Tıp Fakültesi / Faculty of Medicine
Permanent URI for this collectionhttps://hdl.handle.net/11727/1403
Browse
6089 results
Search Results
Item Comparison of Helical and TomoDirect Techniques with Simultaneous Integrated Boost in Early Breast Cancer Patients(REPORTS OF PRACTICAL ONCOLOGY AND RADIOTHERAPY, 2023) Onal, Cem; Bozca, Recep; Oymak, Ezgi; Guler, Ozan CemBackground: The aim of the study was to perform dosimetric comparisons of helical (H) and TomoDirect (TD) plans for whole-breast irradiation (WBI) with simultaneous integrated boost (SIB) in early-stage breast cancer patients undergoing breast conserving surgery.Materials and methods: Fifty patients, 25 with left-side and 25 with right-side tumors, were determined for a treatment planning system for a total dose of 50.4Gy in 1.8Gy per fraction to WBI, with a SIB of 2.3Gy per fraction delivered to the tumor bed. The planning target volume (PTV) doses and the conformity (CI) and homogeneity indices (HI) for PTV(breast )and PTVboost, as well as organ-at-risk (OAR) doses and treatment times, were compared between the H and TD plans.Results: All plans met the PTV coverage criteria for the H plan, except for mean V107 of PTVbreast for TD plan. The H plan yielded better homogeneity and conformity of dose distribution compared to the TD plan. The ipsilateral mean lung doses were not significantly different between the two plans. The TD plans is advantageous for mean doses to the heart, contralateral breast and lung, spinal cord, and esophagus than the H plans. In both the H and TD plans, the right-sided breast patients had lower heart dose parameters than the left-sided breast patients. The TD plan is superior to the H plan in sparing the contralateral breast and lung by decreasing low-dose volumes.Conclusions: While the OAR dose advantages of TD are appealing, shorter treatment times or improved dose homogeneity and conformity for target volume may be advantageous for H plan.Item Clear Cell Carcinoma of the Uterine Cervix; An Unusual HPV-Independent Tumor: Clinicopathological Features, PD-L1 Expression, and Mismatch Repair Protein Deficiency Status of 16 Cases(TURKISH JOURNAL OF OBSTETRICS AND GYNECOLOGY, 2023) Bulutay, Pinar; Eren, Ozgur Can; Ozen, Ozlem; Haberal, Asuman Nihan; Kapucuoglu, NilgunObjective: Endocervical clear cell carcinoma (c-CCC) is a rare and HPV-independent adenocarcinoma type of cervix. Being usually resistant to conventional chemotherapy. Immunotherapy has recently been added as a preferred regimen as a second-line treatment option for programed cell death-ligand 1 (PD L1)-positive or mismatch repair (MMR) deficient cervical carcinomas. In this study, clinicopathological features, PD-L1 expression, and MMR deficiency status of c-CCCs were investigated. Materials and Methods: Sixteen c-CCC diagnosed cases were included in this study. PD-L1 expression was evaluated using two different PD-L1 clones (22C3 and SP263). MMR deficiency status of the cases was evaluated using four MMR proteins (MLH1, PMS2, MSH2, and MSH6). Results: Most of the c-CCC cases were presented as FIGO Stage I (68.75%). PD-L1 expression in either tumoral or tumor-infiltrating immune cells (TILs) was present in 62.5% (10/16) and 69% (11/16) of the 22C3 and SP263 clones, respectively. Most of the cases with high TIL density were also positive for PD-L1. The PD-L1 expression rate was less than 50% in most of the cases and 12.5% of the cases shared extensive PD-L1 staining. Overall, MMR deficiency was observed in 31.25% of the cases. Most of the MMR-deficient cases (80%) were PD-L1 positive. Conclusion: Although our study cohort is limited, we have shown that PD-L1 expression and MMR deficiency can be found in c-CCCs in variable degrees. These findings suggest that accompanying TIL density and MMR deficiency could be used as candidates for predicting PD-L1 positivity for c-CCCs. However, to indicate the clinical importance of these findings, objective treatment outcomes of cases treated with immunotherapy should be seen.konferans öğesi.listelement.badge Characteristics and Outcomes of Myelodysplastic Syndrome Patients Treated With Darbepoetin Alfa for Anemia in Turkey: A Multicenter Retrospective Study(CLINICAL LYMPHOMA MYELOMA & LEUKEMIA, 2023) Acar, Ibrahim Halil; Atalay, Figen; Demirsoy, Esra Terzi; Can, Ferda; Guven, Zeynep Tugba; Cetiner, Mustafa; Tombak, Anil; Comert, Melda; Guvenc, BirolItem Dermoscopic and Cytological Findings in Scleromyxedema(DERMATOLOGY PRACTICAL & CONCEPTUAL, 2023) Tehci, Tugba; Senyurt, Elif Burcu; Durdu, Murat; Errichetti, EnzoItem Böbrek nakli alıcı ve alıcı adaylarının HLA tipleri ve immünolojik duyarlılık ile ilişkisi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2022) Büyükaşık, Pırıl; Muşabak, Uğur HacıSon dönem böbrek yetmezliğinin kesin tedavisi böbrek naklidir. Böbrek nakli ile hastanın sağ kalım süresi ve yaşam kalitesi artmaktadır. Naklin başarısı, uygun tetkiklerle olası immünolojik reaksiyonların öngörülmesiyle sağlanabilmektedir. Vücutta en polimorfik sistem olan HLA doku gruplarının belirlenmesi, organ nakli immünolojisinde önemli bir basamak oluşturmuştur. Anti-HLA antikorları nakil açısından önemli bir engel teşkil etmektedir. HLA sınıf I ve sınıf II antijenlerine karşı gelişen antikorlar; gebelik, kan transfüzyonları ve daha önce solid organ nakli sonrası oluşabilir; ancak yine de bazı hastalarda duyarlılık oluşturacak risk faktörlerinin olmamasına rağmen yüksek antikor titrelerinin oluşumu tam anlamıyla aydınlatılamamıştır. Anti-HLA antikorlar PRA testiyle tanımlanmış olup, yüksek PRA düzeyleri rejeksiyon açısından önemli bir risk oluşturmaktadır. Çalışmamızda PRA pozitifliğine sebep olan HLA tiplerinin belirlenmesi ve bu HLA tiplerinin PRA tiplerine ve düzeyleriyle ilişkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla yola çıkılarak; bu çalışmada yapılan taramalarda mevcut verilerden PRA pozitifliği tanımlanmış böbrek nakli alıcı ve alıcı adaylarının (A/AA) PRA tarama testlerinde tespit edilen duyarlılık seviyesine göre çalışma grupları oluşturularak PRA tipine göre düzeyleri ve HLA tipleri, PRA (-) A/AA'nın ve donör ve donör adaylarının (D/DA) HLA tipleri kaydedilerek bu grupların HLA alelleri karşılaştırılmıştır. Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi'nde 2012-2020 tarihlerinde böbrek nakli yapılan ve yapılması amacıyla başvuran kronik böbrek hastalığı tanılı hastalar ve bu hastaların akraba olan ve akraba olmayan donör adayları nucleus sisteminden anamnez ve laboratuvar bulguları dikkate alınarak retrospektif olarak incelenmiştir. PRA (+) böbrek alıcı ve alıcı adaylarından oluşan 345 hasta çalışma grubunu (A/AA), PRA (-) böbrek alıcı ve alıcı adaylarından (A/AA) oluşan 300 hasta 1.kontrol grubunu, 316 kişiden oluşan donör ve donör adayları (D/DA) ise 2.kontrol grubunu oluşturarak toplam 961 kişi çalışmaya dahil edilmiştir. A/AA ve D/DA'nın HLA sınıf I (A-B-C) ve HLA sınıf II (DRB, DQB) PCR yöntemiyle, PRA taraması ise Luminex yöntemiyle yapılmıştır. Çalışmanın istatistiksel analizinde; sayısal değişkenler açısından gruplar arası fark olup olmadığı gerekli varsayımların sağlandığı durumda Student t testi ile test edilirken varsayımların sağlanmadığı durumda Mann-Whitney U testi kullanılmıştır. Kategorik değişkenler arasındaki bağımlılık durumu Pearson Ki-Kare testi ile gruplar arasındaki karşılaştırmalar ise iki oran arasındaki farkın anlamlılık testi ile değerlendirilmiştir. Çalışmamızda ABO ve Rh kan gruplarının PRA (+) A/AA ve PRA (-) A/AA'da istatistiksel olarak anlamlı bulunmasa da (p=0,801), tüm A/AA ile D/DA karşılaştırıldığında; A/AA'da AB Rh (+) ve B Rh (+) kan gruplarının D/DA'ya göre istatistiksel açıdan anlamlı olarak daha sık, 0 Rh (+) ve 0 Rh (-) kan gruplarının ise istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde daha az görülmesi; ABO ve Rh kan gruplarının son dönem böbrek yetmezliği progresyonuna bir etkisi olabileceğini düşündürmüştür. Araştırmamızda HLA alellerinin immünolojik duyarlılıkla ilişkisi değerlendirildiğinde; sınıf I HLA moleküllerinin, sınıf II HLA moleküllerine göre daha az ilişkili olabileceği gözlenmiştir. Sınıf II HLA moleküllerinden özellikle HLA-DR alel farklılıklarının panel reaktif antikor (PRA) gelişimi açısından koruyucu ve risk faktörü olabileceği düşünülmektedir. Ayrıca bazı HLA alel tiplerinin de A/AA ve D/DA arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık göstermesi, kişilerin HLA tiplerinin son dönem böbrek yetmezliği gelişimiyle ilişkili olabileceğini göstermiştir. The definitive treatment for end-stage renal disease is kidney transplantation. With kidney transplantation, the patient's survival time and quality of life increase. Transplant success can be achieved by predicting possible immunological reactions with appropriate tests. The determination of HLA tissue groups, which is the most polymorphic system in the body, has constituted an important step in organ transplant immunology. Anti-HLA antibodies represent a significant barrier to transplantation. Antibodies against HLA class I and class II antigens; may occur after pregnancy, blood transfusions, and previous solid organ transplants; however, the occurrence of higher antibody titers in some patients is still not fully elucidated. Anti-HLA antibodies have been identified by the PRA test and high PRA levels pose a significant risk for rejection. In our study, it was aimed to determine the HLA types that cause PRA positivity and to evaluate the relationship of these HLA types to PRA types and levels. Based on this purpose; the study groups were formed according to the sensitivity level detected in PRA screening tests of kidney transplant recipients and recipient candidates (R/RC) whose PRA positivity was defined from the available data in the screening performed in this study and their levels and HLA types according to PRA type, PRA (-) R/RC and HLA types of donor and donor candidates (D/DC) were recorded and the HLA alleles of these groups were compared. Patients with chronic renal failure who underwent kidney transplantation and applied for kidney transplantation in Baskent University Ankara Hospital between 2012- 2020 and their relatives and unrelated donor candidates were examined retrospectively, taking into account anamnesis and laboratory findings from the nucleus system. 345 patient study group consisting of PRA (+) kidney R/RC, 300 patients 1st control group consisting of PRA (-) kidney R/RC, (D/DC) consisting of 316 people formed the second control group and a total of 961 people were included in the study. HLA Class I (A, B, C) and HLA Class II (DRB, DQB) of the D/DC and R/RC were performed by PCR method and PRA screening was performed by Luminex method. In the statistical analysis of the study whether there was a difference between groups in terms of numerical variables was tested with the Student's t test when the necessary assumptions were met, while the Mann-Whitney U test was used when the assumptions were not met. The dependency status between categorical variables was evaluated with the Pearson Chi-Square test and the comparisons between the groups were evaluated with the significance test of the difference between the two ratios. Although ABO and Rh blood groups were not found to be statistically significant in PRA (+) R/RC and PRA (-) R/RC (p=0.801) when all R/RC and D/DC were compared; in R/RC, AB Rh (+) and B Rh (+) blood groups were statistically significantly more common than D/DC, 0 Rh (+) and 0 Rh (-) blood groups were statistically significant less common; it suggested that ABO and Rh blood groups may have an effect on the progression of end-stage renal disease. When the relationship of HLA alleles with immunological susceptibility was evaluated in our study; it has been observed that class I HLA molecules may be less related than class II HLA molecules. It is thought that especially HLA-DR allele differences from Class II HLA molecules may be protective and risk factors for the development of panel reactive antibodies (PRA). In addition, some HLA allele types showed a statistically significant difference between R/RC and D/DC, indicating that HLA types of individuals may be associated with the development of end-stage renal disease.Item Acil servise başvuran minör kafa travmalı geriatrik hastanın olası kafa kırığında hastabaşı acil ultrasonografi ile tomografinin karşılaştırılması(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Athummani, Idd Selemani; Gülalp, BetülUltrasonografi (US) 1990’lı yılların başlarından beri acil serviste yatak başı hasta değerlendirilmesinde önemli bir uygulama haline gelmiştir. Günümüzde, geriatrik popülasyonun aynı seviyeden düşme ile minör kafa travması acil servis başvuruları artmaktadır. Bu çalışmanın amacı, 65 yaş ve üstü hastaların olası kafa kemikleri kırığında hasta başı Bakı Noktasında Acil Ultrasonografi (BNAU) ile bilgisayarlı tomografinin (BT) karşılaştırılmasıdır. Bu prospektif tek merkezli çalışma, 01 Ağustos 2022 – 30 Nisan 2023 arasında, Başkent Üniversitesi Acil Tıp Anabilim Dalı Ankara'da, kafa travması ile başvuran 65 yaş ve üstü random olguları içermektedir. Dahil edilme kriterleri, travma lokal bulgusu ve Glasgow Koma Skalası (GCS) skoru ≥14, dışlama kriterleri ise yüksek enerjili kafa travmaları, darp, nörolojik bulgu, tomografide beyin parankim patolojisi, hemodinamik olarak stabil olmaması, açık kırık, aktif kanama, serebral cerrahi öyküsüdür. Philips® HDI 500 ultrason cihazı ve L12-5 50 mm probu kullanılmıştır. Acil Tıp uzmanlık öğrencilerinin acil klinik ultrasonografi eğitiminden bağımsız olarak 1 saatlik kafa kemik ultrasonografi didaktik eğitimi ve ardından kemik uygulamaları sonrasında gerçekleştirilmiştir. Çalışma öncesi ön istatistik çalışması yapıldı. Veri analizinde SPSS istatistik v25 kullanıldı. Çalışmada kategorik değişkenlerin değerlendirilmesinde frekans (n) ve yüzde (%) tanımlayıcı istatistik olarak kullanılmıştır. BT ve US sonuçlarının karşılaştırılmasında "McNemar Ki-kare testi" veya "McNemar Bowker ki-kare testi" kullanılmıştır. Belirtilen sürede kafa travması ile 335 başvuru oldu. Çalışma evreni 32 random olgu idi, yaş ortalaması 81,53±7,99 yıl, kadın oranı %65,62 (n=21), erkek oranı %34,38 (n=11) idi. Olguların %46.88’inde (n=15) travma tarafı sağ, %53.13’ünün (n=17) sol ve %6.25’inin (n=2) oksipital orta hattaydı. Fizik bakıda, kafa travmalarının lokalizasyonu incelendiğinde, en sık frontal bölge %53,13 (n=17) gözlemlendi. Temporal bölge %18,75 (n=6) ve parietal bölge %37,50 (n=12) daha düşük oranlarda idi. Tomografi sonucunda 3 hastada kırık varken, bakı noktası ultrasonunda 4 hastada kırık öngörüldü. Bakı noktası ultrasonu ile kırık öngörülen yalnızca 1 hastada, tomografi ile doğrulama sağlanabilmiştir. Tomografide kırık tespit edilen 2 olgu ultrason ile öngörülemedi. Bakı noktasında kafa ultrasonu ile kafa kırığında duyarlılık %33.33, seçicilik %89.66, pozitif prediktif değeri %25 ve negatif prediktif değeri %92.86 olarak hesaplandı. PABAK (Prevalence Adjusted Bias Adjusted Kappa) uyum katsayısı 0.69 olarak elde edildi. Acil Tıp tarafından bakı noktasında uygulanan acil ultrasonografinin öngörü amaçlı uygulanabilirliği ve kırıkta ekarte edici olabilmesi olası iken, operatör becerileri ve ekipman duyarlılıkta etkilidir Seçilmiş geriatrik olgularda, Bakı noktasında acil ultrasonografi (BNAU) yüzeyde ulaşılabilir kafaya ait kırığını ekarte edebilmede değerli olabilir. Gelecekteki araştırmalar, geniş evren ile alan seçici çalışmalar gerektirmektedir. Ultrasonography (US) has become an important application in the evaluation of bedside patients in the emergency department since the early 1990s. Currently, minor head injury emergency department admissions in the geriatric population are increasing. The aim of this study was to compare Emergency point-of-care ultrasonography (PoCUS) and computed tomography (CT) for possible skull bone fractures in patients aged 65 years and older. This prospective single-center study included random cases aged 65 years and older, admitted with head trauma from ground fall between August 01, 2022, and April 30, 2023, in Başkent University Emergency Medicine (EM) Department, Ankara. Inclusion criteria are local finding of trauma, Glasgow Coma Scale (GCS) score of 14≥, and exclusion criteria are high-energy head trauma, neurological findings, brain parenchyma pathology on tomography, hemodynamically unstable, open fracture, active bleeding, stroke, or history of brain operation. Philips® HDI 500 ultrasound device and L12-5 50 mm probe were used. It was carried out independently of the emergency clinical ultrasonography training of EM residency students after 1 hour of skull bone ultrasonography didactic training. A preliminary statistical study was conducted before the study. SPSS statistical v25 used in data analysis. In the study, frequency (n) and percentage (%) were used as descriptive statistics in the evaluation of categorical variables. "McNemar Chi-square test" or "McNemar Bowker chi-square test" was used to compare CT and US results. There were 335 admissions with head trauma during the specified period. The study population was 32 random cases, the mean age was 81.53±7.99 years, the female rate (n=21) was 65.62%), the male rate (n=11) was 34.38%. The trauma side was on the right side in 46.88% of the cases (n=15), 53.13% in the left line (n=17) and 6.25% in the occipital midline (n=2). On physical exam, the most common region localization was the frontal 53.13% (n=17). Temporal 18.75% (n=6) and parietal 37.50% (n=12) were less common. As a result of tomography, 3 patients had fractures, while 4 patients were diagnosed with fractures with PoCUS. 1 patient whose fracture was predicted by PoCUS was confirmed by tomography. Contrarily, 2 cases with fractures detected on tomography could not be predicted by ultrasound. The sensitivity, positive predictive value, negative predictive value was 33.33%, 25% and 92.86% respectively, and the selectivity value was 89.66%.PABAK (Prevalence Adjusted Bias Adjusted Kappa) coefficient was obtained as 0.69. While it is possible that PoCUS is predictive and can rule out fractures, the effect of operator skills and equipment limitations on sensitivity is obvious. Our findings support that PoCUS can rule out skull fractures and reduce unnecessary brain CT scans in selected geriatric cases. Future research requires field-selective studies with a large group involvement.Item Genel pediatri uzmanlarının ve pediatri araştırma görevlilerinin hemanjiom hakkında bilgi düzeylerinin değerlendirilmesi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Tekdemir, Ruken; Tekdemir, RukenGiriş: İnfantil hemanjiomlar çocukluk çağının en sık görülen vasküler tümörüdür. Çoğunluğunun kendiliğinden gerileyebilir olması avantaj sağlıyor olsa da, tutulum yerlerine, boyutlarına ve derinliklerine bağlı olarak hayati risk oluşturabilir, fonksiyon bozuklukları, ülserasyon, kalıcı skar gibi çok önemli sonuçları olabilir. Çalışmamızda çocuk sağlığı ve hastalıkları hekimlerimize infantil hemangiomun tanı, ayırıcı tanı, tedavi ve klinik özellikleriyle ilgili sorular içeren anket uygulanmıştır. Bu yöntemle hekimlerin infantil hemanjiom hakkında bilgi düzeylerinin değerlendirmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: İnfantil hemanjiomun tanı, tedavi ve klinik özelliklerini içeren soruların olduğu 15 soruluk bir anket çalışması genel pediatri uzmanlarına ve pediatri asistanlarına elektronik yollarla iletilmiştir. Çalışmaya Ankara ilinden toplam 4 üniversite hastanesi katılmıştır; Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Ankara Hastanesi, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Prof.Dr.İhsan Doğramacı Çocuk Hastanesi, Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi ve Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Cebeci Hastanesinde Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları. İstatistiksel analizler SPSS versiyon 25.0 programı ile gerçekleştirilmiş olup p değerinin 0.05’in altında olduğu durumlar istatistiksel olarak anlamlı sonuçlar şeklinde değerlendirilmiştir. Çalışma için KA 24/114 numara ile Başkent Üniversitesi Tıp ve Sağlık Bilimleri Araştırma Kurulu’ndan onay alınmıştır. (Ek-1) Bulgular: Toplam 300 hekim ile yapılan çalışmada katılımcıların %39,6’sı (n=118) Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’nde, %31,54’ünün (n=94) Gazi Üniversitesi Hastanesi’nde, %20,47’sinin (n=61) Hacettepe Üniversitesi Hastanesi’nde, %8,39’unun (n=25) Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi’nde görev yapmakta olduğu; %72,24’ünün (n=216) araştırma görevlisi, %27,76’sının (n=83) uzman doktor olarak görev yapmakta olduğu görülmüştür. Anket çalışmasında en az doğru cevaplanan soru %50 oranında ‘Propranolol tedavisinin güncel yayınlar ışığında etkin tedavi dozu nedir?’ sorusu iken, ‘Yüz bölgesinde yer alan, ülsere, kanamalı veya herhangi bir organa bası yapan hemanjiomlar acilen pediatrik hematoloji onkoloji bölümüne yönlendirilmelidir.’ önermesi %97 oranla en fazla doğru cevaplanan soru olmuştur. ‘Aşağıdakilerden hangisi infantil hemanjiomun güncel tedavisidir?’ sorusuna %80 oranında doğru cevap verilmiştir. Sonuç: Çalışmanın sonuçları; katılımcı çocuk sağlığı ve hastalıkları araştırma görevlisi ve uzmanlarının infantil hemanjiom tanı ve tedavisi konusunda yeterince farkındalıklarının yeterli olduğu düşünülmüştür. Ancak çalışmamızın infantil hemanjiom konusunda yıllardır deneyimi olan Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi, Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi, Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi gibi kurumlarda yapılmış olmasının da bu farkındalığa katkısı olmuş olabileceği ve ülkemizin farklı bölgelerindeki hekimler arası farkındalığı yansıtmıyor olabileceği düşünülmüştür. Çalışmamızda infantil hemanjiomların ayırıcı tanısı ve patogenez konusunda bilgi düzeylerinin ise tanı ve tedavi konusundaki farkındalıktan daha düşük olduğu gözlenmiş ve bu konuda eğitime ihtiyaç duyulduğu sonucuna varılmıştır. Farklı bölgelerde çalışan, daha fazla sayıda hekimin yer alacağı çalışmalar ile hemanjiom hakkında hekimlerin bilgi düzeylerinin araştırılması ile bilgi düzeyinin hangi noktalarda eksik olduğunun saptanması ve düzeltici eğitimlerin yapılabilmesi mümkün olacaktır. Introduction: Infantile hemangiomas are the most common vascular tumors of childhood. Although it is advantageous that most of them may regress spontaneously, depending on the location, size and depth of involvement, they may pose a life risk and may have very important consequences such as dysfunction, ulceration and permanent scarring. In our study, a questionnaire including questions about the diagnosis, differential diagnosis, treatment and clinical features of infantile hemangioma was applied to pediatricians. With this method, it was aimed to evaluate the level of knowledge of physicians about infantile hemangioma. Materials and Methods: A 15-question survey including questions about the diagnosis, treatment and clinical features of infantile hemangioma was sent electronically to specialist pediatricians and pediatric residents. A total of 4 university hospitals from Ankara province participated in the study; Başkent University Faculty of Medicine Ankara Hospital, Hacettepe University Faculty of Medicine Prof. Dr. İhsan Doğramacı Children's Hospital, Gazi University Faculty of Medicine Hospital and Ankara University Faculty of Medicine Cebeci Hospital Pediatrics. Statistical analyses were performed with the SPSS version 25.0 program and statistically significant results were considered when the p value was below 0.05. Approval for the study was obtained from Başkent University Medical and Health Sciences Research Board with the number KA 24/114. (Appendix-1) Results: In the study conducted with a total of 300 physicians, 39.6% (n=118) of the participants were working at Ankara University Faculty of Medicine Hospital, 31.54% (n=94) at Gazi University Hospital, 20.47% (n=61) at Hacettepe University Hospital, and 8.39% (n=25) at Başkent University Ankara Hospital. Of the physicians included in the study, 72.24% (n=216) were research assistants and 27.76% (n=83) were specialists. In the questionnaire study, the least correctly answered question was 'What is the effective treatment dose of propranolol in the light of current publications?' with a rate of 50%, while the proposition 'Hemangiomas located in the facial area, ulcerated, bleeding or compressing any organ should be urgently referred to the pediatric hematology oncology department.' was the most correctly answered question with a rate of 97%. The question "Which of the following is the current treatment of infantile hemangioma?" was answered correctly with a rate of 80%. Conclusion: The results of the study suggest that the participating pediatric health and diseases research assistants and specialists have sufficient awareness of the diagnosis and treatment of infantile hemangioma. However, the fact that our study was conducted in institutions such as Başkent University Ankara Hospital, Ankara University Faculty of Medicine Hospital, Gazi University Faculty of Medicine Hospital, which have years of experience in infantile hemangioma may have contributed to this awareness and may not reflect the awareness among physicians in different regions of our country. In our study, it was observed that the level of knowledge about the differential diagnosis and pathogenesis of infantile hemangiomas was lower than the awareness about diagnosis and treatment, and it was concluded that there is a need for education on this subject. It will be possible to investigate the level of knowledge of physicians about hemangioma with studies involving a larger number of physicians working in different regions, to determine where the level of knowledge is deficient and to provide corrective trainings.Item Adli tıp hekimlerinin felaket kurbanlarının kimliklendirilmesi (DVI) konusundaki görüşleri(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Kırman Bandur, İlay Nur; Büken, ErhanÜlkemizde doğal ve doğal olmayan felaketlerle sıklıkla karşılaşılmaktadır. Felaketlerde adli tıp; adli tıbbi sorunların aydınlatılması, yaralananlarda zararın ağırlığının tespiti ve en önemlisi felaket kurbanlarının kimliklendirilmesinde önemli rol üstlenmektedir. Türkiye'nin INTERPOL'e üye olmasına rağmen resmi bir DVI yapılanmasının henüz kurulmamış olması ve son zamanlarda yaşanan kitlesel felaketler, mevcut protokollerin uluslararası standartlarla uyumlu hale getirilmesi ve uygun bir DVI yapılanması oluşturulmasının önemini ortaya koymaktadır. Araştırmamızda, adli tıp uzman ve asistanlarının demografik verilerin yanı sıra 6 Şubat depremlerinde kimliklendirme çalışmalarına katılan adli tıp hekimlerinin sahada yaşanan sorunlar ve ülkemizde felaket kurbanlarının kimliklendirilmesi konusunda örgütlenme modeli hakkında görüşlerine başvurulmuştur. Çalışmaya Adli Tıp Kurumu, Sağlık Bakanlığı ve Üniversitelerin Adli Tıp Anabilim Dallarından 290 adli tıp uzman ve asistanı katılmıştır. 290 katılımcının 83’ünün 6 Şubat depremleri sonrası bölgede kimliklendirme çalışmalarında görev aldığı belirlenmiştir. Kimliklendirme çalışmalarında karşılaşılan güçlüklerin organizasyon eksikliğinden kaynaklandığı saptanmıştır. Katılımcıların AFAD yapılanması, TAMP ve yasal düzenlemelerden haberdar olmadıkları belirlenmiştir. AFAD bünyesinde faaliyet gösteren kurum ve kuruluşların yetersiz kalabilecekleri görüşü ağırlık kazanmıştır. Katılımcılar bu sürecin ATK bünyesinde yapılandırılması görüşündedir. Katılımcıların Interpol DVI formlarından haberdar olmadıkları belirlenmiştir. Dünyada yaygın olarak kullanımı önerilen Interpol DVI formunun kitlesel felaketlerde kullanılmasının güçlüklere neden olduğu ve ülke özellikleri gözetilerek kısa bir form oluşturulmasının yararlı olacağı görüşü bildirilmiştir. Türkiye’de yasal olarak DNA bankasının bulunmamasının eksiklik olduğu ve DNA bankası oluşturulmasının yararlı olacağı görüşü ağırlık kazanmıştır. 2014 yılından beri T.C. Sağlık Bakanlığı bünyesinde faaliyet gösteren E-Nabız Kişisel Sağlık Sistemi’nin felaketlerde ilgili hekimlere açılmasının uygun olduğu sonucuna varılmıştır. 6 Şubat depremlerinde görev alan adli tıp hekimleri, altyapı ve donanımın kitlesel felakette zamanında müdahale için yetersiz olduğu; müdahale timleri oluşturularak buna süreklilik kazandırılması kanaatinde oldukları belirlenmiştir. Felaketlerin öngörülemez doğası, yaşadığımız deprem deneyimi ve araştırmamızdan elde edilen sonuçlar ışığında, felaket kurbanlarının kimliklendirilmesinde hızlı ve etkili bir müdahale için DVI protokollerinin ve multidisipliner ekiplerin oluşturulması gerekliliği çalışmamızın sonuçlarında da vurgulanmıştır. Natural and unnatural disasters are frequently encountered in our country. Forensic medicine plays a crucial role in disasters by clarifying forensic medical issues, assessing injury severity, and disaster victim identification (DVI). Despite Türkiye's INTERPOL membership, the absence of an official DVI structure, compounded by recent mass disasters, highlights the urgency of aligning protocols with international standards and establishing a DVI framework. This thesis examines demographic data of forensic medicine specialists and assistants, alongside insights from forensic medicine experts and assistants involved in identification endeavors after February 6 earthquakes, to assess field challenges and propose an organizational model for disaster victim identification. Among 290 participants from Forensic Medicine Institute, the Ministry of Health, and various Forensic Medicine Departments at universities, 83 were directly contributed to the investigation in the affected region. Findings underscore organizational deficiencies as a primary challenge, advocating for restructuring within the Disaster and Emergency Management Authority (AFAD). The study revealed that participants lacked knowledge of AFAD structure, Türkiye’s Disaster Response Plan (TAMP), and relevant legal regulations. The consensus among the participants suggests the identification process situating under the Institute of Forensic Medicine. The study found that participants lacked awareness of Interpol DVI forms. While the INTERPOL DVI form is widely used globally, participants recommended tailored adaptations of the shortened forms to better suit local needs. Furthermore, the absence of a legal DNA database in Türkiye has been highlighted as a deficiency, with recommendations made for its establishment akin to fingerprint databases. Lastly, it has been proposed that the E-Pulse National Personal Health Record System, operational within the Ministry of Health since 2014, be made accessible to DVI experts during disasters. Forensic medicine experts involved in the February 6 earthquakes reported insufficiencies in infrastructure and equipment in mass disaster management. Considering the unpredictable nature of disasters, our earthquake experience and the results obtained from our research, the necessity of establishing DVI protocols and multidisciplinary teams for a rapid and effective intervention in the DVI is also emphasized in the results of our study.Item Karaciğer nakil rejeksiyonunun prognozunda mitokondri stresinin etkisi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2023) Yağcı, Sergen; Bayık, PelinKaraciğer transplantasyonu, ileri evre karaciğer hastalıkları ve bazı kanser türlerinin tedavisinde en etkili yöntemdir. Karaciğer nakli reddi üç şekilde gerçekleşebilir: T-hücre aracılı rejeksiyon (TCMR), kronik rejeksiyon ve antikor aracılı rejeksiyon. TCMR, alıcının bağışıklık sisteminin nakledilen karaciğere karşı geliştirdiği lenfosit temelli immün yanıttır. Literatürdeki çalışmalar, mitokondriyal dinamikler ile mitofaji süreçlerinin karaciğer hastalıklarının gelişimi ve ilerlemesinde önemli roller üstlendiğini göstermektedir. Çalışmamızda, akut TCMR atağı tanısı ilk kez verilen karaciğer nakilli olgularda, mitokondriyal stres ilişkili parametrelerin immünohistokimyasal belirteçlerle değerlendirilmesi ve bunun nakil takiplerinde klinikopatolojik bir etkisinin olup olmamasının araştırılması amaçlanmaktadır. Çalışmamızda retrospektif olarak 2011-2020 yılları arasında Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Ankara Hastanesi Tıbbi Patoloji Anabilim Dalı'nda nakil sonrası TCMR atağı tanısı ilk kez verilen ve sonrasında takip biyopsileri ile izlenen 66 karaciğer transplantasyonu hastası ele alınmaktadır. Bu çalışmada, 66 olgunun akut TCMR tanısı verilen ilk biyopsileri ve bunların takip biyopsileri olmak üzere toplamda 132 biyopsi değerlendirilmiştir. Olgular klinik veriler, Banff kriterlerine göre değerlendirilmiş histopatolojik parametreler ve immünohistokimyasal olarak olguların her iki biyopsisine de uygulanan OPA1 ve PINK1 ile birlikte değerlendirilmiştir. OPA1 ve PNIK1 ekspresyonu, hepatositlerde, safra duktuslarında ve inflamatuar hücrelerde değerlendirilmiş olup, PINK1 ekspresyonu ek olarak sinüzoidlerde de değerlendirilmiştir. Akut TCMR tanısı verilen biyopsiler ve bunların takip biyopsileri, eş zamanlı ölçülen karaciğer fonksiyon testleri, histopatolojik ve immünohistokimyasal inceleme sonuçları arasındaki farklar açısından istatistiksel olarak analiz edilmiştir. Olgu grubumuzun takiplerinde serum AST, ALT ve GGT yüksekliğinde persistansın varlığı, takipte yeni fibrozis ve steatozis gelişimi ile takipte toplam RAI skorunun değişmemesi, 10 yıllık sağkalım süresi açısından istatistiksel olarak daha kısa süreli sağkalım ile ilişkili bulunmuştur. Takip biyopsisinde hepatositlerdeki OPA1 boyanma yüzdesindeki artış ile lobüler nekroz artışı, yeni yağlanma ve fibrozis gelişimi arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki gözlendi. İnflamatuar hücrelerdeki PINK1 boyanma yüzdesindeki artış ile lobüler nekroz artışı, persistan lobüler inflamasyon ve kolestaz, takipte yeni yağlanma ve fibrozis gelişimi arasında anlamlı bir ilişki saptanmıştır. Sinüzoidlerdeki PINK1 boyanma yüzdesindeki artış ile ise takipte yeni yağlanma gelişimi arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki görülmüştür. Hepatositlerde OPA1 boyanma yüzdesindeki artışın, inflamatuar hücreler ve sinüzoidlerde ise PINK1 boyanma yüzdesindeki artışın, 10 yıllık sağkalım süresi açısından istatistiksel olarak daha uzun süreli sağkalım ile ilişkili olduğu saptanmıştır. Literatürde, mitokondriyal stresin karaciğer nakli sonrası sağkalım üzerindeki etkisini inceleyen benzer bir çalışma bulunmamaktadır. Çalışmamız, bu bağlamda öncü bir nitelik taşımaktadır. Sonuç olarak bu çalışma, karaciğer nakli sonrası takiplerde mitokondriyal stres ve dinamiklerin rolünün, nakil sonrası prognoz ve sağkalımın belirlenmesinde önemli bir faktör olabileceğini ortaya koymaktadır. Bulgularımız karaciğer nakli alanında gelecekteki araştırmalar ve klinik uygulamalar için önemli bir temel teşkil etmektedir. Liver transplantation is the most effective treatment method for advanced liver diseases and certain types of cancer. Liver transplant rejection can occur in three forms: T-cell mediated rejection (TCMR), chronic rejection, and antibody-mediated rejection. TCMR is an immune response based on lymphocytes developed by recipient's immune system against transplanted liver. Studies suggest that mitochondrial dynamics and mitophagy processes play significant roles in the development and progression of liver diseases. In our study, we aimed to evaluate mitochondrial stress-related immunohistochemical markers in liver transplant patients diagnosed with acute TCMR attack for the first time and to investigate whether this has a clinicopathologic effect on transplant follow-up. In our study, we retrospectively examined 66 liver transplantation patients diagnosed with TCMR for the first time between 2011-2020 at Başkent University Faculty of Medicine, Ankara Hospital, Department of Pathology. A total of 132 biopsies, including the first biopsies where acute TCMR was diagnosed and their follow-up biopsies, were evaluated. The cases were assessed based on clinical data, histopathological parameters according to Banff criteria, and immunohistochemical staining for OPA1 and PINK1 in both sets of biopsies. OPA1 and PINK1 expressions were evaluated in hepatocytes, bile ducts, and inflammatory cells, PINK1 expression in sinusoids was additionally evaluated. Biopsies diagnosed as acute TCMR and their follow-up biopsies were statistically analyzed for differences in concurrently measured liver function tests, histopathological and immunohistochemical examination results. The persistence of elevated serum AST, ALT and GGT levels, the development of new fibrosis and steatosis during follow-up and the unchanged total RAI score during follow-up were statistically associated with a shorter 10-year survival. A statistically significant relationship was observed between the increase in OPA1 staining percentage in hepatocytes and the increase in lobular necrosis, new steatosis, and fibrosis development in follow-up biopsies. A statistically significant relationship was found between the increase in PINK1 staining percentage in inflammatory cells and increased lobular necrosis, persistent lobular inflammation and cholestasis, and development of new steatosis and fibrosis in the follow-up. An increase in PINK1 staining in sinusoids was significantly associated with the development of new steatosis in follow-up. An increase in the percentage of OPA1 staining in hepatocytes and an increase in the percentage of PINK1 staining in inflammatory cells and sinusoids were found to be statistically associated with longer survival in terms of 10-year survival time. To the best of our knowledge, there is no similar study investigating the impact of mitochondrial stress on survival after liver transplantation. Therefore our study withholds a pioneering role in this field. In conclusion, this study suggests that the role of mitochondrial stress and dynamics in post-liver transplant follow-up can be a significant factor in determining post-transplant prognosis and survival. Our findings constitute an important basis for future research and clinical applications in the field of liver transplantation.Item Yenidoğan sarılığında UGT1A1*28 ve UGT1A1*60 polimorfizmlerinin sıklığının ve etkisinin belirlenmesi(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Bakırcı, Oğuz; Turan, ÖzdenYenidoğan sarılığı, term ve preterm yenidoğanlarda sık görülen bir sorundur. Bilirubin metabolizmasında anahtar enzim olan üridin difosfat glukuronozil transferaz (UGT) üretiminde etkili UGT1A1 geninde oluşabilecek polimorfizmler enzimin aktivitesini etkileyerek yenidoğan sarılığına neden olabilmektedir. Çalışmamızda, UGT1A1*28 ve UGT1A1*60 polimorfizmlerinin sıklığının ve yenidoğan sarılığına etkisinin belirlenmesi amaçlandı. Çalışmamıza Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Ankara, Adana ve Konya Hastaneleri’nde gebelik haftası ≥37 hafta doğan, fototerapi gerektiren indirekt hiperbilirubinemisi olan, hemolizi veya Rh uyuşmazlığı olmayan, doğumdan sonra ilk 14 gün içerisinde başvuran 72 yenidoğan alındı. Kontrol grubu olarak ≥ 37 hafta doğan, fototerapi almayan ve total bilirubin düzeyi <12 mg/dL olan 48 yenidoğan alındı. UGT1A1 gen polimorfizmi için periferik kandan DNA izolasyonu yapıldıktan sonra çalışılacak bölgeye özgü primerler kullanılarak PCR yöntemiyle ilgili dizi çoğaltıldı. Sarılık ve kontrol grupları arasında cinsiyet, gebelik haftası, doğum ağırlığı bakımından fark saptanmadı. Sarılık grubunda 72 yenidoğanın %55,6’sında UGT1A1*28 polimorfizminin (TA)6/(TA)6 genotipi (yabanıl tip), %44,4’ünde (TA)6/(TA)7 genotipi (heterozigot varyant) saptandı. Kontrol grubunda ise, 48 yenidoğanın %43,8’inde (TA)6/(TA)6 genotipi, %56,3’ünde (TA)6/(TA)7 genotipi saptandı. (TA)7/(TA)7 genotipi (homozigot varyant) ise, hiçbir yenidoğanda saptanmadı. Sarılık ve kontrol grupları arasında UGT1A1*28 polimorfizm sıklığı açısından anlamlı fark saptanmadı. Ancak sarılık grubunda direkt Coombs negatif ABO uyuşmazlığı olan yenidoğanlarda ABO uyuşmazlığı olmayan yenidoğanlara göre UGT1A1*28 polimorfizmi daha sık bulundu (p=0,029). Sarılık grubunda 72 yenidoğanın %36,1’inde UGT1A1*60 polimorfizminin T/T genotipi (yabanıl tip), %51,4’ünde T/G genotipi (heterozigot varyant), %12,5’inde G/G genotipi (homozigot varyant) saptandı. Kontrol grubundaki 48 yenidoğanın %14,6’sında T/T genotipi, %66,6’sında T/G genotipi, %18,8’inde G/G genotipi saptandı. UGT1A1*60 polimorfizm sıklığı kontrol grubunda sarılık grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek saptandı (p=0,010). UGT1A1*60 polimorfizminin G allelinin olması sarılık riskini 1.7 kat azalttığı bulundu (OR=1.759, 95%CI 1,043–2,967, p=0,034). Sarılık grubunda UGT1A1*28 polimorfizminin, pik total bilirubin düzeylerini etkilemediği saptandı. Ancak UGT1A1*60 polimorfizminin G/T ve G/G genotipinde olan yenidoğanların ortalama pik total bilirubin düzeyleri T/T genotipinde olan yenidoğanlara göre daha düşük saptandı (p=0,040). Sonuç olarak çalışmamız, Türk popülasyonunda sarılıklı yenidoğanlarda ilk kez çalışılan UGT1A1*60 polimorfizminin kontrol grubunda daha sık olması ve bu polimorfizmi olan sarılıklı yenidoğanların pik total bilirubin düzeylerinin daha düşük olması UGT1A1*60 polimorfizminin sarılıktan koruyucu etkisi olabileceğini düşündürmektedir. Ayrıca, sonuçlarımız UGT1A1*28 polimorfizminin yenidoğan sarılığı için tek başına risk faktörü olmadığını ancak direkt Coombs negatif ABO uyuşmazlığı varlığında sarılık riskini artırabileceğini göstermektedir. Neonatal jaundice is a common issue in both term and preterm neonates. Polymorphisms in the UGT1A1 gene, which plays a crucial role in producing uridine diphosphate glucuronosyltransferase (UGT), a key enzyme in bilirubin metabolism, can lead to neonatal jaundice by impacting enzyme activity. In our study, we aimed to assess the prevalence of UGT1A1*28 and UGT1A1*60 polymorphisms and their influence on neonatal jaundice. In our study, we included 72 neonates born at ≥37 weeks of gestational age who had indirect hyperbilirubinemia requiring phototherapy, did not exhibit hemolysis or Rh incompatibility, and were presented within the first 14 days after birth at Başkent University Faculty of Medicine Ankara, Adana, and Konya Hospitals. As a control group, we included 48 newborns born at ≥37 weeks, who did not receive phototherapy and had a total bilirubin level <12 mg/dL. For the UGT1A1 gene polymorphism analysis, DNA was isolated from peripheral blood, and the relevant sequence was amplified by PCR using primers specific to the region under study. There was no difference between the jaundice and control groups in terms of gender, gestational week, and birth weight. In the jaundice group, 55.6% of the 72 neonates had the (TA)6/(TA)6 genotype (wild type), and 44.4% had the (TA)6/(TA)7 genotype (heterozygous variant) of the UGT1A1*28 polymorphism. In the control group, 43.8% of the 48 neonates had the (TA)6/(TA)6 genotype, and 56.3% had the (TA)6/(TA)7 genotype. The (TA)7/(TA)7 genotype (homozygous variant) was not detected in any neonate. There was no significant difference in the frequency of the UGT1A1*28 polymorphism between the jaundice and control groups. However, in the jaundice group, UGT1A1*28 polymorphism was found more frequently in neonates with direct Coombs negative ABO incompatibility compared to neonates without ABO incompatibility (p=0.029). In the jaundice group, 36.1% of the 72 neonates had the T/T genotype (wild type), 51.4% had the T/G genotype (heterozygous variant), and 12.5% had the G/G genotype (homozygous variant) of the UGT1A1*60 polymorphism. Among the 48 neonates in the control group, 14.6% had the T/T genotype, 66.6% had the T/G genotype, and 18.8% had the G/G genotype. The frequency of the UGT1A1*60 polymorphism was significantly higher in the control group than in the jaundice group (p=0.010). The G allele of the UGT1A1*60 polymorphism was found to reduce the risk of jaundice by 1.7-fold (OR=1.759, 95% CI 1.043-2.967, p=0.034). In the jaundice group, the UGT1A1*28 polymorphism did not affect peak total bilirubin levels. However, the mean peak total bilirubin levels of neonates with the G/T and G/G genotypes of the UGT1A1*60 polymorphism were lower than those of neonates with the T/T genotype (p=0.040). In conclusion, our study, which is the first to investigate UGT1A1*60 polymorphism in jaundiced neonates within the Turkish population, found that this polymorphism was more prevalent in the control group. Additionally, peak total bilirubin levels were lower in jaundiced neonates with this polymorphism, suggesting that the UGT1A1*60 polymorphism may have a protective effect against jaundice. Furthermore, our results indicate that the UGT1A1*28 polymorphism alone is not a risk factor for neonatal jaundice; however, it may increase the risk of jaundice in the presence of direct Coombs- negative ABO incompatibility.