Başkent Üniversitesi Yayınları
Permanent URI for this communityhttps://hdl.handle.net/11727/13092
Browse
514 results
Search Results
Item Factors Affecting Length of Hospitalization in Kidney Transplant Recipients(Başkent Üniversitesi, 2007-06) Naghibi, Orode; Naghibi, Massih; Nazemian, FatemehObjectives: Owing to improvements in surgical techniques and clinical care, many of the earlier difficulties surrounding kidney transplants have been overcome and so, the number of operations performed has increased dramatically. Resource utilization and costs are now cited as problems for some transplant centers. Because length of hospitalization accounts for the largest portion of the total cost of the treatment process, we sought to determine and assess the factors that might reduce its length. Materials and Methods: We retrospectively studied the medical histories of 115 kidney transplant recipients and donors whose operations were performed between May 2000 and April 2002. Collected information for the recipients included sex, age, reason for kidney failure, weight, height, blood group, length of pretransplant dialysis, number of prior transplants (1 or 2), immunosuppressive regimen, postoperative complications (ie, lymphocele, wound infection, urinary tract infection, graft rejection), and hospitalization after the first discharge owing to postoperative complications. For donors, these demographics included age, sex, blood group, type of donor (deceased or living), and relationship to the recipient. Results: Length of pretransplant dialysis and relationship of the donor to the recipient were independently associated with predicting an increased length of hospitalization (and consequently, increased costs). Conclusions: By reducing the length of pretransplant dialysis (wait time) and performing more operations between related donors and recipients, the length of hospitalization as well as the cost of treatment can be significantly reduced. Given the results of this study and owing to the increasing number of transplant surgeries occurring globally, future research should focus on analyzing other factors that affect length of hospitalization and associated costs.Item Relationship Between Interleukin-8 and the Oxidant-Antioxidant System in End-Stage Renal Failure Patients(Başkent Üniversitesi, 2007-06) Aydin, Makbule; Ozkok,Elif; Ozturk, Oguz; Agachan, Bedia; Yilmaz, Hulya; Yaylim, Ilhan; Kebabcioglu, Seher; Ispir, TurgayObjectives: We aimed to evaluate the relationship between interleukin-8 and the oxidant-antioxidant system in end-stage renal failure patients with and without diabetes mellitus undergoing regular hemodialysis treatment. Materials and Methods: Plasma levels of malondialdehyde and whole blood reduced glutathione were measured as markers of the oxidant and antioxidant systems, respectively. Plasma interleukin-8 levels were measured by enzyme-linked immunosorbent assay. Results: When compared with controls, plasma interleukin-8 levels were elevated in both diabetic and nondiabetic end-stage renal disease patients. Plasma malondialdehyde levels were statistically significantly higher in end-stage renal disease patients with and without diabetes mellitus than they were in controls; however, reduced glutathione levels were statistically significantly lower in diabetic and nondiabetic end-stage renal disease patients than they were controls. Conclusions: In end-stage renal disease patients with and without diabetes mellitus, elevated interleukin-8 levels and decreased reduced glutathione levels may be attributed to increased oxidative stress due to inflammation. In other words, increased reactive oxygen species may induce interleukin-8 production and result in diminished reduced glutathione levels. Our data suggest a relationship between interleukin-8 and the oxidant-antioxidant system in end-stage renal failure patients.Item Posttransplant Erythrocytosis in Renal Transplant Recipients at Jeddah Kidney Center, Kingdom of Saudi Arabia(Başkent Üniversitesi, 2007-06) Basri, Nawal; Gendo, M. Z.; Haider, R.; Abdullah, K. A. K.; Hassan, A.; Shaheen, F. A. M.Objectives: Posttransplant erythrocytosis is a well-known complication of renal transplant. It is a persistently elevated hematocrit level equal to or greater than 51%, or a hemoglobin level equal to or greater than 16 g/L, or both, in the absence of other causes. Materials and Methods: We retrospectively reviewed this complication in patients who had received a renal transplant at our center between January 1991 and December 2005. Results: Of 1655 renal transplant recipients, 159 patients (9.6%; 154 men, 5 women; mean age, 42 ± 9 years) developed posttransplant erythrocytosis. The mean follow-up was 96 ± 4 months. Posttransplant erythrocytosis appeared at an average of 8.2 ± 5 months after transplant (range, 3-40 months) and lasted an average of 10.3 ± 3 months (range, 7-35 months). In all 159 patients, the immunosuppressive medication regimen included prednisolone; in 144, cyclosporine was used, and in 108 patients, azathioprine was used, while in another group of patients, the latter 2 were changed to mycophenolate mofetil (n=38) and tacrolimus (n=13). Twenty-four patients (15%) were treated with phlebotomies, while 29 patients (18.2%) were given angiotensin-converting enzyme inhibitors. One hundred six patients were left untreated including 92 patients (57.9%) who received prophylactic anti-platelet medications. Remission of posttransplant erythrocytosis was seen in all treated and untreated patients. No thromboembolic complications occurred. Only 9 patients (5.7%) developed chronic allograft nephropathy during follow-up. Conclusions: Our findings suggest that posttransplant erythrocytosis is a benign condition affecting males more than females, usually manifesting in the first year after transplant. Remission of posttransplant erythrocytosis can be seen in all patients; however, some patients may require treatment with phlebotomy or angiotensin-converting enzyme inhibitors. Posttransplant erythrocytosis has no adverse effects on renal graft function.Item An Outbreak of Chickenpox in Adult Renal Transplant Recipients(Başkent Üniversitesi, 2007-06) Shahbazian, Heshmatollah; Ehsanpour, AliInfection with the varicella-zoster virus, the etiologic agent of chickenpox and herpes zoster, is more serious in immunosuppressed renal transplant recipients than it is in the general population. Chickenpox is a rare infection in adult renal transplant recipients; however, it is significant owing to the severity of its clinical features and its associated high mortality rate. To date, there are no reported outbreaks of primary varicella-zoster virus infection in adult renal transplant recipients. Here, we report 3 patients with chickenpox who presented to our center between May 2006 and June 2006.Item Cytomegalovirus Disease in Renal Transplant Recipients: A Single-Center Experience(Başkent Üniversitesi, 2007-06) Basri, Nawal; Abdullah, K. A. K.; Shaheen, F. A. M.Objectives: Cytomegalovirus is the most common viral infection following kidney transplant, with overall frequencies of 50% to 80% for the infection and 20% to 60% for cytomegalovirus disease. Materials and Methods: We retrospectively analyzed the medical records of 689 kidney transplant recipients at Jeddah Kidney Center in the Kingdom of Saudi Arabia between January 2000 and December 2005 for cytomegalovirus infection and disease. We examined the source of the donated kidneys (deceased versus living donor), the cytomegalovirus serostatus of the donor and recipient, the immunosuppressive protocol, the presence of cytomegalovirus prophylaxis, the clinical presentation of acute cytomegalovirus disease, the patient’s response to treatment, and the effect of cytomegalovirus disease on graft and patient survival. Results: Of 689 kidney transplant recipients, 25 (3.6%) had acute cytomegalovirus disease. All 25 patients had cytomegalovirus IgG positive/IgM negative test results prior to transplant. We noticed 2 distinct groups of patients: the first group included 9 patients with cytomegalovirus syndrome, 6 of whom received cytomegalovirus prophylaxis with ganciclovir. All patients in this group had low cytomegalovirus viral loads on polymerase chain reaction, mild disease, and responded to treatment with complete recovery and no adverse effects with respect to themselves or their grafts. The second group included 16 patients with invasive cytomegalovirus disease, 3 of whom received cytomegalovirus prophylaxis. All patients in this group had very high cytomegalovirus viral loads on polymerase chain reaction. Thirteen patients in this group (81%) responded to treatment with full recovery, and normal graft function was maintained in 10 (62%). Of the original 16 patients in this group, 3 (18.8%) died from cytomegalovirus disease and its complications. Conclusions: We report a low incidence (3.6%) of cytomegalovirus disease at our center. Cytomegalovirus prophylaxis was associated with a milder form of the disease. At our center, treatment of invasive cytomegalovirus disease produced a patient survival rate of 81% and a graft survival rate of 62%.Item Üniversite Öğrencilerinde Yeme Farkındalığı ve Sezgisel Yeme Davranışının Beslenme Durumu Üzerine Etkisi(Başkent Üniversitesi, 2019-12-31) Kuseyri ,Güner; Kızıltan,GülAmaç: Bu araştırma, üniversite öğrencilerinde yeme farkındalığı ve sezgisel yeme davranışının beslenme durumu üzerine etkisinin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Araştırma, Ekim 2018-Kasım 2018 tarihleri arasında Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi’nde öğrenim gören çalışmaya katılmayı gönüllü olarak kabul eden 19 yaş ve üzeri 387 öğrenci üzerinde yürütülmüştür. Öğrencilerin sosyo-demografik özellikleri (yaş, cinsiyet, bölüm, gelir durumu), antropometrik ölçümleri (boy uzunluğu, vücut ağırlığı) ve egzersiz düzeyleri araştırmacı tarafından yüz yüze görüşme yöntemiyle uygulanan anket formu ile alınmıştır. Öğrencilerin beslenme konusundaki eğilimlerini ölçmek amacıyla Enerji Yoğunluklu Besinlerin Porsiyon Büyüklüğü Tüketim Sıklığı Formu ve kullanılmıştır. Çalışmaya katılan öğrencilerin yeme farkındalığı düzeylerini değerlendirmek için Yeme Farkındalığı Ölçeği (YFÖ-30), sezgisel yeme davranış düzeyini ölçmek içinse Sezgisel Yeme Ölçeği-2 (İES- 2) uygulanmıştır. Bulgular: Çalışmaya yaş ortalaması 20.70±1.81 yıl olan 387 öğrenci katılmış olup öğrencilerin % 94.1’ i kız; % 5.9’ u erkektir. Öğrencilerin %46.5’i beslenme ve diyetetik bölümü öğrencisi iken %16.5’i hemşirelik, %13.4’ü odyoloji, %11.6’sı fizik tedavi, %11.1’i sosyal hizmet, %0.8’i ise sağlık kurumları işletmeciliği bölümü öğrencisidir. Öğrencilerin BKİ grup dağılımları değerlendirildiğinde, öğrencilerin %70.3’ü normal, %18.8’i zayıf, %8.9’u hafif şişman, %2.1’i obez olarak değerlendirilmiştir. Hafif şişman ve obez grubunda yer alan erkek öğrencilerin sıklığı (sırasıyla %21.7; %8.7), kız öğrencilerin sıklığına göre (sırasıyla %8.0;%1.7) istatistiksel açıdan anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur (p<0.05). Öğrencilerin yeme farkındalığı alt ölçekleri ile BKİ grupları arasındaki ilişkiye bakıldığında genel, disinhibisyon ve yeme kontrolü alt ölçeklerinin ortalama skorları ile BKİ grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki olduğu bulunmuştur (p<0.05). BKİ gruplandırmasına göre obez olan öğrencilerin yeme farkındalığı ortalama genel skoru (2.95±0.40) zayıf olan öğrencilere göre (3.39±0.44) istatistiksel açıdan anlamlı olarak düşük bulunmuştur (p<0.01). Öğrencilerin sezgisel yeme alt ölçekleri ile BKİ grupları arasındaki ilişkiye bakıldığında ise genel, yemeye koşulsuz izin verme, duygusal nedenler yerine fiziksel nedenlerden yeme, açlık tokluk sinyallerine güvenme alt ölçeklerinin ortalama skorları ile BKİ arasında istatistiksel olarak önemli bir ilişki olduğu bulunmuştur (p<0.05). BKİ gruplamasında zayıf olan öğrencilerin genel sezgisel yeme ortalama skoru (3.63±0.50), diğer BKİ grubunda olan öğrencilere göre istatistiksel açıdan anlamlı olarak yüksek bulunmuştur (p<0.01). Yeme farkındalığı ile sezgisel yeme arasında pozitif yönde güçlü bir ilişki olduğu saptanmıştır (p<0.05). Yeme farkındalığı ile dondurma haricindeki tüm enerji yoğunluğu yüksek besinlerin tüketim sıklığının negatif yönde ilişkili olduğu bulunmuştur. Yeme farkındalığının artması ile birlikte enerji yoğunluğu yüksek olan besinlerin tüketim sıklığının azaldığı saptanmıştır. Sezgisel yeme ile enerji yoğunluğu yüksek besinlerin tüketim sıklığı arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki olmadığı tespit edilmiştir. Sonuç: Üniversite öğrencilerinde yeme farkındalığı ve sezgisel yeme davranışı beslenme durumu üzerinde etkili olabilmektedir.Item İnsülin Direnci Olan Yetişkin Bireylerin Hedonik Açlık Durumunun Farklı Ölçeklerle Belirlenmesi(Başkent Üniversitesi, 2019-12-31) Çamlık ,Zeynep; Saka,MendaneAmaç: Hedonik açlık, biyolojik ihtiyaç olmaksızın, besinlerin tadı ve diğer duyusal özellikleri sonucu, iştahın artması ve besinden zevk alma ile ilişkilidir. Çalışma, insülin direnci olan bireylerin hedonik açlık durumlarını ile Türkçe Duygusal Yeme İsteği, Besin Gücü Ölçeği ve Aşırı Besin İsteği Ölçeği arasındaki ilişkinin incelenmesi amacıyla planlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya Haziran-Eylül 2019 tarihleri arasında Mersin City Hospital Hastanesi Beslenme ve Diyet Polikliniği’ne başvuran, insülin direnci tanısı almış olan, 19-64 yaş arası gönüllü 60 (%66.7) kadın, 30 (%33.3) erkek birey dahil edilmiştir. Bireylerin kişisel özelliklerini ve beslenme alışkanlıklarını belirlemek için toplamda 31 sorudan oluşan bir anket formu ile Türkçe Duygusal Yeme Ölçeği (TDYÖ), Besin Gücü Ölçeği (BGÖ) ve Aşırı Besin İsteği Ölçeği (ABİS) kullanılarak veriler toplanmıştır. TDYÖ toplam puanının 75 ve üzeri olması, BGÖ toplam puanının 2.5 ve üzeri olması, ABİS toplam puanının ise 234 puana yaklaşması hedonik açlığın arttığını göstermektedir. Bulgular: Kadınların, TDYÖ, BGÖ ve ABİS ortalama toplam puanları sırasıyla 79.3±22.9, 2.9±0.8, 114.0±40.0 olarak bulunmuştur. Erkeklerde ise, TDYÖ, BGÖ ve ABİS ortalama toplam puanları sırasıyla 81.0±22.5, 3.2±0.6, 118.1±33.2 olarak bulunmuştur (p>0.05). İnsülin direnci olan erkek bireylerde, besinlere karşı oluşan hedonik dürtünün daha yüksek olduğu saptanmıştır. Kadın ve erkeklerin vücut ağırlıkları, Beden Kütle İndeksi (BKİ) ve bel çevreleri; TDYÖ, BGÖ ve ABİS toplam puanı ile pozitif ilişkili bulunmuştur (p>0.05). Sonuç: Bu çalışma, insülin hormonunun besin ipuçlarına bağlı hedonik açlığa verilen besin ödül tepkilerinin düzenlenmesinde etkili olabileceğinin göstergesi olabilir. Hedonik açlığa yol açan faktörlerin belirlenmesi obezitenin tedavisi yönelik başarının artırılmasına katkı sağlayabilir.Item Üniversite Öğrencilerinde Mevsimsel Değişimin Duygu Durumu, Beslenme Durumu ve Fiziksel Aktivite Üzerine Etkisinin Değerlendirilmesi(Başkent Üniversitesi, 2019-12-31) Özekinci, Ayden; Türker,PerimAmaç: Bu çalışma mevsimsel değişimlerin üniversite öğrencilerinde duygu durumu, beslenme durumu ve fiziksel aktivite düzeyindeki etkilerini değerlendirmek amacıyla planlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışma, Mayıs 2019-Ekim 2019 tarihleri arasında çalışmaya katılmayı gönüllü olarak kabul etmiş, 18-25 yaş arasındaki 284 üniversite öğrencisi üzerinde yürütülmüştür. Çalışmaya dahil edilen tüm öğrencilere anket formu, 24 saatlik besin tüketim kaydı, fiziksel aktivite formu ve Mevsimsel Gidiş Değerlendirme Formu uygulanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde SPSS 24.0 paket programı kullanılmıştır. Bulgular: Öğrencilerin %81.0’inin mevsimlere bağlı olarak besin tercihlerinin değiştiği, %19.0’unun ise değişmediği tespit edilmiştir. Öğrencilerin %41.20’si yaz mevsiminde % 11.27’si kış mevsiminde daha düzenli fiziksel aktivite yaptığını belirtmiştir. Ölçek sonucunda elde edilen mevsimsellik puan ortalaması 12.24±4.66 olarak bulunurken kadınlarda (12.50±4.16) erkeklerden (11.76±5.46) daha yüksek bulunmuştur. Ancak fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p>0.05). Ölçek sonuçlarına göre öğrencilerin %62’sinin mevsimsel duygu durum bozukluğu olmadığı, %38’inin ise olduğu belirlenmiştir. Öğrencilerin sosyo demografik özellikleri ve besin tüketimlerine göre mevsimsellik puanları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmamıştır (p>0.05). Erkek öğrencilerin fiziksel aktivite düzeyi ile mevsimsellik puanları arasında anlamlı ve pozitif yönlü korelasyon olduğu tespit edilmiştir (p<0.05). Sonuç: Üniversite öğrencilerinin duygu durumları, fiziksel aktivite düzeyleri ve besinsel tercihleri mevsimlere göre değişmektedir. Duygusal, fizyolojik ve sosyal yaşantıyı etkileyen en büyük çevresel neden olan mevsimsel değişimlerin getireceği sonuçlar belirlenmeli ve bu konuda genç yetişkin grubu olan üniversite öğrencilerinin farkındalığı arttırılmalıdır.Item Kronik Böbrek Yetmezliği Olan Hastalarda Serum D Vitamini Düzeyi ile Depresyon İlişkisi(Başkent Üniversitesi, 2019-08-31) Akbal Akyel, Ayça; Kızıltan,GülAmaç: Son dönem böbrek yetmezliği olan hastalarda depresyon, en yaygın psikiyatrik problem ve prevalansı da yükselmektedir. Depresyon ve diğer mental bozukluklara sahip olan bireylerde serum D vitamini düzeyleri düşük bulunmuştur. Bu çalışma kronik böbrek yetmezliği olan hastaların D vitamini düzeyi ile depresyon durumunu ve bu iki faktörün arasındaki ilişkinin araştırılması amacıyla yürütülmüştür. Gereç ve Yöntem: Çalışma, Başkent Üniversitesi Hastanesi Yenikent Diyaliz ve Ümitköy Diyaliz merkezinde hemodiyalize giren 19-64 yaş arası 150 hasta üzerinde yürütülmüştür. Çalışmada bireylere demografik özelliklerini belirlemeye yönelik anket formu uygulanmıştır. Araştırmaya katılan hastaların serum 25(OH) D vitamini düzeyi analiz edilmiştir. Hastaların fiziksel aktivite düzeylerini saptamak amacıyla Fiziksel Aktivite Saptama Formu, duygu durumunu ve depresyona eğilimini saptamak için Beck Depresyon Envanteri kullanılmıştır. Hastaların malnütrisyon durumu da, Malnütrisyon İnflamasyon Skoru ile saptanmıştır. Bulgular: Araştırmaya katılan hastaların yaş ortalaması 49.9±12.20 yıl olarak belirlenmiştir. Çalışmaya, hemodiyaliz tedavisi gören 19-64 yaş arası, 55’i kadın (%36.7) ve 95’i erkek (%63.3) olmak üzere toplam 150 Kronik Böbrek Yetmezliği (KBY) hastası alınmıştır. Hastaların %64.7’ sinde D vitamininin eksik olduğu saptanmıştır. Kadınların %63.6’sında, erkeklerin %65.3’ünde D vitamininin eksik olduğu belirlenmiştir. Beck depresyon Envanteri ile Serum D vitamini düzeyi arasında negatif yönde ilişki istatistiksel açıdan önemli bulunmuştur (p<0.05). Sonuç: Çalışmadaki hastalar serum D vitamini yeterliliği, yetersizliği ve eksikliğine göre gruplandırılıp Beck depresyon puanları incelendiğinde, serum D vitamini düzeyi azaldıkça Beck depresyon puanı anlamlı olarak yüksek bulunmuştur.Item Obezite ve Duygu Durumu ile Diyet Kalitesi ve İştah İlişkisi(Başkent Üniversitesi, 2019-08-31) Güray,Aslıhan; Kızıltan,GülDünya Sağlık Örgütü’ne göre obezite; sağlığı bozacak şekilde vücutta normal dışı veya aşırı şekilde yağlanma olarak tanımlanmaktadır. Obezite ve depresyon arasındaki ilişki komplekstir ve bu ilişki ile ilgili birçok teori bulunmaktadır. Depresyon ve obezite etiyolojisinde moleküler, genetik, hormonal, immünolojik ve çevresel birçok faktör araştırılmaktadır. Son yıllarda obezite ve depresyon arasında sebep sonuç ilişki olup olmadığını cevaplamayı amaçlayan çok sayıda araştırma yapılmıştır. Yapılan çalışmalarda, depresyonun obezite riskini veya obezitenin depresyon riskini artırdığı gibi birbirinden farklı sonuçlar bildirilmesine rağmen, çoğunlukla depresyon ve obezite arasında karşılıklı etkileşime bağlı bir ilişki olduğu belirtilmiştir. Hipotalamusa protein, yağ ve karbonhidrat alımı ile 5-HT dönüşümü arasında negatif bir geri bildirim bulunmaktadır. Düşük dozda 5-HT veya bu nörotransmitterin salınımını arttıran ilaç kullanımı karbonhidrat alımını, protein ve yağ alımına göre çok azaltmaktadır. Karbonhidrattan zengin bir beslenmenin ardından kanda glukoz, insülin, leptin ve kortikosteron düzeylerinin yükselmesi sonucu hipotalamusta 5-HT salınımı artar. 5-HT düzeyindeki bu yükselme negatif geribildirim ile birlikte karbonhidrat alımını baskılar. Yapılan araştırmalarda, düşük serotonin düzeyi ve serum folat düzeyi arasında bir ilişki olduğu belirlenmiştir. Bu durum, insanlarda ruh hali ile ilişkisi olduğu düşünülen tiramin seviyesini de etkileyebilmektedir. Folat ayrıca metionin ve Sadenosilmetionin (SAM) sentezinde kullanılmaktadır. SAM ise, DNA, RNA, hücre zarı lipitleri ve nörotransmitterlerde gerçekleşen metilasyon reaksiyonlarında metil vericisi görevi görür. Buna ek olarak SAM’ın antidepresan özellik taşıdığı bilinmektedir. Sonuç olarak; yapılan çalışmalarda, depresyonun obezite riskini veya obezitenin depresyon riskini artırdığı gibi birbirinden farklı sonuçlar bildirilmesine rağmen, çoğunlukla depresyon ve obezite arasında karşılıklı etkileşime bağlı bir ilişki olduğu belirtilmiştir.