeptic control group. A total of 1877 patients were excluded from the study according to the exclusion criteria. 115 cirrhotic patients (mean age 54.6±13.4 years) who met the study criteria and 510 patients with dyspeptic complaints in the control group (mean age 55.8±14.6 years) were included in the study. Of the cirrhotic patients, 53% (n=61) were female, 46.9% (n=54) were male, and of the control group, 62.3% (n=318) were female and 37.6% (n=192) were male. In our study, IM was present in 28.7% of the cirrhotic patients and 21.2% of the control group. Focal IM rates were found to be 11.4% in the cirrhotic group and 13.5% in the control group. The rate of extensive IM was 16.6% in the cirrhotic group and 7.47% in the control group, and the rate of extensive IM was found to be statistically significantly higher in the cirrhotic group (p=0.002). When the frequency of atrophy was examined, it was found in 51.3% of the cirrhotic group and 31.7% in the control group (p<0.001). The rate of atrophy was significantly higher in cirrhotic patients compared to the control group, as in extensive IM. In our study, Helicobacter pylori (H. pylori) positivity was present in 20 (17.3%) patients in the cirrhotic group and 136 (26.7%) patients in the control group (p=0.038) and was significantly higher in the control group compared to the cirrhosis group. IM was present in 11 (55%) of the cirrhotic patients with H. pylori infection and in 31 (22.7%) of the control group (p=0.002). Atrophy was observed in 12 (60%) of the cirrhotic patients with H. pylori infection and in 48 (35.2%) of the control group (p=0.034). Conclusion: In our study, for the first time in the literature, the topographic prevalence of IM in the stomach in cirrhosis was evaluated and it reveals that the probability of extensive IM is increased in cirrhotic patients compared to the control group and this situation may increase the risk of developing gastric cancer. This study provides important information in terms of understanding the connection between gastric mucosal lesions of cirrhosis and gastric cancer.Item Erken evre hormon reseptörü pozitif meme kanseri hastalarında aromataz inhibitörü kullanımının kemik ve kemik kırılganlığı üzerine etkisinin değerlendirilmesi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2023) Enes, Arslanoğlu; Arzu, OğuzGiriş ve Amaç: Meme kanseri dünya çapında kadınlarda en sık görülen ve kansere bağlı ölümlerin önde gelen nedenlerindendir. Özellikle hormon reseptörü pozitif meme kanseri, tüm meme kanseri vakalarının yüzde 70'ini oluşturan en yaygın alt tip olarak öne çıkmaktadır. Bu tip meme kanserlerinde hem adjuvan hem de metastatik evrede uygulanan hormonoterapi, hastaların menopoz durumunun dikkate alınmasını gerektirmektedir. Bu çalışmanın temel amacı, adjuvan evrede aromataz inhibitörü kullanan hormon reseptörü pozitif meme kanseri hastalarında bu tedavinin kemik sağlığı üzerindeki etkilerini değerlendirmektir. Özellikle, hastaların kemik mineral yoğunluğu ölçümleri üzerinden tedavinin kemik üzerindeki etkileri incelenecek ve bu bağlamda kemik sağlığına yönelik potansiyel riskler ve faydalar değerlendirilecektir. Bu hasta popülasyonunda FRAX (Fracture Risk Assessment Tool) skorlamasının klinik pratikte kırık riskinin değerlendirilmesinde sağladığı bilgilerin klinik karar süreçlerine entegrasyonu amaçlanmaktadır. Gereç ve Yöntem: Bu araştırma kapsamında, Aralık 2009- Aralık 2023 tarihleri arasında Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi Tıbbi Onkoloji polikliniklerine başvuran, hormon reseptörü pozitif meme kanseri tanısı ve adjuvan evrede aromataz inhibitörü tedavisi alan 237 hastanın verileri retrospektif olarak incelenmiştir. Bu hastaların tanı ve takip süreçlerinde kemik mineral yoğunluğu ölçümü yapılmıştır. Hastaların kırık riskini değerlendirmek için kullanılan FRAX skorunun hesaplanmasında aromataz inhibitörü kullanımı bir risk faktörü olarak belirlenmiştir. Tedavi sürecinde hastaların kırık oluşumu ve kemik mineral yoğunluğundaki değişiklikler takip edilmiştir. Bulgular ve Tartışma: Aromataz inhibitörlerinin kemik sağlığı üzerindeki olumsuz etkileri, literatürdeki önceki çalışmalarda gösterilmiştir. Bu araştırmada da aromataz inhibitörü kullanımının ardından lomber vertebra, femur total ve femur boyun bölgelerinde kemik mineral yoğunluğu anlamlı derecede düşük bulundu (p<0,001). İzlem süresi boyunca kemik mineral yoğunluğundaki değişim yüzdeleri, L1-L4 için %-2,89, femur boynu için %-4,48 ve femur totali için %-3,17 olarak saptandı. Bu bulgular, aromataz inhibitörü tedavisi gören hastalarda kemik sağlığının izlenmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Klinik pratikte, Aİ risk faktörü kabul edilerek hesaplanmış FRAX skoru bu anlamda önemli bir belirteç olarak öne çıkmaktadır. Çalışmamızda ortalama 53,4 aylık takip süresinin sonunda, hastaların %7,1'inde (17 hasta) frajilite kırığı geliştiği tespit edildi. Kırık gelişen hastaların FRAX skorları, kırık gelişmeyen hastaların FRAX skor ortalamasından anlamlı derecede yüksek bulundu (on yıllık majör osteoporotik kırık olasılığı %13,9 vs. %9,1; p=0,001 ve kalça kırığı için %6,0 vs. %2,6; p=0,002). Osteoporoz görülen veya kırık riski yüksek olan 81 hastaya kırık gelişimini önlemek amacıyla osteoporoz tedavisi başlandı. Osteoporoz tedavisi, osteoporoz tanısı konulduktan sonra başlatıldı. Osteoporoz ilacı kullanan hastaların FRAX skorları, ilaç kullanmayan hastaların FRAX skorlarına göre anlamlı derecede yüksekti (majör osteoporotik kırık için %11,9 vs. %8,2; p<0,001 ve kalça için %4,6 karşısında %2,0; p<0,001). Bu sonuçlar, aromataz inhibitörü kullanan hastalarda FRAX skoru hesaplamasının bir risk faktörü olarak dikkate alınmasını ve yüksek FRAX skorlarının hastaların osteopeni evresinde kırık gelişimini önceden tespit etme ve bifosfonat tedavisine başlama konusunda klinisyenlere yol gösterici olabileceğini düşündürmektedir. Introduction and Aim: Breast cancer is the most common cancer in women worldwide and a leading cause of cancer related deaths. Hormone receptor-positive breast cancer, particularly, stands out as the most prevalent subtype, constituting 70% of all breast cancer cases. Hormone therapy, applied in both the adjuvant and metastatic stages of this type of breast cancer, necessitates consideration of the menopausal status of patients. The primary objective of this study is to assess the effects of aromatase inhibitor therapy on bone health in hormone receptor-positive breast cancer patients undergoing adjuvant treatment. Specifically, the impact of the treatment on bone will be examined through measurements of patients' bone mineral density, and in this context, potential risks and benefits for bone health will be evaluated. The integration of FRAX (Fracture Risk Assessment Tool) scoring in the clinical practice for assessing fracture risk in this patient population is intended to provide information for informed clinical decision-making processes. Materials and Method: Within the scope of this research, data from 237 patients diagnosed with hormone receptor-positive breast cancer who applied to the Medical Oncology clinics of Başkent University Ankara Hospital and received adjuvant aromatase inhibitor treatment between December 2009 and December 2023 were retrospectively examined. Bone mineral density measurements were conducted during the diagnosis and follow-up processes of these patients. Aromatase inhibitor usage was identified as a risk factor in calculating the FRAX score, which was employed to assess the patients' fracture risk. Throughout the treatment process, the occurrence of fractures and changes in bone mineral density were monitored. Findings and Discussion: The adverse effects of aromatase inhibitors on bone health have been demonstrated in previous studies in the literature. In this study, following the use of aromatase inhibitors, a significant decrease in bone mineral density was observed in the lumbar vertebra, femoral neck, and total femur regions (p<0.0001). The percentage changes in bone mineral density during the follow-up period were determined to be-2.89% for L1-L4,-4.48% for the femoral neck, and-3.17% for the total femur. These findings emphasize the need for monitoring bone health in patients undergoing aromatase inhibitor treatment. In clinical practice, the FRAX score, calculated considering aromatase inhibitor risk factors, stands out as an important indicator in this regard. At the end of our study's average follow-up period of 53.4 months, it was observed that 7.1% of patients (17 patients) developed fragility fractures. The FRAX scores of patients who experienced fractures were significantly higher than the average FRAX score of patients who did not experience fractures (10-year probability of major osteoporotic fracture: 13.9% vs. 9.1%; p=0.001, and for hip fracture: 6.0% vs. 2.6%; p=0.002). Osteoporosis treatment was initiated in 81 patients diagnosed with osteoporosis or at high risk of fractures to prevent fracture development. Osteoporosis treatment commenced after the diagnosis of osteoporosis. The FRAX scores of patients using osteoporosis medication were significantly higher compared to those not using medication (11.9% vs. 8.2% for major osteoporotic fracture; p<0.001, and 4.6% vs. 2.0% for hip fracture; p<0.001). These results suggest that the calculation of the FRAX score as a risk factor in patients using aromatase inhibitors should be taken into consideration and that high FRAX scores may guide clinicians in detecting fracture development in the osteopenia stage and initiating bisphosphonate treatment.Item Romatoid artrit ve sjögren sendromu tanısı olan bireylerde kanser sıklığının, mortalitesinin ve risk faktörlerinin araştırılması(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Ecem, Demirkan Dalkılıç; Berivan, BitikEnfeksiyon ve kronik enflamasyon çeşitli mekanizmalar yoluyla karsinogeneze katkıda bulunabilir. Enflamasyon, akut dönemde doku yaralanmalarını onarmak için etkinleştirilen faydalı bir yanıttır ancak tedavi edilmeyen enflamasyon kronik hale gelebilir ve çevre dokularda hücre transformasyonunu ve karsinogenezi indükleyen hücresel olayları tetikleyebilir. Tümörler genellikle enflamatuvar dokuda ortaya çıkar, bu da lokal enflamatuvar mediatörlerin karsinogenezde önemli bir rol oynadığını gösterir. Bu mediatörlere kronik maruziyet, artan hücre proliferasyonu, mutagenez, onkogen aktivasyonu ve anjiyogenezise yol açar. Otoimmün romatizmal hastalıklar farklı kanserlerle ilişkilendirilmiştir. Önceki çalışmalar, sjögren sendromu (SS) ve sistemik lupus eritematozus (SLE) hastalarında hematolojik malignitelerin, özellikle non-Hodgkin lenfoma (NHL) insidansının arttığını bildirmiştir. Romatoid artrit (RA) hastalarında solid organ tümörleri arasında akciğer kanseri riski daha yüksek bulunurken, kolorektal ve meme kanserlerinde azalma saptanmıştır. Otoimmün romatolojik hastalığı olan bireylerde artan kanser riski, immünsüpresif tedaviden ziyade, esas olarak yüksek enflamatuar aktiviteye ve hastalığın şiddetine bağlı görülmektedir. İmmünsüpresif ilaçların kanser gelişimindeki rolü halen tartışmalıdır. Son çalışmalarda steroid olmayan antiinflamatuar ilaçlar (NSAID), metotreksat, lenflunomid ve glukokortikosteroidler otoimmün romatizmal hastalığı olan bireylerde artmış malignite riski ile doğrudan ilişkili görünmemektedir. Bu çalışmada Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Romatoloji Bilim Dalı polikliniğine, 2011 ve 2023 yılları arasında başvurmuş, RA veya SS tanısı almış ve takibinde kanser gelişmiş, 18 yaşından büyük kadın ve erkek hastalar ile RA veya SS tanısı almış takibinde kanser gelişmemiş hastalardan oluşan kontrol grubu olmak üzere toplamda 353 hastaya ait veriler incelenmiştir. Bu çalışma tek merkezli, kesitsel, retrospektif, kontrollü bir çalışma şeklinde planlanmıştır. Hastalara ait; cinsiyet, yaş, sigara, seroloji bilgileri, komorbid hastalıklar, laboratuvar bilgileri (CRP, sedimantasyon, LDL…), romatolojik hastalığın süresi, ilaçlar (sentetik DMARD’lar, biyolojik ilaçlar) gibi bilgiler retrospektif olarak hastanemizin medikal bilgi sistemi Nucleus MBS (Monad Yazılım) üzerinden elde edilmiş ve kaydedilmiştir. "Nucleus" sisteminde verileri yetersiz olan, telefonla ulaşılamayanlar, e-nabız verilerine ulaşılamayanlar veya bu verilere ulaşılması için rıza göstermeyen hastalar aynı zamanda malignite tanısını otoimmün romatizmal hastalık tanısından önce alan hastalar çalışma dışı bırakılmıştır. Araştırma hipotezinin test edilebilmesi için gerekli hesaplamalar G*Power 3.1.9.4 programı ile yapılmıştır. İstatistiksel analizler için The Statistical Package for Social Sciences (SPSS) versiyon 25.0 kullanılmıştır. Elde edilen veriler analiz edildiğinde RA’da malignite gelişmesine etki eden faktörlerden; ekstraartiküler tutulum, hiperlipidemi, hidroksiklorokin kullanımı, glukokortikoid kullanımı, RF pozitifliği, sülfasalazin kullanımı değişkenleri anlamlı bulundu. Ekstraartiküler tutulum olanlarda olmayanlara göre malignite riski daha az bulunmuştur (p=0,038; OR=0,419). Hiperlipidemisi olanlarda olmayanlara göre kanser riski daha fazla bulunmuştur (p<0,001; OR=8,337). Hidroksiklorokin kullananlarda kullanmayanlara göre kanser riski daha az bulunmuştur (p<0,002; OR=0,254). Glukokortikoid kullananlarda kullanmayanlara göre kanser riski daha fazla bulunmuştur (p<0,001; OR=5,253). RF pozitif olanlarda olmayanlara göre kanser riski daha az bulunmuştur (p<0,001; OR=0,166). Sülfasalazin kullananlarda kullanmayanlara göre kanser riski daha az görülmüştür (p<0,032; OR=0,327). RA hastalarında en yüksek risk değeri hiperlipidemi ve glukokortikoid kullanımı değişkenlerinde elde edilmiştir. Her iki değişkenle malignite riski arasında pozitif korelasyon saptanmıştır. Hiperlipidemisi olanlar olmayanlara göre 8,3 kat, glukokortikoid kullananlar kullanmayanlara göre 5,2 kat daha fazla kanser riskine sahip bulunmuştur. SS’de malignite gelişmesine etki eden faktörlerden; hiperlipidemi ve tükürük bezi skoru değişkenleri modelde anlamlı bulunmuştur. Hiperlipidemi olanlarda olmayanlara göre malignite riski 9,1 kat daha fazla bulunmuştur (p<0,001; OR=9,140). Çalışmamız sonucunda malignite gelişen RA hastalarında %5,83 mortalite oranı görülürken; malignite gelişmeyen kontrol RA grubunda %0,86 gibi düşük bir mortalite oranı görülmüştür ancak bu oran istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p= 0,053). SS için malignite görülen grupta %4,29 mortalite oranı görülürken; malignite görülmeyen grupta mortaliteye rastlanmamıştır ancak bu oran da istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p= 0,247). Sonuç olarak RA ve SS tedavisinde kullanılan ilaçlardan ziyade, kronik enflamasyonun malignite gelişim patogenezinde öncelikle rol aldığı düşünülmektedir. Çalışmamızda glukokortikoid kullanımı dışında tedavide kullanılan hiçbir ilaç malignite gelişimi için risk faktörü olarak saptanmamıştır. RA ve SS hastalarında kanser riskinin azaltılmasında altta yatan hastalığın kontrolü kritik öneme sahip olduğu için DMARD’lar ile tedaviye en kısa sürede başlanmalı ve devam edilmelidir. Meme kanseri gibi toplumda özellikle sık görülen maligniteler de göz önünde bulundurularak, RA ve SS hasta yönetiminde, yaşa ve cinsiyete özel kılavuzlara göre kanser taraması yapılması yeterlidir. Çalışmamız sonucuna göre RA ve SS’de hiperlipidemi malignite gelişimi ile ilişkili olabilir bu yüzden kardiyovasküler hastalıkların önlenmesi amacı dışında, olası hiperlipidemi-malignite ilişkisi de göz önünde bulundurularak hastalarda hiperlipidemi taraması planlanmalıdır. Infection and chronic inflammation may contribute to carcinogenesis through various mechanisms. Inflammation is a beneficial response activated in the acute phase to repair tissue injuries, but untreated inflammation can become chronic and trigger cellular events in surrounding tissues that induce cell transformation and carcinogenesis. Tumors often arise in inflammatory tissue, suggesting that local inflammatory mediators play an important role in carcinogenesis. Chronic exposure to these mediators leads to increased cell proliferation, mutagenesis, oncogene activation and angiogenesis. Autoimmune rheumatic diseases have been associated with different cancers. Previous studies have reported an increased incidence of hematologic malignancies, especially non-Hodgkin lymphoma (NHL), in patients with Sjögren's syndrome (SS) and systemic lupus erythematosus (SLE). In patients with rheumatoid arthritis (RA), the risk of lung cancer was found to be higher among solid organ tumors, while a decrease was found in colorectal and breast malignancies. The increased cancer risk in individuals with autoimmune rheumatologic disease is mainly due to high inflammatory activity and disease severity rather than immunosuppressive treatment. The role of immunosuppressive drugs in cancer development is still controversial. In recent studies, non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs), methotrexate, lenflunomide and glucocorticosteroids have been associated with increased malignancy in individuals with autoimmune rheumatic disease. In this study, we analyzed the data of a total of 353 patients, including male and female patients older than 18 years of age who were diagnosed with RA or Sjögren's Syndrome and developed cancer in the follow-up, and a control group consisting of patients diagnosed with RA or SS who did not develop cancer in the follow-up, who applied to the outpatient clinic of the Division of Rheumatology, Department of Internal Medicine, Başkent University Faculty of Medicine between 2011 and 2023. This study was planned as a single-center, cross-sectional, retrospective, controlled study. Information on gender, age, smoking, serology, comorbid diseases, laboratory data (CRP, sedimentation, LDL...), duration of rheumatologic disease, medications (synthetic DMARDs, biologic drugs) were retrospectively obtained and recorded on the medical information system of our hospital, Nucleus MBS (Monad Software). Patients whose data were insufficient in the "Nucleus" system, who could not be reached by phone, whose e-pulse data could not be accessed or who did not give consent for access to these data, as well as patients who received the diagnosis of malignancy before the diagnosis of autoimmune rheumatic disease were excluded from the study. The calculations required to test the research hypothesis were made with the G*Power 3.1.9.4 program. The Statistical Package for Social Sciences (SPSS) version 25.0 was used for statistical analysis. When the data obtained were analyzed, the variables extraarticular involvement, hyperlipidemia, hydroxychloroquine use, steroid use, RF positivity, and sulfasalazine use were found to be significant among the factors affecting the development of malignancy in RA. The risk of malignancy was found to be lower in patients with extraarticular involvement compared to those without (p=0.038; OR=0.419). The risk of cancer was found to be higher in those with hyperlipidemia compared to those without (p<0.001; OR=8.337). Cancer risk was lower in hydroxychloroquine users compared to non-users (p<0.002; OR=0.254). The risk of cancer was higher in steroid users compared to non-users (p<0.001; OR=5.253). The risk of cancer was lower in those who were RF positive compared to those who were not (p<0.001; OR=0.166). Cancer risk was lower in sulfasalazine users compared to non-users (p<0.032; OR=0.327). The highest risk value was obtained in the variables of hyperlipidemia and steroid use in RA patients. Both variables positively affect the risk of malignancy. Those with hyperlipidemia had 8.337 times higher cancer risk than those without hyperlipidemia. Steroid users have 5.253 times higher cancer risk than non-users. Among the factors affecting the development of malignancy in SS, hyperlipidemia and salivary gland score variables were found to be significant in the model. The risk of malignancy was 9.140 times higher in patients with hyperlipidemia compared to those without hyperlipidemia (p<0.001; OR=9.140). The risk of developing malignancy was found to be lower in those whose salivary gland biopsy resulted in Stage 1, Stage 2 according to the Stage 0 category, that is, those whose biopsy result was 0 according to Chisholm staging, compared to those without inflammatory infiltration (p=0.003; OR=0.076; p<0.001; OR=0.022), but the risk values were interpreted as very low. When mortality rates were analyzed, RA patients with malignancy had a mortality rate of 5.83%, while the RA group without malignancy had a mortality rate as low as 0.86%, but this rate was not statistically significant (p= 0.053). For SS, a mortality rate of 4.29% was observed in the group with malignancy, while no deaths were observed in the group without malignancy, but this rate was not statistically significant (p= 0.247). In conclusion it is thought that chronic inflammation is primarily involved in the pathogenesis of malignancy development rather than the drugs used in the treatment of RA and SS. In our study, no drug used in treatment other than glucocorticoid use was found to be a risk factor for malignancy development. Since control of the underlying disease is critical in reducing the risk of cancer in RA and SS patients, treatment with DMARDs should be initiated and continued as soon as possible. Considering malignancies such as breast cancer, which are particularly common in the community, cancer screening according to age- and gender-specific guidelines is sufficient in RA and SS patient management. According to the results of our study, hyperlipidemia in RA and SS may be associated with the development of malignancy; therefore, hyperlipidemia screening should be planned in patients considering the possible hyperlipidemia-malignancy relationship in addition to the prevention of cardiovascular diseases.Item Alerji ve immünoloji polikliniğine başvuran geriatrik hastaların demografik, klinik ve laboratuvar verilerinin değerlendirilmesi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Sufyan, Albars; Tuba, ErdoğanDünya çapında ortalama yaşam süresinin artmasına bağlı olarak yaşlı insan sayısı giderek artmaktadır. Artan yaşam beklentisi, alerjik hastalıklar da dahil olmak üzere birçok patolojinin görülme sıklığının artmasına neden olmaktadır. Tek merkezli, kesitsel, retrospektif bir çalışma olarak düzenlenen araştırmamızda merkezimize alerji ve immünoloji polikliniğine, Eylül 2017 ve Haziran 2023 tarihleri arasında başvurmuş, 65 yaş ve üstü kadın ve erkek, toplamda 582 hastaya ait veriler incelenmiştir. Hastaların başvuru şikayetleri, ek hastalıkları, rutin kullandıkları ilaçları, atopi durumu, eozinofil sayısı, eozinofil yüzdesi, total IgE düzeyi, deri prik testi, spesifik IgE düzeyi ve aldığı tanıları incelenmiştir. Hastaların ortalama yaşı 72,99±6,21 (65-96) yıl idi ve hastaların çoğu kadındı (n=408, %70,10). Hastaların çoğunluğu (%65,98) 65-75 yaş aralığında idi. Her hastada en az bir ek hastalık mevcuttu. En sık eşlik eden hastalıklar hipertansiyon (n=383, %74,95), diyabetes mellitus (n=148, %28,96), koroner arter hastalığı/kalp yetmezliği (n=144, %28,18), hipotiroidi (n=99, %19,37) ve hiperlipidemi (n=77, %15,07) idi. Çalışmaya dahil edilen hastaların en çok kullandıkları ilaçlar sırasıyla ACE/ARB (n=270, %60,27), beta bloker ilaçlar (n=179, %39,96) ve asetil salisilik asit türevlerdir (n=124, %27,68). Polikliniğimize başvuran hastaların en sık başvuru şikayetleri sırasıyla kaşıntı (n=313, %53,78), kızarıklık/kabarma (n=206, %35,40), hapşırık/burun akıntısı (n=95, %16,32), döküntü/pullanma (n=68, %11,68), sık enfeksiyon geçirme öyküsü (n=45, %7,73) ve nefes darlığı (n=45, %7,73) idi. Hastaların 79’unda (%13,57) atopi mevcuttu. Deri prik testinde en sık pozitiflik saptanan alerjenler polen (n=10, %31,25), ev tozu (n=12, %37,50), küf mantarı (n=4, %12,50) kedi/köpek epiteli (n= 7, %21,88) ve hamam böceği (n=5, %15,63) idi. Çalışmaya katılan hastaların en sık aldığı tanılar sırasıyla ürtiker (n=105, %23,23), ilaç alerjisi (n= 62, %13,72), alerjik rinit (n=58, %12,83), atopik dermatit (n=53, %11,73) ve gıda alerjisi (n=46, %10,18), pruritus, astım, anjioödem ve kserosis kutis konulan tanılardır. Alerjik hastalıklar daha çok çocukluk çağı hastalığı olarak bilinse de günümüzde değişen çevre koşulları, beklenen yaşam süresinin uzaması ile yaşlılık döneminde de alerjik hastalıkların sıklığının arttığını ve Yaşlılık dönemindeki alerjik hastalıklar, erken yaşta başlayan semptomların devamı olabileceği gibi ilk belirtiler ileri yaşta da başlayabileceğini sonucunu desteklemektedir. The number of elderly people is increasing due to the increase in the average life expectancy worldwide. Increasing life expectancy leads to an increased incidence of many pathologies, including allergic diseases. In our single-center, cross-sectional, retrospective study, the data of a total of 582 patients, both male and female, aged 65 years and above, who were admitted to the allergy and immunology outpatient clinic of our center between September 2017 and June 2023, were examined. Patients' complaints at presentation, comorbidities, routine medications, atopy status, eosinophil count, eosinophil percentage, total IgE level, skin prick test, specific IgE level and diagnoses were analyzed. The mean age of the patients was 72.99±6.21 (65-96) years and most of the patients were female (n=408, 70,10%). The majority of patients (65.98%) were between 65-75 years of age. Each patient had at least one comorbidity. The most common comorbidities were hypertension (n=383, 74.95%), diabetes mellitus (n=148, 28.96%), coronary artery disease/heart failure (n=144, 28.18%), hypothyroidism (n=99, 19.37%) and hyperlipidemia (n=77, 5.07%). The most commonly used drugs in the patients included in the study were ACE/ARB (n=270, 60.27%), beta blockers (n=179, 39.96%) and acetyl salicylic acid derivatives (n=124, 27.68%). The most common presenting complaints of the patients admitted to our outpatient clinic were itching (n=313, 53.78%), rash/blistering (n=206, 35.40%), sneezing/runny nose (n=95, 16.32%), rash/puffiness (n=68, 11.68%), history of frequent infections (n=45, 7.73%) and shortness of breath (n=45, 7.73%). Atopy was present in 79 patients (13.57%). The most common allergens found to be positive in skin prick test were pollen (n=10, 31.25%), house dust (n=12, %37.50%), mold (n=4, %12.50%) cat/dog epithelium (n=7, 21.88%) and cockroach (n=5, 15.63%). The most common diagnoses were urticaria (n=105, 23.23%), drug allergy (n=62, 13.72%), allergic rhinitis (n=58, 12.83%), atopic dermatitis (n=53, 11.73%) and food allergy (n=46, 10.18%), pruritus, asthma, angioedema and xerosis cutis, respectively. Although allergic diseases are mostly known as childhood diseases, changing environmental conditions and the prolongation of life expectancy have increased the prevalence of allergic diseases in old age and support the conclusion that allergic diseases in old age may be the continuation of symptoms that started at an early age and the first symptoms may start at an advanced age.