Browsing by Author "Karakuş, Sema"

Now showing 1 - 3 of 3

Jak 2 v617f mutasyonunun miyeloproliferatif hastalik gurubundaki sıklığı, tanısal değeri ve prognoz üzerine etkisinin araştırılması
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2009) İlhan, Gül; Karakuş, Sema
Janus kinaz 2 (JAK2) geni eritropoetin, trombopoetin ve granülosit-makrofaj koloni stimüle edici faktörün sinyallerini iletmeye yarayan reseptörlerin sentezinde rol alır. Ayrıca diğer sitoplazmik proteinlerin de sinyal iletiminde rol alan bu reseptörler için tirozin kinaz görevi yapar. JAK2 geni 9. kromozom üzerinde olup mutasyonu BCR-ABL negatif miyeloproliferatif hastalıklarda (MPH) ilk olarak 2005’te tarif edilmiştir. Yapılan çalışmalar sonucunda polisitemia vera (PV) hastalarının ortalama % 97’sinde, esansiyel trombositoz (ET) hastalarının % 57’sinde, idiopatik miyelofibrozis (IMF) hastaların % 50 sinde bu mutasyon saptanmıştır. Bazı çalışmalarda JAK2 mutasyonuna sahip olan kişilerde diğerlerine göre daha yüksek hemoglobin (Hb), lökosit düzeyleri ve daha fazla artmış kemik iliği sellüleritesi olduğu bulunmuş ve nötrofil aktivasyonu, nötrofil-trombosit komplekslerinin artışının MPH’da trombozla ilişkili olduğu gösterilmiştir. Ayrıca PV hastalarında JAK2 homozigot mutant olan hastalarda daha yüksek Hb, nötrofil değerleri olup bu hastaların kaşıntıya, kemik iliğinde fibrozise daha fazla eğilimli oldukları rapor edilmiştir. Son yapılan çalışmalardan birinde ise mutasyonun şiddetinin artışı ile tromboz riskinin artışı kadar lökositozda ve splenomegali sıklığında da artış olduğu bulunmuştur. Biz bu çalışmada hastanemizde PV, ET ve IMF tanısı almış hasta populasyonunda JAK2 V617F mutasyon sıklığını, hastalıklara göre dağılımını ve klinikle olan ilişkisini araştırmayı planladık. Çalışmaya PV, ET ve IMF tanısı ile takip edilen ve yeni tanı alan 65 hasta alındı. Hastaların 28’inde (% 43,1) PV, 29’unda (% 44,6) ET, ve 8’inde (% 12,3) IMF vardı. Hastaların 41’i (% 63) kadın, 24’ü (% 37) erkek olup ortalama yaşları 64.02±12.42 idi. Mutasyonun sıklığı ET tanılı hastalarda % 62.1, PV tanılı hastalarda % 89,3, IMF tanılı hastalarda % 25 bulundu. Yirmi sekiz PV hastasından JAK2 mutasyonu olan ve olmayanlar cinsiyet, tromboz varlığı, konstitüsyonel semptomlar, kaşıntı, hemoraji, splenomegali, kemik iliği fibrozisi, kemik iliği sellüleritesi ve sitoredüktif tedavi ihtiyacı açısından incelendi. JAK2 mutasyonu olan ve olmayanlar arasında bu özellikler yönünden fark bulunamadı. PV hastaları tanı sırasındaki hemoglobin düzeyi, hematokrit yüzdesi, lökosit sayısı, laktat dehidrogenaz (LDH), eritropoetin (EPO), ürik asit ve ferritin düzeyi açısından incelendiğinde JAK2 mutasyonu olan ve olmayanlar arasında anlamlı fark bulunamadı. PV hastalarında JAK2 mutasyonu olanlarda olmayanlara göre arteriyel ve venöz tromboz sıklığı benzerdi. Bu hastalardan JAK2 mutasyonu homozigot ve heterozigot olanlar cinsiyet, tromboz varlığı, konstitüsyonel semptomlar, kaşıntı, hemoraji, splenomegali, kemik iliği fibrozisi, kemik iliği sellüleritesi ve sitoredüktif tedavi ihtiyacı açısından karşılaştırıldığında anlamlı fark bulunamadı. Yirmi sekiz ET hastasından JAK2 mutasyonu olan ve olmayanlar cinsiyet, tromboz varlığı, konstitüsyonel semptomlar, kaşıntı, hemoraji, splenomegali, kemik iliği fibrozisi, kemik iliği sellüleritesi ve sitoredüktif tedavi ihtiyacı açısından incelendi. JAK2 mutasyonu olan ve olmayanlar arasında anlamlı bir fark bulunamadı. Bu hastalar tanı sırasındaki hemoglobin düzeyi, hematokrit yüzdesi, lökosit sayısı, LDH, EPO, ürik asit ve ferritin düzeyi açısından incelendiğinde JAK2 mutasyonu olan ve olmayanlar arasında anlamlı fark bulunamadı. ET hastalarında JAK2 mutasyonu olanlarda olmayanlara göre arteriyel ve venöz tromboz sıklığı benzerdi. Bu hastalar JAK2 mutasyonu homozigot ve heterozigot olanlar tromboz varlığı, konstitüsyonel semptomlar, kaşıntı, hemoraji, splenomegali, kemik iliği fibrozisi, kemik iliği sellüleritesi ve sitoredüktif tedavi ihtiyacı açısından karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunamadı. Sekiz IMF hastasından JAK2 mutasyonu olan ve olmayanlar cinsiyet, tromboz varlığı, konstitüsyonel semptomlar, kaşıntı, hemoraji, splenomegali, kemik iliği sellüleritesi ve sitoredüktif tedavi ihtiyacı açısından incelendi. JAK2 mutasyonu olan ve olmayanlar arasında bu açılardan fark bulunamadı. Hastalar tanı sırasındaki hemoglobin düzeyi, hematokrit yüzdesi, lökosit sayısı, LDH, eritropoetin, ürik asit ve ferritin düzeyi açısından incelendiğinde JAK2 mutasyonu olan hastaların hematokrit ve lökosit düzeyleri olmayanlara göre anlamlı olarak yüksek bulundu, diğer parametreler açısından anlamlı fark bulunamadı. Bu çalışmada bulunan JAK2 mutasyonunun MPH’daki sıklığı literatürle benzer olup tanısal değeri bir kez daha doğrulanmıştır. JAK2 mutasyonunun MPH’ın laboratuar ve klinik özellikleri ile korelasyonu ve prognostik değeri ile ilgili daha kapsamlı, prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır. Janus kinase 2 (JAK2) gene plays a role in syntesis of erytropoetin, thrombopoetin and granulocyte-macrophage colony stimulating factor receptors. In addition, it works as a tyrosine kinase molecule to these receptors which accomplish signal conduction for other cytoplasmic proteins. JAK2 gene is on 9th chromosome and firstly described in 2005 for BCR-ABL negative myeloproliferative diseases (MPD). This mutation was determined 97% of patients with policytemia vera (PV), 57% of patients with essential thrombocytemia (ET), 50% of patients with idiopathic myelofibrosis (IMF). Some studies showed that pateints with JAK2 mutation had higher hemoglobin (Hb), leukocyte counts and more celluler bone marrow. In these studies, increase in neutrophil-platelet complexes was found related with thrombosis in MPH. In addition, PV pateints with homozygous JAK2 mutation were reported to have high Hb, neutrophil counts and more pruritus. In a recent study, there was found that frequency of splenomegaly and leukocytosis increase when mutation severity increases. We planned to investigate frequency and relation with clinical findings of JAK2 V617F mutation in pateints with PV, ET and IMF. We included 65 patients with PV, ET and IMF. There were 28 (43,1 %) patients with PV, 29 (44 %) patients with ET, 8 (12,3 %) patients with IMF. Forty one (63 %) pateints were female and 24 (37 %) pateints were male. Mean age of patients was 64.02±12.42. Frequency of mutation was 62 % in PV pateints, 89,3 % in ET patients and 25 % of IMF patients. We compared JAK2 mutated PV pateints with unmutated PV pateints in points of gender, thrombosis, constitutional symptoms, pruritus, hemorrhage, splenomegaly, bone marrow fibrosis and cytoreductive treatment requirement.We found no difference among these pateints. We compared JAK2 mutated PV pateints with unmutated PV pateints in points of Hb, hematocrit, leukocyte count, lactate dehidrogenase (LDH), erytropoetin (EPO) and ferritin level. We found no difference among these patients. We compared JAK2 mutated PV pateints with unmutated PV pateints in points of frequency of arterial and venous thrombosis and found no difference. We compared homozygous JAK2 mutated PV patients with heterozygous mutated PV pateints in points of gender, thrombosis, constitutional symptoms, pruritus, hemorrhage, splenomegaly, bone marrow 7 fibrosis and cytoreductive treatment requirement. We found no difference among these patients. We compared JAK2 mutated ET patients with unmutated ET patients in points of gender, thrombosis, constitutional symptoms, pruritus, hemorrhage, splenomegaly, bone marrow fibrosis and cytoreductive treatment requirement.We found no difference among these pateints. We investigated these patients in points of Hb, hematocrit, leukocyte count, lactac dehidrogenase (LDH), erytropoetin (EPO) and ferritin level and found no difference. In these patients, frequency of arterial and venous thrombosis were similar. We compared homozygous JAK2 mutated ET patients with heterozygous mutated ET patients in points of gender, thrombosis, constitutional symptoms, pruritus, hemorrhage, splenomegaly, bone marrow fibrosis and cytoreductive treatment requirement. We found no difference among these patients. We compared JAK2 mutated IMF patients with unmutated IMF patients in points of gender, thrombosis, constitutional symptoms, pruritus, hemorrhage, splenomegaly, bone marrow fibrosis and cytoreductive treatment requirement. We found no difference among these patients. When these patients were compared in points of Hb, hematocrit, leukocyte count, lactate dehidrogenase (LDH), erytropoetin (EPO) and ferritin level we found hematocrit percent and Hb were higher in JAK2 mutated patients than unmutated patients and the other parameters were not different. In this study we found frequency of JAK2 mutation in MPH similar with litherature and this study confirmed diagnostic value of mutation. Comprehensive prospective studies are necessary for determining the correlation of mutation with clinical findings and its prognostic value.
Solid organ nakli sonrası gelişen lökopeni nedenleri ve sonuçları
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2007) Taşdoğan, Burçak Evren Arın; Karakuş, Sema
Homolog organ nakli son dönem böbrek ve karaciğer yetmezliğinde uygulanan, kabul görmüş bir tedavi yaklaşımıdır. Yeni ve daha güçlü immün sistemi baskılayan ilaçların kullanıma girmesinden sonra yapılan nakillerin sonuçları da önemli oranda gelişme kaydetmiştir. Bunun sonucu olarak immün sistem baskılanmasının yan etkilerinin sıklığı belirgin olarak artmıştır. Lökopeni bu yan etkilerden en sık görünenlerden bir tanesi olup birçok faktöre bağlı gelişebilir. Bu araştırmada, böbrek ve karaciğer alıcılarının lökopeni ataklarının sıklığı, nedenleri, hasta özellikleri ve organ reddi ile olan ilişkileri, ölüm ve kronik organ reddi üzerine olan etkilerini araştırmayı planladık. Ocak 1996 ile Ekim 2006 tarihleri arasında yapılan 569 solid organ nakli alıcılarının dosya bilgileri geriye dönük olarak incelendi. Hastaların 27 tanesi operasyon sonrası takipsiz olduklarından araştırma dışında bırakıldılar. 14 hastaya ise iki kez transplantasyon uygulandığından toplam olarak 556 nakil sonrası takip dönemi incelendi. Değerlendirilen 556 olgudan 463’ü böbrek (%83), 92’si karaciğer (%16,5) ve 1’i böbrek ve karaciğer (%0,2) nakli hastasıydı. Karaciğer alıcılarının lökopeniye (Lökopeni lökosit sayısının<3500/μL olması olarak tanımlandı.) böbrek alıcılarına göre daha sıklıkla girdikleri ve lökopeni ataklarının yaş, cinsiyet ve hepatit C virüs (HCV) infeksiyonu ile ilişkisiz olduğu saptandı. Diğer taraftan lökopeni varlığının virüs yükünden bağımsız olarak hepatit B virüs (HBV) infeksiyon varlığı ile güçlü bir ilişkisi olduğu görüldü (p=0,002). Ayrıca splenomegali varlığı (p<0,001) ve antinükleer antikor (ANA) pozitifliğinin lökopeni sıklığı üzerine etkisi saptandı. Her lökopeni atağı için nedenler incelendiğinde ilk üç sırayı immün sistemi baskılayıcı ilaçlar, bakteriyel infeksiyonlar ve sitomegalovirüs (CMV) infeksiyonunun aldığı gözlendi. Ayrıca lökopeni ile ölüm (p=0,0001) ve kronik doku reddi (p=0,0023) arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki gösterildi. Lökopeni nakil sonrası dönemde görülebilen, hasta ve greftin yaşam süresini etkileyen sık ve önemli bir komplikasyondur. Lökopeniye neden olan etken bakteriyel veya viral bir infeksiyon ise ajana yönelik tedavi ile düzelir. Neden immün sistemi baskılayan ilaçların kullanımı ise infeksiyon odağı gösterilmeden başlanacak bir antibiyotik lökopeninin süresini ve ciddiyetini artıracaktır. Homologous organ transplantation is an accepted therapeutic modality for end-stage disease of the kidney and liver. The results of transplantation are significantly improved with the advent of more potent immunsupressive drugs. As a counterpart, the incidence of the side effects of immunosupression dramatically increased. Leukopenia is one of the most common problem with a wide differential diagnosis. Herein this research, we investigated leukopenia attacks of the kidney and liver transplantation recipients and it’s prevalance, reasons, relationship with rejection and patient factors and it’s influence on graft and patient survival. We retrospectively evaluated the file records of 569 solid transplant patients between January 1996 and October 2006. Since 27 patients didn’t come to their follow-up so their datas were excluded and 14 patients had two transplantations,we analysed totally 556 posttransplantation periods. Of the 556 transplantation periods, 463 (%83) were kidney, 92 (%16.5) were liver and 1(%0.2) was both kidney and liver transplants. We found that liver transplantation recipients experience leukopenia (leukopenia accepted as leukocyte counts<3500/μL) more common than kidney recipients and these attacks have no relationship with gender, age and HCV infection. On the other hand, they have a strong relationship with HBV infection independent of HBV DNA status. Splenomegaly (p<0.001) and antinucleer antibody (ANA) positivity also increase the frequency of leukopenia periods. We evaluated the common reasons for leukopenia for each attack, the first three reasons are immunosupressive drugs, bacterial infections and CMV infection respectively. Also we found statistically significant correlation between the leukopenia and death (p=0.0001) and chronic rejection (p=0.0023). Leukopenia are common and important complications that can be seen during the posttransplant periods of recipients which can effect both graft and patient survival. The reason for leukopenia must be found because if the reason is a bacterial or viral infection, leukopenia improves with the treatment but if the reason is myelosupression caused by immunsupressive drugs, an initiation of antibiotic without showing any origin of infection may increase the severity and duration of leukopenia.
Venöz tromboembolizm tanısı almış hastalarda etiyolojik risk faktörlerinin değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2009) Gök, Şeniz Sarıtaş; Karakuş, Sema
Giriş ve Amaç: Venöz tromboembolizm; hematolojik hastalıklar arasında sık görülen, pek çok nedene bağlı olarak gelişen ve ölüme yol açabilen; ancak önlenmesi mümkün bir hastalıktır. Farklı lokalizasyonlarda olabilmesi, tekrarlayan ataklarla seyredebilmesi, geç dönem komplikasyonlarıyla hastanın yaşam kalitesini düşürebilmesi, ayrıca yapılan sağlık harcamaları nedeniyle ülke ekonomisine de zarar verebilmesi açısından önem taşımaktadır. Venöz tromboz ve onun embolik komplikasyonları akut iskemik kalp hastalığı ve inmeden sonra en sık izlenen vasküler hastalıktır. Venöz tromboemboli (VTE) klinikte en sık olarak derin ven trombozu (DVT) ve pulmoner tromboemboli (PTE) ile karşımıza çıkar. Daha nadir olarak da diğer vasküler yapılarda trombüs gelişimi görülebilir. Venöz tromboembolilerde etiyolojik faktörler; primer (Antitrombin III eksikliği, Protein C, protein S eksikliği, genetik mutasyon varlığı… vb.) ve sekonder (hareketsizlik, obesite, malignensi, cerrahi… vb.) olarak tanımlanır. Bu çalışma hastanemizde venöz tromboemboli tanısı almış hastalarda etiyolojik risk faktörlerinin değerlendirilmesi amacıyla yapıldı. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada Ocak 2003 – Aralık 2008 tarihleri arasında venöz tromboemboli tanısı almış 110 hasta retrospektif olarak etyolojik risk faktörleri açısından incelendi. Bulgular: Hastanemize yatan hastalar arasında tromboz sıklığımız 20,5/10.000 idi. Çalışmaya katılan hastaların yaş ortalaması 54,4 ± 17,3 bulundu. Hastaların 26’sı (%23,6) 40 yaş altı, 41’i (%37,3) 40-59 yaş arası ve 43’ü (%39,1) 60 yaş ve üzeri grupta yer alıyordu. Hastaların 41 (%37,3)’de ekstremitede, 18’de (%16,4) karın içi bölgesinde ve 51’nde (% 46,4) sadece PTE, 17’nde (% 15,46) PTE ile beraber DVT tanısı mevcuttu. 60 yaş üzeri grupta fibrinojen ve homosistein düzeyleri diğer yaş gruplarından daha yüksek bulundu (p<0,05). Hemostatik risk faktörlerinden ATIII extremitede trombozu olanlarda, Protein C karın içinde trombozu olanlarda ve Protein S de PTE tanılı hastalarda azalmış olarak bulundu. Eşlik eden sistemik hastalıklar açısından hiperlipidemi 40-59 yaş, hipertansiyon, diabetes mellitus ve koroner arter hastalığı 60 yaş üzerinde daha sık görüldü (p<0,05). Tromboza eşlik eden diğer risk faktörlerine bakıldığında; 10 hastada (% 9,1) immobilizasyon, 13 hastada (% 11,8) geçirilmiş cerrahi, 5 hastada (% 4,5) malignite, 15 hastada (% 13,6) obesite, 42 hastada (% 38,2) sigara içimi ve 11 hastada (% 19,3) hormon kullanım öyküsü mevcuttu. Faktör V Leiden 32 kişide (%38,1) heterozigot, Protrombin 20210A 16 kişide (%19,5) heterozigot, MTHFR 37 kişide (% 52,9) heterozigot, 5 kişide (% 7,1) homozigot mutant olarak saptandı. Genetik mutasyonlar açısından hem yaş grupları hem de tromboz lokalizasyonları arasında fark bulunmadı (p>0,05). Sonuç: Venöz tromboemboli sistemik bir hastalık olup, klinikte sık görülmektedir. Hastaların uygun yöntemlerle değerlendirilip tanıları erken konarak kalıtsal ve edinsel risk faktörlerinin sistematik olarak incelenmesi gerekmektedir. Özellikle hastanede yatan hastalarda gelişimini önlemek için uygun dozda önleyici antikoagülan tedavi risk grubuna giren hastalarda önerilmelidir. Introduction and Objective: Venous thromboembolism, meet by frequent among hematological diseases, developing depending on many causes and causing to death but prevention of disease is possible. It could also attach importance because it can be in different locations, be watched with recurrent attacks, reduce the quality of life of the patients with late complications can reduce the quality of life, in terms of the damage to the national economy as well as health care expenditure. Venous thrombosis and its embolic complications are seen the most common vascular disease after acute ischemic heart disease and paralysis. Venous thromboembolism (VTE) meets with as the most frequent clinical deep vein thrombosis (DVT) and pulmonary thromboembolism (PTE) in clinical. The thrombus development can be seen more rare in other vascular structures. The etiologic factors in venous thromboembolics are defined as primary (antithrombin III deficiency, protein C, protein S deficiency, presence of genetic mutations etc.) and secondary (physical inactivity, obesity, malignancy, surgery etc.). This study was carried out the patients diagnosed with venous thromboembolism to evaluate etiologic risk factors in our hospital. Materials and Methods: In this study, 110 patients diagnosed with venous thromboembolism were examined retrospectively in terms of etiological risk factors between January 2003 - December 2008. Findings: Our thrombosis frequency among patients hospitalized in our hospital was 20,5/10.000. The average age of the patients participated in this study was 54,4 ± 17,3. 26 of the patients (23,6%) under 40 years, 41 (37,3%) of between the ages of 40-59 and 43 (39,1%) of 60 years and over were included in the group. According to the thrombos localization, the status of the patients as follows: 41 (37,3%) of in extremities, 18 (16,4%) of in the intraabdominal region and 51 (46,4%) of only PTE, 17 (15,46%) of the diagnosis of DVT with PTE. Fibrinogen and homocysteine levels in the group over the age of 60 were higher than the other age groups (p<0,05). ATIII which is from hemostatic risk factors in patients with thrombosis in extremite, Protein C in patients with thrombosis in abdomen and Protein S in patients with a diagnosis of PTE were found to be decreased. The hyperlipidemia accompanying with in terms of systemic illnesses in the age of 40-59, hypertension, diabetes mellitus and coronary artery disease over the age of 60 were more common (p<0,05). Looking at the other risk factors accompanying with thrombosis, 10 patients (9,1%) had immobilization, 13 patients (11,8%) had surgery, 5 patients (4,5%) had malignancy, 15 patients (13,6%) had obesity, 42 patients (38,2%) had smoking and 11 patients (19,3%) had a history of hormone use. Factor V Leiden in 32 people (38,1%) heterozygous, Prothrombin 20210A in 16 people (19,5%) heterozygous, MTHFR in 37 people (52,9%) heterozygous, in 5 people (7,1%) were found to be homozygous mutant. It was not different between both age groups and the localization of thrombosis in terms of genetic mutations (p>0,05). Conclusions: Venous thromboembolism is a systemic disease, frequently seen at the clinic. It is required that the patients must be evaluated appropriate methods and diagnosed early and the hereditary and acquired risk factors must be investigated as systematic in essential groups. Especially, in patients hospitalized to prevent the development of disease, the appropriate dose preventive anticoagulant therapy should be recommended for patients entering the risk group.