Fakülteler / Faculties

Permanent URI for this communityhttps://hdl.handle.net/11727/1395

Browse

Subject: search.filters.subject.renal transplantasyon

Search Results

Now showing 1 - 2 of 2
  • No Thumbnail Available
    Item
    Renal transplant hastalarında hyaluronik asit dermal dolguların güvenliği ve olası komplikasyon yönetimi
    (Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Meryem Özlem, Öztürk; Ayşe, Tunçer Vural
    Son yıllarda, hyaluronik asit (HA) dermal dolgu uygulamaları gibi minimal invaziv estetik işlemlere olan talep, toplumun genelinde olduğu gibi solid organ nakil hastaları arasında da artmıştır. Ancak, dolgu uygulamalarının bu hasta grubundaki yan etki profili tam olarak bilinmediği için hem hastalar hem de hekimler bu uygulamalara karşı çekinceler taşımaktadır. Literatürde bu konuda kanıt değeri yüksek yeterli çalışma yoktur. Bu çalışmada, böbrek nakil hastalarında HA dermal dolguların güvenliliğinin ve olası komplikasyonların yönetimininin araştırılması amaçlanmıştır. Bu çalışmaya, HA dermal dolgu yaptırmak amacıyla hastanemiz kozmetoloji polikliniğine başvuran 27 renal transplant hastası ve 25 sağlıklı kontrol grubu olmak üzere toplam 52 hasta dahil edilmiştir. Hastaların her bir zigomatik ark bölgesine yarımşar mL olmak üzere, toplamda bilateral 1 mL çapraz bağlı HA enjeksiyonu yapılmıştır. Hastalar, 1.ve 6. aylarda kontrolde değerlendirilmiş ve bu sürede gelişen herhangi bir advers olay varlığı araştırılmıştır. Araştırmadaki sağlıklı kontrol grubu, nakil grubuna göre başta botulinum toksin uygulaması olmak üzere (p<0.001) daha fazla estetik işlem yaptırmıştı (p=0.001). 1. ayda 3’ü renal transplant, 1’i kontrol grubunda olmak üzere toplamda 4 kişide birkaç gün süren hafif şiddette baş ağrısı şikayeti saptandı (p=0.611). Renal transplant grubunda 2 kişide enjeksiyondan 1 ay sonra başlayıp 1 ay süren dizestezi izlendi. 1 nakil hastasında, enjeksiyondan 4 ay sonra başlayan ve 10 gün süren enjeksiyon bölgesinde hassasiyet görüldü. Hipersensitivite reaksiyonu olarak değerlendirildi ve nonsteroid antienflamatuar ilaçlarla 3 gün içinde semptomlar düzeldi. 6. ay kontrollerinde iki grupta da başka herhangi bir advers olay saptanmadı. Çalışma sonunda renal transplant hastalarının % 93’ü, sağlıklı kontrol grubunun % 92'si gerekli hissederlerse aynı uygulamayı tekrar yaptırmak istediklerini belirtti (p=0.511). Nakil hastalarında da dolgu uygulaması sonrası genel popülasyonda görülebilen kanama, baş ağrısı, dizestezi, hipersensitivite reaksiyonu gibi ciddi olmayan, kısa süren advers olaylar nadiren meydana gelebilir. Dolgu uygulaması sonrası 6 aylık takipte, nakil hastaları ile sağlıklı bireyler arasında dolguya bağlı advers olay sıklığı açısından anlamlı bir fark bulunmamaktadır. Ayrıca renal transplant hastalarının dolgu uygulamasından memnuniyet oranı, sağlıklı bireylerde olduğu gibi yüksektir. Çalışmamız, renal transplant hastalarında HA dermal dolgu uygulamasının güvenilir olabileceğini göstermiştir. In recent years, the demand for minimally invasive aesthetic procedures such as hyaluronic acid (HA) dermal filler applications has increased among solid organ transplant patients, similar to the general population. The side effect profile of these procedures in this patient group is not well-documented, causing both patients and physicians to have reservations. There is a lack of high-quality evidence in the literature on this topic. This study aims to investigate the safety and potential complications of HA dermal fillers in kidney transplant patients. A total of 52 patients, including 27 renal transplant patients and 25 healthy controls who applied to our cosmetic dermatology clinic for HA dermal filler injections, were included in this study. Each patient was administered 0.5 mL of cross-linked HA into the zygomatic arch region, resulting in a total bilateral volume of 1 mL. Patients were monitored for adverse events during the follow-ups in the first and sixth months. The healthy control group had undergone more aesthetic procedures (p=0.001), particularly botulinum toxin applications, (p<0.001) than the transplant group. During the first month, four patients (three renal transplant recipients and one control) reported experiencing mild headaches that lasted for a few days (p=0.611). Two renal transplant patients experienced dysesthesia starting one month after the injection and lasting for another month. One transplant patient developed tenderness at the injection site starting four months post-injection, which lasted for ten days. This tenderness was considered a hypersensitivity reaction and resolved within three days with nonsteroidal anti-inflammatory drugs. Neither group experienced any additional adverse events at the six-month follow-up. By the end of the study, 93 % of the renal transplant patients and 92 % of the healthy controls expressed willingness to undergo the procedure again if needed (p=0.511). Transplant patients can rarely experience short-term adverse events such as bleeding, headache, dysesthesia and hypersensitivity reactions, which are similar to those seen in the general population following filler injections. Six-month follow-up revealed no significant difference in the frequency of filler-related adverse events between transplant patients and healthy individuals. Additionally, the satisfaction rate with the filler procedure was high among renal transplant patients, comparable to healthy individuals. Our study suggests HA dermal filler injections may be safe for renal transplant patients.
  • No Thumbnail Available
    Item
    Böbrek nakli sonrası biyopsi ile BK virüs nefropatisi tanısı koyulan hastalarda risk faktörleri
    (Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2023) Şahin, Melikcan; Çolak, Turan
    Giriş ve Amaç: Böbrek nakli son dönem böbrek hastalığının en etkili tedavi yöntemidir. Son yıllarda artan farkındalık ve eskiye nazaran daha potent immünsupresif tedaviler nedeniyle BK virüsün renal allograft kaybı için önemli bir risk faktörü olduğu anlaşılmıştır. BK virüs nefropatisi tanısı için altın standart allograft biyopsisidir. Bu çalışmada renal allograft alıcılarında biyopsi ile tanı konulan BK virüs nefropatisinin risk faktörlerinin analiz edilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Ocak 2000-Ocak 2022 tarihleri arasında Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi’nde renal transplantasyon gerçekleştirilen 56 hastaya ve patoloji örneklerine ait veriler retrospektif olarak taranmıştır. Çalışmada sayısal değişkenlerin normal dağılıma uygunluğu Shapiro-Wilk Testi ile araştırılmıştır. Kontrol ve BKVN grupları arasında farklılık olup olmadığı incelenirken normal dağılım gösteren sürekli değişkenler için Bağımsız Gruplarda t Testi, normal dağılıma uymayan sürekli değişkenler için ise Mann-Whitney U Testi ile kullanılmıştır. Nominal değişkenler ise Pearson ki-kare / Fisher Exact Test ile değerlendirilmiştir. p <0,05 için sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı kabul edilmiştir. Kişilerin BKVN olmasına etki eden faktörlerin belirlenmesi amacıyla öncelikle tek değişkenli lojistik regresyon analizi kullanılmıştır. Tek değişkenli lojistik regresyonda p-değeri ≤0.25 olan değişkenler, çoklu lojistik regresyon modeli için aday değişken olarak belirlenmiştir. Çoklu lojistik regresyon modelinde, Backward LR seçim yöntemi kullanılmıştır. Bulgular ve Tartışma: Kontrol grubunda 28, BKVN grubunda 28 olmak üzere toplam 56 hastanın verileri incelenmiştir. Kişilerin %78,6’sı (n=44) erkek, %21,4’ü (n=12) kadındır. Hastaların yaş ortalaması (±std.sapma) 39,79 (±11,98)’dur. Her iki grubun cinsiyet, yaş, komorbid hastalıklar, transplantasyon sonrası gelişen komorbidite, peri-DJS varlığı, indüksiyon tedavisi, donör yaşı, donör durumu (canlı, kadavra), biyopsi yapıldığı dönemdeki kreatinin değeri, RRT tipi ve süresi, başlangıç immünsupresif tedavisi, ilaç düzeyleri, kan grubu uyumu, graft kaybı ve mismatch sayısı açısından incelendiğinde anlamlı sonuç elde edilememiştir (p-değerleri sırasıyla 1,000, 0,467, 0,236, 0,788, 0,163, 1,000, 0,945, 0,313, 0,121, 0,089, 0,623, 0,163, 0,667, 0,824, 0,727, 0,289, 0,422, 0,720). Sigara öyküsünün BKVN için risk faktörü olduğu (p-değeri 0,004) saptanmıştır. Bu durumun sigara dumanının Treg fonksiyonunu etkilemesi sonucunda T hücre mekanizmalarını baskılamasının sonucu olduğu düşünülmektedir. BKVN grubundaki hastaların %82,1’i takrolimus kullanırken, kontrol grubundaki hastaların %46,4’ünün takrolimus kullandığı saptanmıştır. Kontrol grubundaki hastaların tedavi rejimleri irdelendiğinde siklosporin kullanımının %32,1 olduğu görülmüştür (p=0,021). Bu veriler ışığında takrolimus kullanımının siklosporin kullanımına oranla daha fazla BKVN’ye neden olduğu ve BKVN için risk faktörü oluşturduğu ortaya konmuştur. Verilerin çoklu lojistik regresyon değerlendirmesinde siklosporin içeren rejimin takrolimus içeren rejime göre %85 daha güvenilir olduğu ortaya çıkmıştır. Çalışmamızda HLA-C7’nin her iki grup arasındaki dağılımları incelendiğinde p-değeri 0,218 saptanmıştır. Ancak verilerine ulaşılabilen BKVN grubundaki 19 hastanın %26,31’inde, kontrol grubundaki 15 hastanın ise %46,66’sında HLA-C7 varlığı görülmektedir. İstatistiksel olarak anlamlı sonuç elde edilemese bile yüzde olarak incelendiğinde BKVN grubundaki hastalardaki HLA-C7 varlığının daha az olması dikkati çekmektedir. Hastaların nakil yapıldığı dönemdeki yaşlarının patoloji fibrozis yüzdelerine göre grupları arasındaki dağılımı incelendiğinde grup B’deki yaş ortalaması 45,0 olarak saptanmıştır. Grup A ve C’deki hastaların yaş ortalamasına kıyasla grup B’nin yaş ortalaması daha yüksek olup p-değeri anlamlı bulunmuştur (p=0,044). Transplantasyon sonrasında geçen süre uzadıkça hastaların evrelerinin ilerlediği “sınırda” anlamlı olarak saptanmıştır (p=0,056). Dolayısıyla transplantasyon yapıldıktan sonraki süreçte BKVN’nin geç dönemde görülmesi kötü prognozla ilişkilidir. BKV’nin spesifik bir tedavisi olmaması nedeniyle diğer fırsatçı ajanlardan farklılık göstermektedir. BKVN graft kaybına yol açabildiği için erken tanı ve tedavisi önem taşımaktadır. Günümüzde takrolimus optimum tedavi olarak hastaların %85’inde kullanılmaktadır. Bu durum BKVN için erken dönemde taramanın önemini arttırmaktadır. Introduction and Aim: Kidney transplantation is the most effective treatment for end-stage renal disease. In recent years, due to increased awareness and more potent immunosuppressive treatments compared to the past, it has been understood that BK virus is an important risk factor for renal allograft loss. The gold standard for the diagnosis of BK virus nephropathy is allograft biopsy. This study aimed to analyze the risk factors of BK virus nephropathy diagnosed by biopsy in renal allograft recipients. Materials and Method: Data on 56 patients and pathology samples who underwent renal transplantation at Başkent University Ankara Hospital between January 2000 and January 2022 were scanned retrospectively. In the study, the suitability of numerical variables to normal distribution was investigated with the Shapiro-Wilk Test. When examining whether there was a difference between the control and BKVN groups, the Independent Groups t Test was used for continuous variables with normal distribution, and the Mann-Whitney U Test was used for continuous variables that did not comply with a normal distribution. Nominal variables were evaluated with Pearson chi-square / Fisher Exact Test. Results were considered statistically significant for p <0.05. First, univariate logistic regression analysis was used to determine the factors affecting BKVN. Variables with a p-value ≤0.25 in univariate logistic regression were determined as candidate variables for the multiple logistic regression model. Backward LR selection method was used in the multiple logistic regression model. Findings and Discussion: Data from total of 56 patients, 28 in the control group and 28 in the BKVN group, were examined. 78.6% (n=44) of the people are male and 21.4% (n=12) are female. The mean age (±std.deviation) of the patients is 39.79 (±11.98). Gender, age, comorbid diseases, post-transplant comorbidity, presence of peri-DJS, induction treatment, donor age, donor status (living, cadaver), creatinine value at the time of biopsy, RRT type and duration, initial immunosuppressive treatment, blood levels of drugs, blood group compatibility, graft loss and number of mismatches examined and no significant results obtained (respectively p-values 1,000, 0,467, 0,236, 0,788, 0,163, 1,000, 0,945, 0,313, 0,121, 0,089, 0,623, 0,163, 0,667, 0,824, 0,727, 0,289, 0,422, 0,720). It was determined that smoking history was a risk factor for BKVN (p-value 0.004). This is thought to be the result of cigarette smoke suppressing T cell mechanisms as a result of affecting Treg function. It was found that 82.1% of the patients in the BKVN group used tacrolimus, while 46.4% of the patients in the control group used tacrolimus. When the treatment regimens of the patients in the control group were examined, it was seen that cyclosporine use was 32.1% (p = 0.021). Thus, it has been revealed that tacrolimus use causes more BKVN than cyclosporine use and constitutes a risk factor for BKVN. Multiple logistic regression evaluation of the data revealed that the cyclosporine-containing regimen was 85% more reliable than the tacrolimus-containing regimen. When the distributions of HLA-C7 between both groups were examined in our study, the p-value was found to be 0.218. However, the presence of HLA-C7 is seen in 26.31% of the 19 patients in the BKVN group and in 46.66% of the 15 patients in the control group, for whom data is available. Even though no statistically significant results were obtained, it is noteworthy that the presence of HLA-C7 was less in patients in the BKVN group when examined as a percentage. When the distribution of the patients' ages at the time of transplantation was examined among the groups according to their pathology fibrosis percentages, the average age in group B was found to be 45.0 years. Compared to the average age of the patients in groups A and C, the average age of group B was higher and the p-value was found to be significant (p = 0.044). It was found to be significant at the "borderline" level, where the patients' stages progressed as the time passed after transplantation increased (p=0.056). Therefore, late occurrence of BKVN after transplantation is associated with poor prognosis. BKV differs from other opportunistic agents in that it does not have a specific treatment. Since BKVN can lead to graft loss, early diagnosis and treatment are important. Today, tacrolimus is used as optimal treatment in 85% of patients. This situation increases the importance of early screening for BKVN.