Browsing by Author "Serin, Ender"

Now showing 1 - 12 of 12

Assit ayırıcı tanısında assit viskozitesinin yeri
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2006) Göktürk, Hüseyin, Savaş; Serin, Ender
Giriş ve Amaç: Assit periton boşluğunda patolojik miktarlarda sıvı toplanmasıdır. Assit oluşumu yapan sebepler başlıca karaciğer hastalığına bağlı sirotik assit ve nonsirotik assit olarak iki grupta incelenmektedir. Viskozite bir sıvının akışkanlığının nümerik ifadesidir. Plazma viskozitesi plazma protein içeriğindeki değişimlerle büyük paralellik göstermektedir ancak assit sıvısı viskozitesi daha önce çalışılmamıştır. Bu çalışmada daha ucuz ve kolay olan asit sıvı viskozite ölçümünü serum-asit albümin gradyenti ile karşılaştırmak ve assitin iki büyük grubunu tespitteki değerini ortaya koymayı amaçladık. Materyal-Metod; Çalışmaya assit saptanmış toplam 57 hasta alındı. Sepsis veya yaygın damar içi pıhtılaşma tablosunda olan, koagülasyon bozukluğu olan, karaciğer veya böbrek transplantasyonu yapılmış olan, akut ve kronik böbrek yetmezliği olan, tanı almış psikiyatrik hastalığı olan, antibiyotik tedavisi gerektiren enfeksiyonu olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Çalışmaya dahil edilen tüm hastaların serumlarında total protein, albumin, glukoz, laktat dehidrogenaz (LDH) ölçümleri ve tam kan sayımı yapıldı. Assit örnekleri otomatik hücre sayımı, biyokimyasal analiz (total protein, albumin, glukoz, LDH), ve kültür için kullanıldı. Viskozite ölçümü otomatik olarak özel bir viskozimetre cihazı ile gerçekleştirildi. Bulgular; Çalışmaya alınan 57 hastanın 19 (% 33)’unda Serum-Assit albumin farkı (S-Aalb) 1,1’in altında iken 38 hastada (%67) S-Aalb 1,1’in üzerinde saptandı. Yaş ve cinsiyet açısından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu (p>0,05). Gruplar arasında serum total proteini, serum albumini, serum glukoz, serum LDH, lökosit sayısı, assit sıvısı glukozu ve assit sıvısı lökosit sayımı açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı (p>0,05). Ancak S-Aalb >1,1 olan grupta assit sıvısı total proteini 1,55 ± 0,83 mg/dl, assit sıvısı albumini 0,98 ± 0,55 mg/dl, assit sıvıvı LDH 85,84 ± 65,58 IU/L saptanırken S-Aalb <1,1 olan grupta ise assit total proteini 4,27 ± 1,24 mg/dl, assit sıvısı albumini 2,88 ± 0,82 mg/dl, assit sıvısı LDH 313,36 ± 199,93 IU/L saptandı ve gruplar arasındaki farklar istatistiksel olarak anlamlı idi (p<0,001). Assit sıvısı viskozitesi S-Aalb > 1,1 olan grupta 0,88 ± 0,07 cP (centipouse) iken S-Aalb < 1,1 olan grupta 1,21 ± 0,29 cP saptandı ve aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı idi (p<0,001). Çalışmaya alınan 57 hastanın 14’ünde (%24,1) assit infeksiyonu saptandı ( 8 hastada spontan bakteriyel peritonit, 3 hastada kültür negatif nötrositik assit, 2 hastada sekonder bakteriyel peritonit ve 2 hastada da monomikrobik nonnötrositik bakterassit) ancak assit infeksiyonunun assit viskozitesi üzerine etkisi olmadığı saptandı. Çok değişkenli doğrusal regresyon analizinde assit sıvısı viskozitesinin sadece assit sıvısı total proteini ile bağımsız ilişkili olduğu saptandı (β= 0,718, p<0,001). ROC curve analizi ile assit sıvısı viskozite ölçümünün S-Aalb’ni tahminde en yüksek sensitivite ve spesifite için cut off değerinin 1,03 olduğu bulundu (sensitivite %98, spesifisite %80, pozitif prediktif değer %79 ve negatif prediktif değer %94). Sonuç; Sonuç olarak, bu çalışma assit sıvısı viskozitesi ölçümünün assit gruplarını saptamada S-Aalb ile anlamlı korrelasyon gösterdiği sonucuna ulaşmıştır. Yaklaşık 0,5-1 mL gibi çok küçük miktarlarla çalışılabilmesi, dondurularak daha sonra çalışılmaya izin verebilmesi, bir dakika içinde sonucun öğrenilebilmesi ve serum ölçümlerine ihtiyaç göstermemesi açısından S-Aalb ölçümüne alternatif veya ilave bir yöntem olabileceği düşüncesini desteklemektedir.
Autonomic Neuropathy and Gallbladder Motility in Patients with Liver Cirrhosis
(2015) Kul, Kemal; Serin, Ender; Yakar, Tolga; Cosar, Arif Mansur; Ozer, Birol; 0000-0002-4472-2895; 0000-0002-0138-6107; 0000-0002-4472-2895; 26006202; B-5255-2014; AAM-7281-2021; AAL-1608-2020; AAL-2119-2020
Background/Aims: Impaired gallbladder motility has been suggested as a contributor to increased incidence of gallstones in patients with liver cirrhosis. The purpose of this study was to determine gallbladder function and its relation with autonomic neuropathy in liver cirrhosis. Materials and Methods: Gallbladder function was measured using ultrasonography in 48 patients with liver cirrhosis and in 31 controls. Autonomic neuropathy tests were applied in patients with liver cirrhosis. Patients with liver cirrhosis were analyzed in subgroups according to the severity of disease using the Child-Pugh classification. Results: Fasting gallbladder volume was 16.2 mL (range: 2.1 mL-71.9 mL) in patients and 17.6 mL (range: 4.9 mL-76.6 mL) in controls. There were no differences in fasting gallbladder volume among the study groups (p> 0.05). Gallbladder ejection fraction was significantly higher in patients compared with controls (84% vs. 65%) (p< 0.001). No correlation was found between gallbladder ejection fraction and autonomic neuropathy (p> 0.05). Conclusion: Our results indicate that liver cirrhosis does not impair gallbladder emptying, and that there is no association between gallbladder motility and autonomic neuropathy. Further investigations are required to explain increased gallbladder motility in liver cirrhosis.
Hepatit B virüsü ile karşılaşmış tip 2 diyabetes mellituslu hastalarda gizli hepatit B virüs enfeksiyon sıklığı
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2006) Demir, Mehmet; Serin, Ender
Giriş; Gizli hepatit B virüs (HBV) enfeksiyonu hepatit B yüzey antijeni (HBsAg) negatif bireylerde hassas tekniklerle kan veya dokuda HBV DNA’nın bulunması olarak tanımlanmıştır. İmmüm sistemi baskılanmış kişilerde daha sık oranda gizli HBV enfeksiyonu bildirilmiştir. Tip 2 diyabetes mellitus (DM)’lu hastalarda görülen immün sistem anormallikleri nedeniyle enfeksiyonlara yatkınlık bilinmektedir. Ayrıca Tip 2 DM’un viral hepatitlerin varlığında primer hepatosellüler kanser riskini arttırdığı gösterilmiştir. Amaç; Hepatit B virüsü ile karşılaşmış (HBsAg -, antiHBc IgG + ve/veya antiHBsAg+) tip 2 DM’lu hastalarda gizli HBV enfeksiyon sıklığını araştırmaktır. Materyal-Metod; Bu çalışmaya Nisan 2006- Haziran 2006 tarihleri arasında Başkent Üniversitesi Konya Uygulama ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji ve Endokrinoloji polikliniğine başvuran ardışık 582 tip 2 diabetes mellituslu hasta değerlendirilerek HBsAg (-) antiHbc IgG (+) ve/veya antiHBsAg (+)’liği saptanan 100 DM’lu hasta, Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Ankara Hastanesi Kan Bankasına Nisan 2006- Haziran 2006 tarihleri arasında başvuran ardışık 642 kan donörü değerlendirilerek HBsAg (-) ve antiHBc IgG (+) ve/veya antiHBsAg (+)’liği yaş ve cinsiyetle uyumlu 100 kan donörü alındı. Kronik karaciğer hastalığı, diyaliz gerektiren kronik böbrek yetmezliği, diyalize girme hikayesi, HBsAg, anti-HCV ve anti HIV pozitifliği, karaciğer veya böbrek nakli yapılmış olması, HSK ve diğer malignensilerin saptanmış olması, immünosüpresif ilaç kullanımı çalışmaya alınmama kriterleri olarak belirlendi. Hastaların demografik veriler, kan transfüzyonu, ameliyat, sarılık, HBV için aşılama öyküsü ve alkol kullanımı sorgulanarak kaydedildikten sonra kantitatif olarak HBV DNA ve alanin aminotransferaz (ALT) düzeyleri belirlendi. 37 Bulgular; Tip 2 DM’lu hastaların yaş ortalaması 48,74±9,68, erkek/kadın oranı 49/51, kontrol grubunun yaş ortalaması 46,44±13,67, E/K 58/42 idi. Demografik özellikler açısından iki grup arasında anlamlı farklılık yoktu (P>0,05). Tip 2 DM’lu hastaların 11 (%11)’inde, kontrol grubunun 3 (%3)’ünde HBV DNA (+) saptandı. Tip 2 DM’lu hasta grubunda HBV DNA düzeyleri 1x102-5x103 kopya/ml, kontrol grubunda ise 4x103 ile 1x105 kopya/ml arasında değişiyordu. Tip 2 DM’lu hastalar ile kontrol grubu arasında kan transfüzyonu, ameliyat, HBV’ne karşı aşılanma öyküsü ve alkol kullanımı açısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (P>0,05). Tip 2 DM’lu hastalarda ALT düzeylerinin ortalaması kontrol grubundan yüksekti fakat fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (26,24±16,40 karşın 23,28±9,65 P>0,05). Tip 2 DM’lu hastaların 16 (%16)’sında, kontrol grubunun 6 (%6)’sında ALT düzeyi normal değerin üst sınırı olan 41 U/L’nin üzerinde idi. Aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı idi ( P<0,05). Sonuç; Bu çalışmada tip 2 DM’lu hastalarda gizli hepatit B sıklığının kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha sık olduğu bulunmuştur. Gizli HBV enfeksiyonun HBV bulaşına neden olduğu ve Tip 2 DM’un popülasyondaki sıklığı düşünüldüğünde bu çalışmanın sonuçlarının halk sağlığı açısından önemli epidemiyolojik veriler olduğunu düşünmekteyiz. Ayrıca sonuçlar DM’lu hastalarda artmış gizli hepatit B sıklığının, DM’lu olmayanlara göre daha sık primer hepatosellüler kanser görülmesine katkıda bulunabileceğini düşündürmüştür
High Dose Oral Furosemide with Salt Ingestion in the Treatment of Refractory Ascites of Liver Cirrhosis
(2016) Yakar, Tolga; Demir, Mehmet; Dogan, Ozlem; Parlakgumus, Alper; Ozer, Birol; Serin, Ender; 0000-0002-0138-6107; 27917812; GZH-1913-2022; AAM-7281-2021
Purpose: We aimed to evaluate and compare the efficacy and safety of high-dose furosemide+salt orally by comparing HSS+furosemide (i.v.) and repeated paracentesis in patients with RA. Methods: This was a prospective study of 78 cirrhotic patients with RA, randomized into three groups: Group A (n=25) i.v. furosemide (200-300 mg bid) and 3% hypotonic saline solution (HSS) (once or twice a day); Group B (n= 26) oral furosemide tablets (360-520 mg bid) and salt (2.5 g bid); and, Group C (n= 27) repeated large-volume-paracentesis (RLVP) with albumin infusion. Patients without hyperkalemia were administrated 100 mg of spironolactone/day. During the follow-up; INR, creatinine, and total bilirubin levels were measured to determine the change in MELD (model of end stage liver disease) score. Results: Hepatic encephalopathy (HE), severe episodes of spontaneous bacterial peritonitis (SBP) and pleural effusions (PE) occurred more frequently in Group C. Improvement in Child-Pugh and MELD score was better in Group A and B than Group C. In Group B, improvements were seen in the Child-Pugh and MELD score, reduction in body weight, duration and number of hospitalization. In Groups A and B, remarkable increases in diuresis were observed (706 +/- 116 to 2425 +/- 633 mL and 691 +/- 111 to 2405 +/- 772 mL) and serum sodium levels also improved. HE and SBP were occurred more often in group C (p< 0.002). Hospitalization decreased significantly in Group B (p< 0.001). There was no significant difference in survival among groups. Conclusion: High dose oral furosemide with salt ingestion may be an alternative, effective, safe and well-tolerated method of therapy for RA.
The importance of salivary cortisol in the diagnosis of adrenal insufficiency in cirrhosis
(2016) Araz, Filiz; Soydas, Baris; Ozer, Birol; Serin, Ender; 27210784
Background/Aims: Reports on adrenal insufficiency (AI) are unexpectedly high in cirrhosis, and the diagnosis of this condition remains a challenge. We aimed to define the prevalence rate of AI in stable cirrhotic patients and determine the correlations of free cortisol and salivary cortisol with total cortisol. Materials and Methods: Between January 2011 and September 2011, 110 consecutive cirrhotic patients without any infection or hemodynamic instability were enrolled. Baseline total and salivary cortisol levels were measured. The free cortisol level was calculated according to the Coolens' formula. Post-stimulation total and salivary cortisol levels were measured, and the free cortisol level was recalculated. Results: The mean age of the patients was 62.1 +/- 11.4 years. There were 54 males (49.1%). The mean Child-Turcotte-Pugh (CTP) score was 7.2 +/- 2.3. Twenty-two (20%) patients were at the CTP-C level. AI was present in 23 (20.9%) and 17 (15.5%) of all patients according to the total and free cortisol criteria, respectively. For basal and stimulated levels, salivary cortisol rather than total cortisol correlates well with free cortisol. Conclusion: The diagnosis of AI on the basis of total cortisol measurement overestimates the prevalence of AI in cirrhosis. Salivary cortisol, which correlates well with free cortisol, is a promising alternative for the diagnosis of AI in cirrhotic patients.
Karaciğer sirozu histopatolojik bulguları ile özofagus varisi varlığı arasındaki ilişki
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2006) Coşar, Arif Mansur; Serin, Ender
Çesitli çalısmalarda özofagus varisi varlığını predikte eden bazı parametreler ortaya konulmustur. Bu çalısmanın amacı, siroz histopatolojik bulgularının klinik ve laboratuvar parametrelerle birlikte değerlendirilerek; portal hipertansiyon bulgusu olan özofagus varisi ile iliskisini incelemektir. Çalısmaya histopatolojik olarak siroz tanısı alan ve dosya bilgileri retrospektif olarak incelenen 42 erkek, 25 kadın, ortalama yas 51.6 ± 19.0 (yas aralığı 1-81) yıl olan toplam 67 hasta alındı. Biyopsi örnekleri fibrozis, nodülarite, portal alan kaybı, santral ven kaybı, inflamasyon ve steatoz açısından derecelendirildi. Ultrasonografik olarak dalak boyutu ve endoskopik olarak da özofagus varisleri derecelendirildi. Ayrıca trombosit değerleri ve Child-Pugh skorları kaydedildi. Hastaların 12’sinde (%17.9) mikronoduler, 27’sinde (%40.3) mikst noduler, 28’inde (%41.8) makronoduler siroz saptandı. Child-Pugh A, B ve C dağılım oranları sırasıyla %74.6, %11.9 ve %13.4 idi. Tek değiskenli analizle incelendiğinde yas ( p<0.001), trombosit sayısı (p=0.04), Child- Pugh puanı (p=0.001), özofagus varisi (p=0.001), büyük özofagus varisi (p=0.03) ve splenomegali varlığı (p=0.02) ile nodül morfolojisi, Child-Pugh puanının yüksekliği (p= 0.047) ile septal fibrozis kalınlığı, santral ven kaybı ile özofagus varisi varlığı (p= 0.03) ve cinsiyet ( p=0.02 ), hepatosteatoz ile Child-Pugh puanı (p=0.005) arasında anlamlı iliskili bulundu. Bu anlamlı iliskilere karsın diğer histolojik parametreler olan; sinüzoidal fibrozis, portal alan kaybı ve interfaz inflamasyon (interfaz hepatit) ile portal hipertansiyonun klinik ve laboratuvar parametreleri ve yas-cinsiyet gibi demografik parametreler arasında istatistiki olarak anlamlı bir iliski gözlenmedi. Tek değiskenli analizde özofagus varis varlığı ile iliskili bulunan parametrelerin çok değiskenli regresyon analizi yapıldığında; ileri hastalık evresi [Child-Pugh puanı OR: 1.47, (C.I. % 95,0 ): 1.018-2.121, p=0.040 ], mikronodülarite varlığı [OR: 0.318, (C.I. % 95,0 ): 0.120-0.842, p=0.021] ve santral ven kaybının derecesi [OR: 5.231, (C.I. % 95,0 ): 1.132-24.176, p=0.034]ile özofagus varis varlığı arasında iliski saptandı. Ancak büyük özofagus varisi varlığı açısından benzer anlamlı bir iliski bulunamadı. Trombositopeni ile de anlamlı bir iliski görülemedi. Sonuç olarak, trombositopeni ve splenomegali büyük özofagiyal varis varlığını predikte edebilse de; varis varlığında asıl etken siroz histopatolojisi ile ilgili özelliklerdir. Varis taramasında bazı histolojik lezyonların eslik ettiği siroz tanısının kendisi önemli ve yeterli bir sebep olarak görünmektedir.
Kronik hepatit C'li hastalarda peginterferon ve ribavirin tedavisinin kan basıncı ve insülin direnci üzerine erken etkisi
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2007) Taşkoparan, Muharrem; Serin, Ender
Đnterferon (INF) tedavisinin çesitli kardiyak yan etkilere yol açtığı gösterilmistir. INF tedavisi sırasında arteryel kan basıncı değerlerinde yükselmeler beklenebilir. Bu çalısmada, peginterferon-alfa 2b ve ribavirin tedavisinin kan basıncı (KB) üzerine olan artırıcı etkilerini ve KB ile iliskili olabilecek insülin direnci de dahil kardiyovasküler risk parametrelerinin incelenmesi amaçlandı. Çalısmaya 29 kronik hepatit C’li (KHC) hasta (16 kadın, 13 erkek; median yas: 56,5 yıl) alındı. Tedavi öncesi, tedavinin birinci haftası ve sekizinci haftası sonunda olmak üzere 24- saat ambulatuvar KB monitorizasyonu kayıtları alındı. Tedavinin sekizinci haftasında; lipit profili, insülin direnci (ĐR), vücut kitle indeksi (BMI), tam kan sayımı, transaminazlar yeniden değerlendirildi. ĐR için HOMA-IR metodu kullanıldı. Hipertansif hastalar takip boyunca kullanmakta oldukları anti-hipertansif ilaçlara devam ettiler. Tedavi öncesinde 15 hasta hipertansif, 14 hasta normotansif idi. Hastaların tümünde birinci hafta ve sekizinci hafta ölçülen gündüz, gece, ortalama, sistolik ve diyastolik KB değerleri ile bazal değerler arasında anlamlı farklılık saptanmadı. Hipertansif hasta grubunda tedavi öncesi, tedavinin birinci haftası ve sekizinci haftası median (minimum-maksimum) sistolik KB ((sırasıyla, 134 (119-150), 133 (104-169), 132 (109-145) mmHg p= 0.07)) ve median diyastolik KB’da ((sırasıyla, 78 (70-96), 79 (57-92), 79 (58-89) mmHg p= 0.25)) anlamlı farklılık gözlenmedi. Tedavinin sekizinci hafta kontrolünde BMĐ, total kolesterol, LDL, HDL, hemoglobin, lökosit, trombosit, AST ve ALT düzeylerinde istatistiksel anlamlı düsüs saptandı (p<0,05). Serum trigliserid düzeyinde anlamlı yükselme (p < 0,0001), HOMAIR’da ise istatistiki anlama ulasmayan azalma (p= 0,07) gözlendi. Sonuç olarak peginterferon-alfa 2b ve ribavirin tedavisinin kronik hepatit C’li normotansif ve hipertansif hastalarda erken dönemde anlamlı KB yükselmesine neden olmadığı ve bu tedavinin insülin direncinde değisikliğe yol açmadığı saptandı.
Management of Traumatic Bile Duct Injuries in Children
(2018) Temiz, Abdulkerim; Ezer, Semire Serin; Gedikoglu, Murat; Serin, Ender; Ince, Emine; Gezer, Hasan Ozkan; Canan, Mehmet Oguz; Hicsonmez, Akgun; https://orcid.org/0000-0001-8789-6003; https://orcid.org/0000-0002-9597-3264; https://orcid.org/0000-0002-0138-6107; https://orcid.org/0000-0002-4635-2613; https://orcid.org/0000-0003-0614-4497; 29948144; A-4719-2018; AAJ-9529-2021; AAM-7281-2021; J-3197-2013; AAI-9386-2021
Pediatric experience with biliary tract injuries (BTI) is limited and mostly consists of case presentations. The purpose of this study is to evaluate clinical and radiological findings of possible BTI, treatment strategies, and results. The records of nine patients with the diagnosis of BTI between July 2009 and November 2017 were reviewed retrospectively. There were seven boys and two girls (mean 8.05 +/- 4.39 years). The mechanisms were motor vehicle occupant, fall, crush and gunshot wound. Hepatic laceration routes that extended into the porta hepatis and contracted the gall bladder were demonstrated on computerized tomography (CT). Bile duct injury was diagnosed with bile leakage from the thoracic tube (n = 2), from the abdominal drain (n = 2) and by paracentesis (n = 5). Extrahepatic (n = 8) and intrahepatic (n = 1) bile duct injuries were diagnosed by cholangiography. Endoscopic retrograde cholangiography, sphincterotomy, and stent placement were successfully completed in five patients. Peritoneal drainage stopped after 3-17 days of procedure in four patients. The fifth patient was operated with the diagnosis of cystic duct avulsion. Cholecystectomies, primary repair of laceration, cystic duct ligation, and Roux-en-Y hepatoportoenterostomy were performed in the remaining four patients. All patients presented with clinically normal findings, normal liver functions, and normal ultrasonographic findings in the follow-up period. The presentation of the parenchymal injury extending to the porta hepatis with contracted gall bladder on CT and diffuse homogenous abdominal fluid should be considered as signs of BTI. We suggest a multi-disciplinary approach for the diagnosis and treatment of BTIs. Surgery may be indicated according to the patient's clinical condition, radiological findings and failure of non-operative treatment.
Nasobiliary Drainage for Benign Recurrent Intrahepatic Cholestasis in Patients Refractory to Standard Therapy
(2016) Yakar, Tolga; Demir, Mehmet; Gokturk, Huseyin S.; Kanat, Ayse G. Unler; Parlakgumus, Alper; Ozer, Birol; Serin, Ender; 0000-0002-0138-6107; AAM-7281-2021
Purpose: Benign recurrent intrahepatic cholestasis (BRIC) is characterized by episodic cholestasis and pruritus without anatomical obstruction. The aim of this study was to evaluate the safety and efficacy of nasobiliary drainage (NBD) in patients with BRIC refractory to medical therapy and to determine whether the use of NBD prolongs the episode duration. Methods: This was a multicenter retrospective study consisting of 33 patients suffering from BRIC. All patients were administrated medical treatment and 16 patients who were refractory to standard medical therapies improved on treatment with temporary endoscopic NBD. Duration of treatment response and associated complications were analyzed. Results: Sixteen patients (43% females) underwent 25 NBD procedures. The median duration of NBD was 17 days. There were significant improvements in total and direct bilirubin and alanine aminotransferase, aspartate aminotransferase, alkaline phosphatase and gamma-glutamyl transpeptidase on the 3rd day of NBD. Longer clinical remission was monitored in the NBD group. Post-endoscopic retrograde cholangiopancreatography pancreatitis was observed in one of 16 cases. Conclusion: NBD effectively eliminates BRIC in all patients and improves biomarkers of cholestasis. It can be suggested that patients with attacks of BRIC can be treated with temporary endoscopic NBD; however, the results of this study should be confirmed by prospective studies in the future.
The relationship between fibrosis and nodule structure and esophageal varices
(2019) Cosar, Arif Mansur; Yakar, Tolga; Serin, Ender; Ozer, Birol; Kayaselcuk, Fazilet; 31290750
Background/Aims: The aim of the present study was to evaluate the histopathological findings of cirrhosis together with clinical and laboratory parameters, and to investigate their relationship with esophageal varices that are portal hypertension findings. Materials and Methods: A total of 67 (42 male and 25 female) patients who were diagnosed with cirrhosis were included in the study. The mean age of the patients was 51.6 +/- 19.0 (1-81) years. The biopsy specimens of the patients were graded in terms of fibrosis, nodularity, loss of portal area, central venous loss, inflammation, and steatosis. The spleen sizes were graded ultrasonographically, and the esophageal varices were graded endoscopically. Results: In the multivariate regression analysis, there was a correlation between the advanced disease stage (Child-Pugh score odds ratio (OR): 1.47, 95% confidence interval (CI): 1.018-2.121, p=0.040), presence of micronodularity (OR: 0.318, 95% CI: 0.120-0.842, p=0.021), grade of central venous loss (OR: 5.231, 95% CI: 1.132-24.176, p=0.034), and presence of esophageal varicose veins. Conclusion: Although thrombocytopenia and splenomegaly may predict the presence of large esophageal varices, cirrhosis histopathology is the main factor in the presence of varices.
The Relationship of Recurrent Aphthous Stomatitis and Helicobacter Pylori, Cytokine Gene Polymorphism and Cobalamin
(2015) Yakar, Tolga; Serin, Ender; Cosar, Arif Mansur; Tas, Didem Arslan; Atac, Fatma Belgin; 0000-0002-0138-6107; 26039006; AAM-7281-2021
Background/Aims: The aim of the present study was to investigate whether Helicobacter pylori causes or triggers recurrent aphthous stomatitis (RAS) through cytokine gene polymorphism and/or cobalamin deficiency. Materials and Methods: Thirty-six patients with RAS and 130 patients without RAS were genotyped for IL-1 beta (-511C/T) and IL-6 (-174G/C) and evaluated for H. pylori infection and serum cobalamin level. Results: The patient groups according to RAS had similar rates of H. pylori gastritis and interleukin genotypes/alleles, and there was a non-significant difference between serum cobalamin levels (p>0.05). RAS patients with H. pylori gastritis showed a higher frequency (51.9%) of GC IL-6 genotype than RAS patients without H. pylori gastritis (11.1%) (p=0.036). Non-GG genotype and C allele were increased in patients without RAS and with H. pylori gastritis (p<0.05). Patients with H. pylori gastritis showed a lower value of serum cobalamin without statistical significance, although this difference was more prominent in RAS patients (p=0.07). Conclusion: The carriage of the C allele of IL-6 may lead a susceptibility to chronic gastric inflammation after contamination with H. pylori. If H. pylori infection is justified as a predisposing factor for RAS and its severity by further studies, we can speculate that subjects with genetic susceptibility to this infection may benefit from H. pylori eradication treatment with respect to RAS.
Siroz tanılı hastalarda spontan asit enfeksiyonunda bakteri çeşitliliği ve antibiyotik direnç paterni
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2016) Kaplankıran, Ceren; Serin, Ender
Spontan asit enfeksiyonu (SAE), dekompanse sirozun sık görülen ve yaşamı tehdit eden bir komplikasyonudur. Yüksek mortalite oranına sahiptir. Bu çalışma spontan asit enfeksiyonundaki (SAE) etken mikroorganizma türlerini belirlemek ve literatürle karşılaştırmak, antibiyotiklere duyarlılığı belirlemek ve klinikte sık kullanılan ampirik tedavi protokollerine duyarlılığı incelemek için planlandı. Çalışmaya sekonder bakteriyel peritonit ve eşlik eden hepatosellüler karsinom olmayan asitli siroz hastaları alındı. Çalışmada 2007 Ocak ve 2015 Eylül yılları arasında gastroenteroloji servisinde siroz tanısıyla izlenen asit kültür örneği alınan 291 vaka geriye dönük araştırıldı. Olguların çoğunda etyoloji kronik viral hepatitiler ve kriptojenikti, çoğunluğu Child-Pugh C idi. Kültürde üreme durumuna göre spontan bakteriyel peritonit (SBP), kültür negatif nötrositik asit (KNNA), monomikrobik nonnötrositik bakterasit (MNBA) ve basit asit gruplarına ayrıldı. SBP % 16’sında, MNBA % 7.9’unda, KNNA % 12.7’sinde, basit asit % 60.1’inde mevcuttu. Yetmiş iki hastada kültür üremesi saptandı (%24.7). Asit kültürü pozitif ve negatif saptanan hastalar yaş, cinsiyet, siroz etyolojisi, Child-Pugh skoru, hastane mortalitesi açısından karşılaştırıldı. Kültürde üreyen mikroorganizmalardan 39’u (% 48.1) gram pozitif koklar, 41‘i (%50.6) gram negatif basillerdi; çoklu ilaç dirençli bakteri üremesi 16 kültürde (% 22.2) mevcuttu. En sık izole edilen ilk 3 bakteri sırasıyla Escherichia coli 28 kültürde (% 34.5), Koagülaz negatif stafilokok 20 kültürde (% 24.6), Enterokoklar 8 kültürde (% 9.8) idi. Çoklu antibiyotik dirençli bakteri üremesi % 22.2 idi ve bunların % 43’ünde hastane mortalitesi görüldü. En sık üreyen bakteri E.coli olup klinikte sık kullanılan antibiyotiklere duyarlılığı seftriakson % 69, seftazidim % 70.8, sefotaksim % 68, sefepim % 68, sefuroksim % 69.5, ciprofloksasin % 71, levofloksasin % 75 idi. İkinci sık üreyen Koagulaz negatif stafilokoklar (KNS) değerlendirildiğinde antibiyotiklerin çoğunluğuna duyarlılık %70-100 arasında değişmekteydi. Kinolonlara duyarlılık daha düşük olarak (% 65) saptandı. Teorik olarak kullanılabilen bazı antibiyotik kombinasyonlarının ( örnek olarak seftriakson/ sefepim+ florokinolon, piperasilin-tazobaktam + florokinolon, ampisilin-sulbaktam + florokinolon) duyarlığının daha yüksek olduğu saptandı. Sonuç olarak üreme oranlarımız genelde literatürle uyumlu olup farklı olarak KNS ikinci sıklıkta üredi. Çoklu antibiyotik dirençli bakteri üremesi % 22.2 ve KNS üremesi % 24.6 saptandı. Bu bize SBP ve MNBA’te bakteriyel çeşitliliğinin ve antibiyotik direncinin zamanla değişebileceğini göstermektedir. Yeni tedavi rejimlerine ihtiyaç vardır. Spontaneous ascites infection (SAI) is a and life threatening complication of decompensated liver cirrhosis. It has a high motality rate. This study was aimed to identify causative microorganisms and to compare them with the current literature to determine sensitivity to antibiotics and analyse sensitivity to empirical treatment protocols frequently used in clinics. Inclusion criteria to the the study were cirrhotic patients with ascites without secondary bacterial peritonitis, and without hepatocellular carcinoma. In this retrospective study conducted between 2007 January- 2015 September in Gastroenterology department, data were collected from 291 documented ascites fluid culture samples. Majority of the cases were secondary to chronic viral hepatitis and cryptogenic, most of whom were Child-Pugh C. Groups of patients with negative and positive ascites cultures were compared by age, gender, liver cirrhosis etiology, Child-Pugh score and hospital mortality. Patients were classified to SBP, culture negative neutrocyticascites (KNNA), monomicrobial nonneutrocytic bacterascites (MNBA) and simple ascites groups. Of the patients, 16 % had SBP, 7,9 % had MNBA, 12.7 % had KNNA, and 60.1 % had simple ascites. Growth in culture was observed in 72 patients (24.7 %). Gram positive cocci were isolated in 39cultures (48.1%) and gram negative bacteria were in 41 cultures (50.6%); multi drug resistance bacteria were isolated in 16 cultures (22.2%). The most frequent 3 bacteria were Escherichia coli 28 cultures (34.5%), Coagulase-negative staphylococci 20 cultures (24.6%) and Enterrococci 8 cultures (9.8%). Multi drug resistance bacteria were isolated 22.2 % and 43 % of those revealed hospital mortality. Most frequent bacteria were E.coli and sensitivity to anti bacterials used empirically in clinic were 69% for ceftriaxone, 70.8% for ceftazidime, 68% for cefotaxime, 68% for cefepim, 69.5% for cefuroxime, 71% for ciprofloxacin, 75% for levofloxacin. Coagulase-negative staphylococci showed 70 to 100 % sensitivity to most of antibiotic groups. Sensitivity to fluoroquinolones was about 65%. And some teoric antibiotic combinations (such as ceftriaxone/cefepime+ fluoroquinolone, piperasilin-tazobaktam+ fluoroquinolone, ampicillin-sulbactam + fluoroquinolone) significiantly increased the antimicrobial coverage. In this study positive bacterial growth rates in ascetic fluid were concurrent with present literature, except for KNS which was second in order. MDR bacteria and KNS were isolated in 22.2 % and 24.6 % of cases, respesctively, suggesting a change in bacterial profile antibiotic resistance in SBP and MNBA. Bacterial profiles and empirical antibiotics should be evaluated periodically in SBP.