Browsing by Author "Özlüoğlu, Levent Naci"

Now showing 1 - 10 of 10

Behçet hastalığının denge sistemine olan etkilerinin video baş savurma testi ile değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2018) Ertuğrul, Özlem; Özlüoğlu, Levent Naci
Giriş Behçet hastalığı (BH) küçük damarları tutan bir vaskülit olup birçok sistemi etkilemektedir. Yapılan çalışmalarda BH’da vestibüler sistemin etkilenmiş olabileceği bildirilmiş olup, bu çalışmada BH ve normal bireylerin işitme ve denge sistemlerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metod Bu çalışma, Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Girişimsel Olmayan Klinik Araştırmalar Merkezinden (KA17/136 proje nolu) etik kurul onayı alınarak yapılmıştır. 31 adet Behcet tanısı olan hasta ve 31 sağlıklı birey çalışmaya dahil edilmiştir. Bütün katılımcılara vestibüler sistem bütünlüğünün değerlendirilmesi için saf ses odyometrisi, Video Head Impulse test (vHIT), Post Head Shake Nistagmus test ve baş dönmesi engellilik anketi (DHI) uygulanmıştır. Veriler uygun istatistiksel yöntemler ile değerlendirilmiştir. Bulgular Behcet hastalarında işitme ve denge sistemlerinin belirgin şekilde etkilendiği görülmüştür. vHIT sonuçlarında BH’nın %12,9’unda sol lateral kanalda, %25,81’inde sağ lateral kanalda overt ve covert sakkad gözlenmiştir. Post head shake nistagmus testi sonucunda BH catch up sakkad gözlenen hastalarda nistagmus varlığı izlenirken, odyometre sonuçlarında ise hastalarda işitme kaybı izlenmiştir. DHI sonuçlarında ise Behçet hastalarında elde edilen skorlar anlamlı düzeyde yükselmiştir.Sonuç vHIT BH’nda vestibüler sistemi değerlendirirken diğer testlere pratik bir alternatif oluşturabilecek kısa ve güvenilir bir testtir. Behçet hastalarında nörobehçet gelişmeden vestibüler sistemin etkilendiği görülmüştür. Introduction Behcet’s disease (BD) is a vasculitis, which involves all small vessels, and influences the multiple systems of the human body. Latest studies mentioned the impact of BD on vestibular system, as well. This study aims to compare the vestibular system results of BD patients and healthy individuals. Material and Method This study was held after the approval of local ethical committee (Baskent University Medical Faculty non-invasive Clinical Studies Center, K17/136 project number). 31 patients, which were diagnosed with BD, and 31 healthy individuals were involved to the study. All the subjects were evaluated via pure tone audiometry, video head impulse test (vHIT), post head shake nystagmus test (pHSNT) and dizziness handicap inventory (DHI) to check for vestibular system integrity. The data was analyzed according to proper statistical method. Results The vestibular system was significantly affected in Behcet patients. In vHIT, 12.9% of patients had overt and covert saccade on left lateral semicircular canal and 25,81% of patients had overt and covert saccade at the right lateral semicircular canal. In pHSNT, catch up saccade and presence of nystagmus were revealed in patients and patients had also hearing loss in pure tone audiometry. DHI results of patients were found significantly high.Conclusion vHIT, which is a short and reliable, may be an alternative test to assess the vestibular system. The affection of the vestibular system was revealed in the patients before the neuro-Behcet appearance.
Meniere hastalığında gliserol testi ile rezonans frekans farklılığının değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2018) Öz, Işılay; Özlüoğlu, Levent Naci
AMAÇ: Meniere hastalığında (MH) bir tanı metodu olarak kullanılan gliserol testi ile, iç kulakta dehidratason etkisi meydana getirerek, eş zamanlı yapılan Multifrekans timpanometrede elde ettiğimiz rezonans frekans değerleri ile de orta ve iç kulak mekaniğini değerlendirmek. GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmaya, Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Ankara Hastanesi KBB polikliniğine, baş dönmesi ile başvuran ve çalışma kriterlerine uyarak tek taraflı Meniere hastalığı tanısı alan, 19 yaş üzeri 20 hasta dahil edildi (20 hasta kulak, 20 kontrol kulak). Saf ses odyometri ile işitme eşikleri (125-8000 kHz), saf ses ortalama eşikleri (SSO) ve Multifrekans timpanometri ile rezonans frekans (RF) değerleri tespit edildi. Sağlıklı 50 kişinin RF değerleri ile hastalıklı ve kontrol kulaklar arasındaki değerler karşılaştırıldı. Ardından sadece MH‟lere, gliserol kiloya 1 gr olacak şekilde oral yol ile içirildikten sonra ve birer saat arayla üç kez saf ses eşik ve RF değerleri belirlenerek kulaklar arası karşılaştırma yapıldı. BULGULAR: Toplam 20 hastanın yaş ortalaması 47.25 ± 10.5, 9‟u kadın (%45), 11‟i erkekti (%55). Gliserol öncesi ortalama RF değerleri sağlıklı kulaklarda 979.41±156.26 Hz, hasta kulaklarda 808.0±410.09, kontrol kulaklarda ise 972.5±499.07 Hz‟di. Gliserol test öncesi hasta kulaklar ile sağlıklı kulaklar arasında RF değerleri arasında anlamlı düzeyde farklılık tespit edildi (p=0.047). Hasta kulaklarda Gliserol öncesi ve sonrası RF değerleri karşılaştırıldığında: gliserol öncesi RF ortalamasının 808.0±410.1 Hz den gliserol alımı sonrası 1. saatte 748.0±402.1 Hz‟e gerilediği, sonraki birer saat aralıklarda yapılan ölçümlerde ise bu değer de artış olduğu ve 3. saatte eski değerine ulaştığı gözlenmiştir. Gliserol öncesi ve 1. saat RF ölçümleri arasında istatistiksel olarak anlamlı sonuç elde edilmiştir (p=0.030). Hasta kulaklarda frekans dağılımına göre, gliserol öncesi ve sonrası 1. ve 3. saatler karşılaştırıldığında, 1. saatte anlamlı farklılık gözlenmemiş, fakat 3. saatte 125, 250, 500 ve 1000 Hz‟lerde istatistiksel olarak, işitme eşik değerlerinde anlamlı düzeyde düşme elde edilmiştir (sırasıyla, p=0.000, p=0.000, p=0.000, p=0.000).SONUÇ: Dehidratasyon etkisi ile mevcut değerin normal kulak değerlerine gelmesi beklenirken değerde düşme görülmesi, MH de iç kulağın farklı bir dinamiğe sahip ve normalizasyon değerlerinin sağlıklı kulaklara göre farklı değerlerde olduğunu göstermektedir. İç kulak basıncının azalması ile kütle etkisinde azalma ve anuler ligaman üzerindeki katılık etkisinin azalarak normal değerine (ataklar arası) yaklaştığı gözlenmiştir. Gliserol testi ile RF değerlerinde değişim 1. saatte gözlenmektedir. AIM: Evaluate the resonance frequency values by forming dehidration effect in the inner ear by glycerol test which is used as a diagnostic method in Meniere‟s Disease (MD). MATERIAL AND METHODS: Twenty Meniere‟s disease patients over 19 years of age (20 affected ears, 20 control ears)wo meet the criteria were admitted to the Ear Nose Throat (ENT) Department of Baskent University. Pure-tone hearing levels (125-8000 kHz), pure-tone mean values, and multifrequency tympanometry with resonant frequency (RF) tests were performed. RF values of 50 healthy persons were compared between affected and control ears. Pure-tone thresholds and RF values were compared between only MH ears before and at 1, 2 and 3 hours after administration of glycerol 1g/kg. RESULTS: The mean age of the 20 patients was 47.25 ± 10.5, 9 women (45%) and 11 men (55%). Average RF values in healthy ears were 979.41 ± 156.26 Hz, in affected ears 808.0 ± 410.09 Hz, and in control ears 972.5 ± 499.07 Hz before glycerol intake. There was a significant difference between the RF values between the affected ears and healthy ears before the glycerol intake (p = 0.047). When RF values were compared of affected ears, average RF values decreased to 748.0 ± 402.1 Hz to 808.0 ± 410.1 Hz at the first hour of glycerol intake, and this value increased at the following hours. Statistically significantdifferences were obtained between RF values, 1 hour before and after glycerol intake(p = 0.030). However, in the affected ears, there was no statistically significant difference between the pure-tone levels before and one hour after glycerol intake, but a significant decrease in hearing thresholds at 125, 250, 500 and 1000 Hz at 3 h (p = 0.000, p = 0.000, p = 0.000, p = 0.000, respectively). CONCLUSION: We observed decreased RF values when we expected to reach to normal ear values with dehydration effect. According to these results, we suggest that MH has different inner ear dynamics and the normal RF values of MD are different from the healthy ears. Also, we think that the decrease of the inner ear pressure causes the reduction of the mass effect and the stiffness effect on the anulus ligament. Thus, RF reach the normal values (between attacks). Changes in RF values with glycerol test are observed at 1 hour.
Metforminin gürültüye bağlı ototoksisitede koruyucu etkisinin araştırılması
(2016) Kesici, Gülin Gökçen; Özlüoğlu, Levent Naci
Gürültüye bağlı işitme kaybı erişkin popülasyonun işitme kayıplarının en önemli nedenlerinden biridir. Gürültü sonrası kokleada reaktif oksijen seviyeleri artmaktadır ve koklear kan akımı bozulmaktadır. Birçok antioksidan tedavinin gürültüye bağlı işitme kaybında koruyucu etkisi tespit edilmiştir. Metformin etkili ve güvenli bir diyabet ilacı olmasının yanında aynı zamanda antioksidan ve nöroprotektif etkilere de sahiptir. Bu çalışma gürültü maruziyeti sonrası oluşan ototoksisiteye karşı metforminin koruyuculuğunun test edildiği invivo kontrollü deneysel bir hayvan çalışmasıdır. Bu çalışma Başkent Üniversitesi Tıp ve Sağlık Bilimleri Araştırma Kurulu tarafından onaylanmıştır ve Başkent Üniversitesi hayvan deneyleri laboratuvarında yürütülmüştür. Çalışmaya 24 rat dahil edilmiş, birinci grup sadece gürültü, ikinci grup sadece metformin, üçüncü grup gürültü ve metformin verilen, dördüncü grup da kontrol grubu olacak şekilde ayarlanmıştır. Tüm ratların bazal DPOAE ve ABR uygulamaları yapıldıktan sonra, metformin grubu (2. grup) ve metformin + gürültü grubu (3. grup) 10 gün boyunca gavaj yolu ile günde tek doz salin içinde çözülmüş 300 mg/kg metformin (Glucophage®) tedavisi almıştır. 11. gün gürültü grubu (1. grup) ve metformin + gürültü grubuna (3. grup) 15 saat süreyle 105 dB SPL şiddetinde beyaz gürültü uygulanmıştır. Gürültü maruziyeti sonrası 1., 7. ve 21. gün tüm gruplardaki ratların DPOAE ve ABR ölümleri tekrarlanmıştır. Metformin tedavisi alan 2. ve 3. gruptaki ratlar çalışma bitimine kadar toplam 31 gün boyunca metformin tedavisi almaya devam etmiştir. 1. ve 3. grubun ABR eşik değerleri ve DPAOE ölçümleri gürültü maruziyeti sonrası 1. gün bozulurken, 1. grupta bozulma 7. ve 21. günlerde devam etmiş, 3. grupta 7. günde normale dönmüştür. Metformin grubunda metformin tedavisi ile ABR eşiklerinde ve DPOAE ölçümlerinde fark oluşmamıştır. Sonuç olarak metforminin gürültüye bağlı ototoksiteye karşı ratlarda tedavi edici etkisi bulunmuştur. Metformin gürültüye bağlı işitme kaybında alternatif bir tedavi olarak kullanılabilir. Noise-induced hearing loss is one of major causes of hearing loss in the adult population. Reactive oxygen levels increases in cochlea after noise and cochlear blood flow is impaired. The protective effects of many antioxidant treatments were determined in noise-induced hearing loss. Besides being effective and safe diabetes drug metformin has also antioxidant, and neuroprotective effect.This study tested protection of metformin against noise induced ototoxicity as an in vivo controlled experimental animal study. This study was approved by Başkent University Medical and Health Sciences Research Committee and was carried out in animal laboratory of Baskent University. Twenty four rats were included in the study; groups were set as: the first group was exposed to noise, the second group received metformin, the third group was exposed to noise and received metformin, the fourth group control group. After baseline DPOAE and ABR measurements of all rats, metformin group (group 2) and metformin + noise group (group 3) received 300 mg/kg metformin (Glucophage®) treatment dissolved in saline as single dose in a day by using gavage for 10 days. Noise group (group 1) and metformin + noise group (group 3) were exposed to 105 dB SPL white noise for 15 hours at 11th day. DPOAE and ABR measurements of the rats in all groups were repeated at 1st, 7th, 21st days after noise exposure. The rats in 2nd and 3rd groups continued to receive metformin treatment for 31 days until the end of the study. At the first day after noise exposure, ABR thresholds and DPOAE measurements were deteriorated in 1st and 3rd groups, deterioration continued at 7th and 21st days in the first group, deterioration returned to normal at 7th day in the third group. There were no changes in ABR thresholds and DPOAE measurements with metformin treatment in metformin group. As a result, it was found that metformin has therapeutic effect on noise-induced ototoxicity in rats. Metformin can be used as an alternative treatment of noise induced hearing loss.
Migren, vestibüler migren ve meniere hastalığı ayırıcı tanılarında öykü, üç yönlü video baş savurma testi ve videonistagmografinin yeri
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2016) Koca, Hüseyin Samet; Özlüoğlu, Levent Naci
Vestibüler migrenin santral mi, yoksa periferik vestibüler sistemin bir bozukluğu mu olduğu ve hastalığın patofizyolojisi henüz netlik kazanmamıştır. Vestibüler migrenli hastalar genellikle kısmi (vestibüler) Meniere hastalığında olduğu gibi diğer medikal tanılarda olan yaygın semptomlarla kliniğe başvurmaktadırlar. Kulakta dolgunluk hissi ve fluktuan işitme kaybı öyküsü Meniere hastalığında daha sık görülmekte olan semptomlar olmasına rağmen, bazı araştırmacıların vestibüler migrenli hastalarda da benzer şikayetleri tespit etmesi iki hastalık arasında bağlantı olduğunu düşündürmektedir. Çalışmamızda vestibüler migren, Meniere hastalığı olan hastalarda, hastaların odyolojik ve vestibüler şikayetleri, migren baş ağrısı ve taşıt tutması öyküsü derlenmiştir. Hastaların üç yönlü video baş savurma testi (vHIT) ve bitermal kalorik testi de içeren videonistagmografi (VNG) bulguları değerlendirilerek; hasta öyküsüyle testlerdeki bulgular arasında herhangi bir ilişki olup olmadığı gösterilmeye çalışılacaktır. Araştırma Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Yerel Etik Kurulu tarafından onaylandı (KA16/41). Kulak Burun Boğaz polikliniklerine 2015 Ocak ile 2016 Eylül tarihleri arasında baş dönmesi şikayetiyle başvuran hastalar retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Öyküsünde, klinik, odyolojik değerlendirme, nörotolojik testleri ve gereken durumlarda çekilen radyolojik görüntülemesinde; benign paroksismal pozisyonel vertigo, vestibüler nörinit, köşe patolojisi, perilenf fistülü, labirentit, orta kulak veya iç kulak anomalisi ile santral nedenli (kanama, infarkt, serebellar patoloji) baş dönmesi bulguları olanlar dışlanmıştır. Hastalar 3 gruba ayrılmıştır. 1. grupta kesin veya olası vestibüler migren tanısı alan 34 hasta; 2. grupta vestibüler migren tanı kriterlerine uymayan ve kesin, muhtemel veya olası Meniere hastalığı tanısı alan 30 hasta; 3. grupta migren öyküsünün olduğu Meniere hastalığı tanısı alan 22 hasta olduğu saptanmıştır. Her üç grubun demografik bilgileri ve öykü ve nörotolojik test bulguları kıyaslanmıştır. Vestibüler migren kadınlarda ve daha genç yaşlarda daha sık görülmekte iken, Meniere ve migren öyküsünün olduğu Meniere hastalığı cinsiyet açısından anlamlı farklılık göstermemektedir. Atak sırasında eşlik eden kulak şikayeti ve odyolojik değerlendirmede alçak frekans işitme kaybı varlığı 1. grupta diğer iki gruba kıyasla anlamlı derecede düşük bulunmuştur. 2. grupta taşıt tutması en az oranda saptanmışken migren öyküsünün olduğu diğer iki grupta anlamlı derecede yüksek bulunmuştur. Taşıt tutması öyküsüyle vHIT’te vestibulo-okuler-refleks kazancı (VOR gain) arasında pozitif korelasyon olup yakalayıcı sakkad ve kalorik testte kanal parezisi arasında ilişki bulunamamıştır. VNG’de baş sallama sonrası tek başına horizontal ve horizontal-vertikal nistagmus birlikteliği 2. grupta daha sık olup VNG’ de vertikal nistagmuslar üç grupta benzer oranlarda görülmektedir. Kanal parezisinin olması tek başına üç grup arasında farklılık göstermemektedir. Post-head shaking nistagmus ve kanal parezisinin birlikte olması 1. grupta diğer iki gruba kıyasla daha düşük oranda görülmektedir. vHIT’te yalnızca lateral VOR gain kaybıyla birlikte yakalayıcı sakkad varlığı 2. grupta anlamlı derecede yüksek bulunmuştur. Bu bulgular ışığında, vestibüler migrenin diğer periferik ve santral vestibüler hastalıklardan ayırıcı tanısında atakta eşlik eden kulak şikayetleri ve odyolojik değerlendirmenin önemli olduğu, taşıt tutması öyküsünün, migren baş ağrısı öyküsüyle yakın ilişkili olduğu savunulabilir. VNG’nin, Meniere hastalığı ayırıcı tanısında daha fazla bulgu verdiği, kanal parezisinin tek başına ayırıcı tanıda yeterli olmayabileceği; lateral vHIT’in, Meniere ve vestibüler migren hastalıklarının ayrımında önemli olduğu, vHIT’te VOR gain kaybı olmaksızın yakalayıcı sakkad olmasının da patolojik kabul edilmesi gereken bir durum olabileceği önerilebilir. It has not been clarified yet whether the pathophysiology of the disease and vestibular migraine is the central or peripheral vestibular disorder. Patients with vestibular migraine are generally referred to the clinic with widespread symptoms in other medical diagnoses, such as partial (vestibular) Meniere's disease. Despite that ear fullness and fluctuating hearing loss symptoms are more common in Meniere’s disease, some researchers have found similar complaints in patients with vestibular migraine, suggesting that there is a link between these two diseases. In our study, audiologic and vestibular complaints, migraine headache and motion (especially car) sickness story datas of patients with vestibular migraine and Meniere's disease were collected. Patients will be evaluated for videotagmographic (VNG) findings including bitermal caloric test, three-dimensional video head-impulse test (vHIT) and we will trying to show whether there is any relationship between the patient's story and the test findings. The study was approved by the Local Ethics Committee of Başkent University Medical Faculty (KA16/41). Patients who applied to the Ear, Nose and Throat clinic with a dizziness complaint between January 2015 and September 2016 were evaluated retrospectively. Patients who diagnosed with benign paroxysmal positional vertigo, vestibular neurinitis, cerebellopontin angle pathology, perilymph fistula, labyrinthitis, middle ear or inner ear anomaly and central cause (bleeding, infarct, cerebellar pathology) of dizziness were excluded by clinical history, audiologic evaluation, neurotological tests and radiologic imaging where necessary. Patients were divided into 3 groups. There were 34 patients with definite or probable vestibular migraine in group 1; 30 patients who did not meet the criteria for vestibular migraine and diagnosed with definite, probable or probable Meniere's disease in group 2; 22 patients with Meniere's disease accompanying migraine headaches in group 3. Demographic, audiologic and neurotological test findings of all three groups were compared. While vestibular migraine is more common in women and younger ages, Menere’s disease patients with or without migraine headaches are not significantly different in terms of gender. The presence of low frequency hearing loss in audiologic evaluation and accompanied by ear complaints during the attack was found to be significantly lower in the first group compared to the other two groups. Motion sickness was found to be significantly higher in the two groups with migraine story than in group 1. There was a positive correlation between vestibulo-ocular-reflex gain (VOR gain) in vHIT and motion sickness and there was no correlation between canal paresis in caloric test and motion sickness. Post head shaking horizontal only and horizonto-vertical nystagmuses in VNG were more frequent in group 2 especially but vertical nystagmus in other parts of VNG were similar in three groups. The presence of canal paresis alone was not differ among the three groups. The presence of posthead shaking nystagmus and canal paresis together was lower in group 1, compared to the other two groups. Lateral VOR gain loss with catch-up saccades in vHIT were significantly higher in group 2 especially. It could be suggested that auditory complaints and audiologic evaluation are important in the differential diagnosis of vestibular migraine from other peripheral and central vestibular diseases, and motion sickness is closely related to the migraine headache story. Also it may be suggested that VNG gives more signs in the differential diagnosis of Meniere's disease than caloric testing alone, lateral vHIT is important to distinguishing between Meniere’s disease and vestibular migraine, and the presence of catch-up saccades without loss of VOR gain in vHIT may be a pathologic condition.
Nefesli çalgı çalan sanatçılarda orta kulak fonksiyonlarının değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2018) Özer, Fulya; Özlüoğlu, Levent Naci
AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, nefesli çalgı çalan sanatçılarda normal bireylere göre orta kulak ve östaki tüpü fonksiyonlarının durumunu değerlendirmek ve nefesli çalgının orta kulak resonant frekansındaki etkisini inceleyebilmektir. GEREÇ ve YÖNTEM: Çalışma, Çukurova Devlet Senfoni orkestrası’nın nefesli çalgı çalan sanatçılardan gönüllü olarak çalışmaya katılan 28 sanatçı (56 kulak) ve kontrol grubu olarak 34 gönüllü (68 kulak) üzerinde gerçekleştirilmiştir. Katılımcıların saf ses odyometri ile konuşma (0.5,1,2 kHz) ve yüksek frekans (4,6,8 kHz) saf ses ortalama eşikleri, 226 Hz alçak prob tone immitansmetrede timpanometrik tepe basıncı (TPP), timpanometrik gradient (TG), statik komplians, akustik refleks ve otomatik olarak östaki fonksiyon testi ile östaki tüpü patent durumuna bakılmıştır. Tüm katılımcılara multifrekans timpanometri yapılarak rözanant frekansı ( RF) değerleri elde edilmiş; çalışma grubunun performans öncesi ve sonrası RF değerleri ayrıca kaydedilmiştir. BULGULAR: Çalışma grubunda yüksek frekans saf ses ortalamaları anlamlı olarak yüksek bulunmuş ve akustik refleksin alınamaması daha sık olarak gözlenmiş ve anlamlı bulunmuştur (p=0.005). TPP ve TG ortanca değerleri için çalışma grubunda istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde farklılık vardır (p=0.000, p=0.031). Östaki tüpünün patent olma durumu açısından gruplarda tüm kulaklar değerlendirildiğinde istatistiksel olarak çalışma grubunda fark gözlenmiştir (p=0.048). Tahta üflemeli çalgı çalan sanatçılarda östaki disfonksiyonu bakır üflemeli sanatçılara ve kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde daha fazla görülmüştür (p=0.029). Çalışma grubunda tüm kulakların performans öncesi RF ortalama değeri 925 Hz (SD±237,6); performans sonrası RF 1020 Hz (SD±249,6) olarak hesaplanmıştır. Performans öncesi ve sonrası elde edilen RF ortalama değerleri arasında anlamlı bir fark bulunmuştur (p=0.004). Bu farkın tahta üflemeli çalgı çalanlarda daha belirgin olduğu tespit edilmiştir. RF değerleri açısından çalışma ve kontrol grubu karşılaştırıldığında; çalışma grubunda sağ kulak RF değeri 998,92 Hz (SD254,05), sol kulakta ise 1041,07 Hz (SD247,97); kontrol grubunda sağda; 906,42 Hz (SD175,10) ve solda 863,21 Hz (SD 139,28) olup, sol kulak açısından iki grup arasında istatistiksel olarak fark bulunmuştur (p=0.03). SONUÇ: Bu çalışma, orkestrada nefesli çalgı çalan sanatçıların orta kulak fonksiyonlarını inceleyen ilk çalışma özelliğine sahiptir. Nefesli çalgı çalan sanatçılarda orta kulak fonksiyonları değerlendirilmiş; östaki disfonksiyonunun daha belirgin olduğu ve rösanant frekansının performans öncesine ve kontrol grubuna göre daha yüksek elde edildiği gözlenmiştir. Bu farklılığın çok daha fazla belirgin olduğu tahta üflemeli çalgı çalan sanatçılar için birtakım koruyucu tedbirler geliştirilmelidir. Bu çalışma, daha geniş bir seride, multifrekans timpanometrinin niteleyici komponentlerini içeren ve sonotubometri gibi geçerliliği yüksek bir östaki fonksiyon testinin kullanılacağı bir çalışmanın ön çalışmasıdır. AIM: The purpose of this study is to evaluate the state of the middle ear and the Eustachian tube functions according to normal individuals, and to be able to examine the effect of wind instrument on the resonant frequency of the middle ear. MATERIAL AND METHODS: The study was carried out on 28 volunteers (56 ears) of wind instruments performers from Çukurova State Symphony Orchestra as a study group and 34 volunteers (68 ears) as a control group. Pure tone audiometry of the participants' were obtained and conversation (0.5, 1, 2 kHz) and high frequency (4,6,8 kHz) pure tone mean thresholds were noted. Tympanometric peak pressure (TPP) in 226 Hz low probe tone immitansmeter, tympanometric gradient, static compliance, acoustical reflex, and patency of the eustachian tube were examined in both groups. Multifrequency tympanometry was performed on all participants to obtain resonance frequency (RF) values. The RF values of the study group before and after performance were also recorded. RESULTS: High frequency (4,6,8 kHz) pure tone mean thresholds were observed as statistically high in the study group. Absence of acoustic reflex was observed more frequently in the study group and was found to be statistically significant (p = 0.005). There was a statistically significant difference in the TPP and TG median values in the study group (p = 0.000, p = 0.031). When all the ears were evaluated in both groups in terms of patentability of the Eustachian tube, there was a statistically significant difference in the study group (p = 0.048). In the artists who played the wooden wind instrument, the Eustachian tube dysfunction was seen significantly more compared to the copper blow artist and control group (p = 0.029). In the study group, pre-performance RF mean value of all ears was 925 (SD ± 237.6); post-performance RF was 1020 (SD ± 249.6). A significant difference was found between RF mean values obtained before and after performance (p = 0.004). This difference was found to be more evident in the wooden wind instrument performers. When the study and control groups were compared in terms of RF values; the right RF value was 998,92 Hz (SD±254,05) and left RF value was 1041,07 Hz (SD±247,97) in the working group; right RF value was 906,42 Hz (SD±175,10), and left RF value was 863,21 Hz (SD±139,28) in the control group. There was a statistically significant difference between the two groups in the left ear (p = 0.03). CONCLUSION: To our knowledge, this study features the first study to examine the middle ear functions of artists playing orchestral wind instruments. The middle ear functions were evaluated in the artists playing the wind instruments and a more prominent Eustachian tube dysfunction were observed. The frequency of the resonance was also found to be higher than that of the control group and before the performance in the study group. Some protective measures should be developed for artists who play the wood blown instruments in which this difference was found to be much more evident. This study is a preliminary study, and a more comprehensive study should be performed in wider patient series with qualitative components of multifrequency tympanometry and a highly valid Eustachian tube function test such as sonotubometry.
Orkestra sanatçılarında işitmenin odyometri ve geçici uyarılmış otoakustik emisyon testleriyle değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimler Enstitüsü, 2016) Kumdakcı, Sermin; Özlüoğlu, Levent Naci
Profesyonel orkestra sanatçıları mesleki yaşamlarında devamlı olarak, prova ve konserler boyunca ortalama 79-98 dB ses şiddetindeki müziğe maruz kalmaktadırlar. Orkestra sanatçılarının maruz kaldıkları ses şiddeti orkestrada bulunduğu yer ve çaldığı alete göre iç kulağa zarar verici seviyelere çıkmaktadır. Çalışmamızın amacı; orkestra sanatçılarında işitmenin odyometri, transient uyarılmış otoakustik emisyon (TEOAE) ve kontralateral supresyon testi ile detaylı olarak incelemektir. Çalışmaya 30 orkestra sanatçısı, müzikle ilgilenmeyen ve sürekli ve/veya ani gürültüye maruz kalmamış 30 kişi kontrol grubu olmak üzere toplam 60 kişi alınmıştır. İşitme eşikleri ölçümünden sonra her iki grubun uyarılmış otoakustik emisyon testiyle değerlendirmesi iki aşamalı olarak ölçülmüştür. Orkestra sanatçıları (OS) ve kontrol grubu ilk olarak kontralateral akustik stimülasyon (KAS) verilmeden önce TEOAE testiyle ölçülmüştür. Sonrasında 70 dB dar band KAS verilerek aynı anda TEOAE testiyle ölçülmüştür. Orkestra sanatçılarının yaş ortalaması 36,83±6,3, kontrol grubunun yaş ortalaması 35,83±6,8 olup, fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p=0,56). OS‟nin ve kontrol grubunun saf ses işitme eşikleri arasında sağ kulakta 2000 Hz ve sol kulakta 16000 Hz frekansları haricinde anlamlı bir fark bulunmamıştır. Orkestra sanatçılarından alınan TEOAE yanıtları kontrol grubuna göre tüm frekanslarda anlamlı derecede azdır. Orkestra sanatçıları grubunda kontralateral akustik uyaran verilirken yapılan 1000 Hz, 2800 Hz ve 4000 Hz frekanslarında daha düşük değerlerde emisyon elde edilmiştir. Fark istatistiksel olarak anlamlıdır (p<0,05). 1400 Hz ve 2000 Hz frekanslarında elde edilen emisyon değerleri arasında anlamlı bir fark elde edilememiştir. Kontrol grubunda KAS verilmeden ve KAS verilirken yapılan TEOAE ölçüm sonuçları karşılaştırıldığında, 4000Hz frekansı hariç tüm frekanslarda emisyon değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı düşüş saptanmıştır. Kontrol grubunda OS‟ye göre 1000 Hz ve 2000 Hz frekanslarında daha fazla kontralateral supresyon olduğu görülmüş ancak diğer frekanslarda anlamlı bir fark elde edilememiştir. Orkestra sanatçılarında prova süresi arttıkça TEOAE değerlerinde düşüş olduğu saptanmıştır. Konralateral supresyon değerlerinde anlamlı bir farklılık gözlenmemiştir. Çalışmamızda elde ettiğimiz bulgular sonucunda orkestra sanatçılarının yüksek ses maruz kalmalarına rağmen saf ses işitme eşiklerinin beklenenden iyi olmasına karşılık, TEOAE değerlerinde gözlenen düşüş, gürültüye bağlı işitme kaybının erken dönemde tespitinde saf ses odyometrinin yeterli olmayabileceğine dair bir fikir oluşturmuştur. Her iki grubun supresyon değerlerinde 2 frekans haricindeki farklılık sonucu gürültünün işitmeyi iç kulak düzeyinde etkilediği ancak işitsel efferent sistem üzerinde belirgin bir etkisinin olmadığı söylenebilir. Professional orchestra musicians have consisitently been exposed to 79-98 dB sound intensity of music occupationally during rehearsal and concerts. The sound intensity that orchestra professionals exposed can reach at levels that can damage the inner ear depending on the place and the played instrument of the musician. Aim of our study is detailed investigation of hearing of orchestra musicians by audiometry, transient evoked otoacoustic emission (TEOAE), and contralateral supression test. A total of 60 individuals, including 30 orchestra musicians and 30 people who have not been involved in music and who have not been exposed to constant and/or instant noise as a control. After hearing threshold measurements, assessment of both gropus‟ evoked otoacoustic emission test was measured in two-stage. Firstly, orchestra musicians and the controlls were measured by TEOAE test prior to contralateral acoustic stimulation (CAS). Afterwards, 70 dB narrow band CAS was applied and measured by TEOAE test simultaneously. Age average of orchestra musicians (OM) is 36.83±6.3 and control goup is 35.83±6.8 and no statistically significant difference was (p=0.56). Statistically significant differences were found only for pure sound hearing thresholds of OM and control groups at 2000 Hz in the right ear and 16000 Hz in the left ear. TEOAE responses from the orchestra musicians were found to be relatively lower than those in control group for all frequencies. Lower emission levels were observed at 1000 Hz, 2800 Hz, and 4000 Hz frequencies while applying contralateral acoustic stimulus in orchestra musicians group and the difference is statistically significant (p<0.05). No statistically significant difference was found for the emission levels at 1400 Hz and 2000 Hz frequencies. When TEOAE measurement results applied with and without CAS are compared, statistically significant decreases in emission levels were found for all frequencies, except 4000Hz. More contralateral supression were found in control group than OM at 1000 Hz and 2000 Hz frequencies but no significant difference was found for other frequencies. Decrease in TEOAE levels was estimated as the rehearsal time of the orchestra musicians increases. No difference was observed in contralateral supression levels. As a result of this study, even though orchestra musicians are exposed to louder sound, their pure sound hearing thresholds are better than expected, whereas decrease in their TEOAE levels indicates that pure sound audiometry may not be sufficient in early diagnosis of hearing loss by niose. Difference in suppression levels of both groups, except for 2 frequencies, shows that noise affect the hearing in inner ear, but no clear effect on auditory efferent system.
Sensorinöral işitme kayıplı bireylerde bilateral işitme cihazı kullanımının ayırt etme skoru üzerine etkisinin araştırılması
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2019) Şen, Mehmet; Özlüoğlu, Levent Naci
Amaç: Bu araştırmanın amacı, tek taraflı işitme cihazı kullanan sensorinöral işitme kayıplı bireyler ile her iki taraflı işitme cihazı kullanan sensorinöral işitme kayıplı bireylerin konuşmayı ayırt etme skoru üzerine etkisinin araştırılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Araştırmada Başkent Üniversitesi İstanbul ve Konya illerinde bulunan uygulama ve araştırma merkezlerinde takibi yapılan sensorinöral işitme kaybı tanısı almış ve en az altı aydır işitme cihazı kullanıyor olan 55-70 yaş arası hastalar çalışma grubunu oluşturmaktadır. Araştırmada katılımcılara saf ses odyometri ve bunu takiben konuşma testi yapılmıştır. İlk test olan saf ses odyometri testinde sessiz bir kabinde işitme cihazı hastanın kulağında değilken çeşitli tonlarda ses verilmiş ve hastadan bu sesleri duyduğunda butona basarak bu sesleri duyduğunu göstermesi istenmiştir. Takiben yapılan konuşma testinde hastaya söylenen kelimeleri tekrar etmesi istenmiştir. Yapılan bu uygulamalar 6 ay sonra, aynı hastalar üzerinden değerlendirilmiştir. Elde edilen veriler R vers. 2.15.3 istatistik programında eşleştirilmiş t testi kullanılarak analiz edilmiştir. Bulgular: Araştırmamıza göre bilateral işitme cihazı kullanan bireylerin cihaz kullanımı öncesi ve altı ay sonrası yapılan değerlendirme sonucu cihaz öncesine göre cihaz sonrasında speech discrimination skorlarında unilateral-sağ olgularda cihaz öncesine göre cihaz sonrasında ortalama 0,82±4,64 birim artış gözlenmiştir. Unilateral-sol olgularda cihaz öncesine göre cihaz sonrasında ortalama 2,44±3,11 birim artış gözlenmiştir. Bilateral cihaz kullanan bireylerin bilateral-sağ olgularında cihaz öncesine göre cihaz sonrasında ortalama 2,97±3,92 birim artış gözlenmiştir. Bilateral-sol olgularda ise cihaz öncesine göre cihaz sonrasında ortalama 1,77±3,46 birim artış gözlenmiştir. Sonuç: Unilateral-sağ, unilateral-sol ve bilateral sağ, bilateral sol işitme cihazı kullanan bireylerin işitme cihazı kullanımı öncesi ve altı ay işitme cihazı kullanımı sonrası sd skorlarında yapılan değerlendirme sonucunda; konuşmayı ayırt etme skorunda cihaz öncesine göre cihaz sonrasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır (p>0,05). Purpose: The objective of this study is to investigate the impact of speech discrimination scores between individuals with sensorineural hearing loss who use single-sided hearing aid and individuals with sensorineural hearing loss who use two-sided hearing aid. Material and Method: The study group of the study was formed from patients aged between 55-70 years who were diagnosed with sensorineural hearing loss and who had been using hearing aids for at least six months and whose followup had been made by practice and research centers in Istanbul and Konya. In the study, pure voice audiometry and then speech test were performed. In the first test, the pure sound audiometry test was performed in a silent cabin where the hearing aid was not in the patient's ear, and the patient was asked to show that he heard these sounds by pressing the button when he heard these sounds. In the subsequent speech test, the patient was asked to repeat the words. These applications were evaluated after 6 months. Obtained data R vers. 2.15.3 were analyzed by using paired t test in statistical program. Results: According to the study, as a result of evaluation performed before and six months after the use of bilateral hearing aids, speech discrimination scores of unilateral-right cases increased 0.82 ± 4.64 units. In unilateral-left cases, an average increase of 2,44 ± 3,11 units was observed after the hearing aid. In bilateral-right cases of using bilateral hearing aids, an average increase of 2.97 ± 3.92 units was observed after the hearing aid. In bilateral-left cases, an average increase of 1.77 ± 3.46 units was observed after the hearing aid. Conclusion: As a result of the evaluation of sd scores of patients using unilateral-right, unilateral-left and bilateral right, bilateral left hearing aids before and after six months of hearing aids; there was no statistically significant difference in speech discrimination score after the hearing aid compared to the before hearing aid (p> 0.05).
Tek taraflı periferik vestibüler bozukluğu olan hastalarda statokinesigram ve parametrelerinin video baş savurma testi ve otolitik reflekslerle olan korelasyonu
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2018) Çöpürgensli, Canan; Özlüoğlu, Levent Naci
Periferik vestibüler bozukluklar, vestibüler labirent ya da vestibüler sinirlerdeki patolojilerden kaynaklanır. Bu bozukluklarda, vertigo, postüral instablite ve denge kaybı gibi semptomlar görülmektedir. Vestibüler sistemin değerlendirilmesinde, detaylı öykü ve fizik muayenenin yanı sıra, sıklıkla kullanılan birkaç test bulunmaktadır. Literatürde bu testlerin birbiriyle ilişkisini inceleyen herhangi bir çalışma bulunmaması bizde bu araştırmayı yapma ihtiyacı doğurmuştur. Bu çalışmanın amacı, tek taraflı periferik vestibüler bozukluğu olan hastalarda, statokinesigramın ne ölçüde etkilendiğini incelemektir. Bu bağlamda, dinamik/ statik postürografi ile tek taraflı vestibüler bozukluğu tanısına katkıda bulunan video baş savurma testi (VHIT) ve vestibüler uyarılmış myojenik potansiyeller (VEMP) testlerinin ilişkisini incelemektir. Bu çalışma “tek taraflı periferik vestibüler bozukluk” tanısı almış, semptomları en az üç aydır devam eden ve yaşları 40 ile 82 yaş arasında değişen 30 hastanın katılımı ile gerçekleştirildi. Hastalara; statokinesigram (SKG), stabiliteninin limiti testi (limits of stability), öne-arkaya postüral stabilite, sağa-sola postüral stabilite alt parametrelerini içeren statik/dinamik sensoryal organizasyon testleri (dinamik postürografi); semisirküler kanalların VOR kazanç ve ortalama hız parametrelerini içeren VHIT ve servikal- oküler VEMP testleri uygulandı. Dinamik postürografi; farklı koşullardaki postüral stabiliteyi, VHIT; kanalların VOR kazanç ve fonksiyonlarını; VEMP testleri ise, otolit fonksiyonunu ölçmekteydi. Değişkenler arasındaki doğrusal ilişki pearson korelasyon analizi ile incelendi. Analizler sonucunda, arkaya stabilite limiti ile posterior kanal hız ölçümleri arasında negatif yönlü, orta derecede (r=-0,555; p=0,032); sola stabilite limiti ile anterior ve lateral kanal hızları arasında pozitif yönlü orta derecede (r=0,528; p=0,043 / r=0,549; p=0,034); anterior kanal kazancı ile servikal VEMP dalga latansları arasında negatif yönlü kuvvetli derecede (r=-0,807; p=0,015 / r=-767; p=0,026); gözler açık SKG alanı ile servikal VEMP N1 dalga amplitudu arasında pozitif yönlü, çok yüksek derecede (r=0,826; p=0,011); gözler açık ön-arka postüral stabilite ile posterior kanal hızı arasında negatif yönlü, yüksek derecede (r=- 0,643; p=0,010); gözler kapalı ön-arka postüral stabilite ile anterior kanal kazancı arasında, negatif yönlü, orta derecede (r=-0,580; p=0,024); gözler kapalı ön-arka postüral stabilite ile posterior kanal hızı arasında, negatif yönlü, yüksek derecede (r=-0,661;p=0,007); örümcek ön-arka postüral stabilite ile posterior kanal hızı arasında negatif yönlü, yüksek derecede (r=- 0,614; p=0,015); servikal VEMP P1 dalga amplitudu ile örümcek sağ-sol postüral stabilite ve laterak kanal hızları arasında negatif yönlü yüksek derecede (r=-0,772; p=0,025 / r=-0,843; p=0,009); stabilite limiti total alanı ile anterior kanal hızı arasında pozitif yönlü, orta derecede (r=0,574; p=0,025); lateral kanal kazancı ile servikal VEMP dalga latansları arasında negatif yönlü yüksek derecede (r=-0,780; p=0,022; r=-0,722; p=0,043); gözler açık SKG alanı ile lateral ve anterior kanal hızları arasında pozitif yönlü orta derecede (r=0,534; p=0,040; r=0,602;p=0,018); gözler kapalı ön-arka postüral stabilite ile lateral kanal hızı arasında pozitif yönlü orta derecede (r=0,520; p=0,047); gözler kapalı sağ-sol postüral stabilite ile servikal VEMP P1 latansı arasında negatif yönlü, çok yüksek derecede (r=-0,835; p=0,010); örümcek SKG alanı ile anterior kanal hızı arasında pozitif yönlü, orta derecede doğrusal ilişki bulunmuştur (r=0,614; p=0,015). Çalışmanın bulguları dikkate alındığında, tek taraflı periferik vestibüler bozukluğu olan hastalarda, dinamik postürografi alt parametrelerinden sitatokinesigramın, farklı ölçülerde etkilendiği ve VHIT ile VEMP testleri ile farklı kuvvetlerde ilişkili olduğu bulunmuştur. Bu sonuçların, vestibüler rehabilitasyon programlarının planlanması aşamasında dikkate alınmasını önermekteyiz. Peripheral vestibular disorders are resulted from vestibular labyrinth or vestibular nerve pathologies. In these disorders, it is also possible to observe symptoms such as vertigo, postural instability and poor balance. Some other tests exist for evaluating vestibular system as well as detailed medical history and physical examination. Not finding any studies investigating the relation between these tests in literature created a need to conduct this study. The aim of this study are to examine the level of effect that statokinesigram (SKG) has exposed on patients having Unilateral Peripheral Vestibular Disorder (UPVD), in this context, to investigate the relation between Video Head Impulse Test (VHIT) and Vestibular Evoked Myogenic Potential (VEMP) Test, which contributes diagnosis of UPVD and Static / Dynamic Posturography. This study has been conducted with 30 patients whose ages differ between 40-82 years and diagnosed UPVD, and their symptoms lasting at least 3 months. Static/ Dynamic Sensory Organization Test (SOT) including sub-parameters of SKG, Limits of Stability (LOS) Test, antero-posterior postural stability, medio-lateral postural stability, VHIT including VOR gains and head velocity and cervical-ocular VEMP tests were all administered to patients. Dynamic Posturography assesses postural stability in different conditions, VHIT assesses VOR gains and functions of canals, VEMP assesses otoliths functions. Linear correlation between variations was examined with Pearson Correlation Analysis. Regarding the analysis in this study shows that a negative correlation-moderate degree (r=-0.555; p=0.032) has been found between LOS posterior and posterior SSC peak head velocity, and a positive correlation-moderate degree (r=0.528; p=0.043 / r=0.549; p=0.034) between LOS left and Anterior/ Lateral SSC peak head velocity. In addition to this, a negative correlation-high degree (r=-0.807; p=0.015 / r=-767; p=0.026) between Anterior SSC VOR gain and cervical VEMP Latans, and a positive correlation-high degree (r=0.826; p=0.011) between eyes open SKG area and cervical VEMP N1 Amplitude, and a negative correlationhigh degree (r=-0.643; p=0.010) between eyes open antero-posterior postural stability and posterior SSC peak head velocity have been observed. In addition correlations were following; a negative correlation-moderate degree (r=-0.580; p=0.024) between eyes closed antero-posterior postural stability and Anterior SSC VOR gain, and a negaive correlation-high degree (r=-0.661;p=0.007) between eyes closed antero-posterior postural stability and posterior SSC peak head velocity, and a negative correlation-high degree (r=-0.614; p=0.015) between cobweb antero-posterior postural stability and posterior SSC peak head velocity, and a negative correlation-high degree (r=-0.772; p=0.025 / r=-0.843; p=0.009) cervical VEMP P1 amplitude and cobweb right-left postural stability / lateral SSC peak head velocity have been found. Additionally, a positive correlation-moderate degree (r=0.574; p=0.025) between LOS total area and anterior SSC peak head velocity, and a negative correlation-high degree (r=- 0.780; p=0.022; r=-0.722; p=0.043) between lateral SSC VOR gain and cervical VEMP latans, and a positive correlation-moderate degree (r=0.534; p=0.040; r=0.602; p=0.018) between eyes open SKG area and lateral/anterior SSC peak head velocity have been come by. Finally, this study has come up with a positive correlation-moderate degree (r=0.520; p=0.047) between eyes closed antero-posterior postural stability and lateak SSC peak head velocity, and a negative correlation-high degree (r=-0.835; p=0.010) between eyes closed medio-lateral postural stability and cervical VEMP P1 latans, and a positive correlationmoderate degree (r=0.614; p=0.015) between cobweb SKG area and anterior SSC peak head velocity. In line with these findings, this study presents that SKG being sub-parameters of Dynamic Posturography has been affected in various degrees in patients experiencing UPVD, and SKG has a correlation with VHIT and VEMP in various degrees. We strongly suggest these findings to be taken into consideration in planning of vestibular rehabilitation programs.
Vestibüler nörinit tanısı konulmasında video head impulse test (vHIT) ve vestibüler miyojenik uyarılmış potansiyeller (VEMP) testinin kalorik teste katkısının araştırılması
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2019) Akın, Gözde; Özlüoğlu, Levent Naci
Amaç: Bu çalışmanın amacı vestibüler nörit tanısı kalorik test ile konulmuş ve kanal parezisi tespit edilmiş hastalarda vHIT ve cVEMP‟in kalorik testi ve birbirlerini tamamlayıcı bir test olduğunu göstermektir. Yöntem: Başkent Üniversitesi İstanbul Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi Hastanesi ve Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi Kulak Burun Boğaz Anabilim Dalı‟na 2014-2018 yılları arasında baş dönmesi yakınması ile başvurmuş 518 hasta retrospektif olarak incelenmiş, arviş materyalleri taranmıştır. Tarama sonucuna göre klinik muayene ve odyovestibüler incelemeler sonucu vestibüler nörit tanısı almış ve vHIT, cVEMP ve kalorik testler uygulanan 32 hasta çalışmaya dahil edildi. Bulgular: Çalışma kapsamındaki 32 hastanın 18‟i kadın, 14‟ü erkeklerden oluşmaktadır. Ayrıca hasta grubunun yaş ortalaması 49.6 olarak hesaplanmıştır. Patolojik olmayan cVEMP olgularında vHIT patolojik yüzdesi 100 iken, patolojik olan cVEMP olgularında vHIT patolojik yüzdesinin 22.2 olduğu görülmüştür. cVEMP‟e göre vHIT patolojik yüzdesi bakımından istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğu saptanmıştır (p<0.001). Buna ek olarak patolojik olmayan cVEMP olgularında vHIT patolojik yüzdesinin, patolojik olan cVEMP olgularından daha yüksek olduğu saptanmıştır. Sonuç: Çalışmamızdan elde edilen sonuçlar doğrultusunda kanal parezisi tespit edilmiş vestibüler nörit hastalarında vHIT ile cVEMP‟in birbirlerini ve kalorik testi tamamlayıcı testler olduğu görülmüştür. Ayrıca vHIT ve cVEMP‟in inferior vestibüler nörit tanısı konulmasında belirleyici testler olduğu ve ileride oluşabilecek periferik vestibüler bozuklukların öngörülebilmesi açısından tüm testlerin bir arada yapılması gerektiği sonucuna varılmıştır. Objective: The purpose of this study is to show that vHIT is a complementary test to cVEMP in the diagnosis of vestibular neuritis. Methods: 518 patients who applied to Baskent University Istanbul Health Application and Research Center Hospital and Baskent University Ankara Hospital Otolaryngology Department between 2014-2018 with dizziness were examined retrospectively and archive materials were screened. Thirty-two patients who were diagnosed as vestibular neuritis and underwent vHIT, cVEMP and caloric tests as a result of clinical examination and audiovestibular examinations were included in the study. Results: Of the 32 patients included in the study, 18 were female and 14 were male. The mean age of the patient group was 49.6 years. The pathological percentage of vHIT in non-pathologic cVEMP cases was 100, whereas the pathological percentage of vHIT in pathological cVEMP cases was 22.2. According to cVEMP, there was a statistically significant difference in the pathological percentage of vHIT (p <0.001). In addition, the pathological percentage of vHIT in non-pathologic cVEMP cases was higher than the pathological cVEMP cases. Conclusion: Based on the findings of our study, vHIT was a complementary test to cVEMP in the diagnosis of vestibular neuritis. In this way, vHIT and cVEMP findings of patients with channel paresis have been obtained and we have been predicted about other peripheral vestibular diseases that may occur in the future.
Videonistagmografi'de vertikal nistagmus saptanan hastaların incelenmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2022) Gökbulut, Zeynep Aybüke; Özlüoğlu, Levent Naci
Amaç: Bu çalışmada, spontan nistagmus, head shake nistagmus (baş sallama), Dix-Hallpike ve supin baş çevirme (head roll) testleri uygulanmış ve bu testlere ait sonuç traselerinin herhangi birinde vertikal nistagmus saptanmış hastaların, nörolojik tanılarının ve kafa içi radyolojik görüntüleme tetkik sonuçlarının incelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesi Kulak Burun Boğaz Hastalıkları Anabilim Dalı’na, 27.11.2017 - 03.04.2022 tarihleri arasında toplam adet 13.318 videonistagmografi kaydı incelendi. Spontan nistagmus, head shake nistagmus (baş sallama), Dix-Hallpike ve supin baş çevirme (head roll) testlerinin en az birinde saf vertikal nistagmus bulunduğu saptanan, video kayıtlarında eksiklik bulunmayan, radyolojik görüntüleme tetkik sonuçlarına ulaşılabilen ve çalışma onamı vermiş olan 82 hastaya ait veriler değerlendirildi. Bulgular: Hastaların %62,2’si kadın, %37,8’i erkek, yaş ortalaması 64,2±18,0 idi. 69 kayıtta Dix-Hallpike, 19 kayıtta ise supin baş çevirme (head roll) testine ait en az bir test pozisyonunda, 16 kayıtta head shake nistagmus testinde, 5 kayıtta ise tüm testlerde vertikal nistagmus saptandı. Vertikal nistagmusun yönünün, 20 kayıtta yukarı (upbeating), 89 kayıtta ise aşağı (downbeating) olduğu tespit edildi. Başvuru sayılarına göre değerlendirildiğinde, 37 (%45,1) hastanın 1, 31 (%37,8) hastanın 2, 10 (%12,2) hastanın 3, 2 (%2,4) hastanın 4 ve 2 (%2,4) hastanın 5 başvurusu olduğu tespit edildi. Hastalara uygulanan kafa içi radyolojik görüntüleme yöntemlerinin dağılımı incelendiğinde, 63 (%77) beyin manyetik rezonans görüntüleme (MRG), 29 (%35,4) internal akustik kanal (İAK) MRG, 7 (%9) beyin bilgisayarlı tomografisi (BT) uygulandığı görüldü. Radyolojik görüntüleme tetkiklerinin %29,0’ı normal sınırlarda rapor edilmişti. En sık raporlanan bulguların serebral atrofi ve mikroanjiopatik iskemik gliotik değişiklikler olduğu görüldü. 2 hastada serebellar enfarkt, 1 hastada ponsta laküner enfarkt, 1 hastada demiyelinizan plaklar, 1 hastada tek taraflı karotid arter oklüzyonu rapor edildiği anlaşıldı. 41 (%50) hastanın nöroloji bölümü başvurusu olmadığı tespit edildi. Kulak Burun Boğaz muayene kayıtları incelendiğinde 1 hastada serebellopontin köşe patolojisinden, 2 hastada ise sağ anterior kanal BPPV’sinden şüphelenildiği görüldü. Vestibüler bozukluklarla ilişkili olabilecek belirli komorbid hastalıklara ait tanı kodları incelendiğinde, hastaların %46,3’ünde hipertansiyon, %19,5’inde insüline bağımlı olmayan diabet, %46,3’ünde D vitamini eksikliği, %43,9’unda ise B12 vitamini eksikliğine ait tanı girişi yapıldığı görüldü. Sonuç: Baş dönmesi ve dengesizlik yakınmalarıyla değerlendirilen hastaların spontan nistagmus, head shake nistagmus (baş sallama), Dix-Hallpike ve supin baş çevirme (head roll) testlerinde saf vertikal nistagmus saptanabilir. Diğer testlerle karşılaştırıldığında saf vertikal nistagmus, Dix-Hallpike testine ait pozisyonlarda daha sık ortaya çıkmaktadır. Vertikal nistagmusun hızlı fazı daha çok aşağı yönlü (downbeating) olmaktadır. Saf vertikal nistagmus saptanan hastaların çoğunun kafa içi radyolojik görüntüleme raporlarında spesifik olmayan bulgular saptanmaktadır. Bununla birlikte, saf vertikal nistagmus, santral vestibüler bozukluğun belirtisi olabilir. Pozisyonel vertikal nistagmusun klinik önemini ve santral vestibüler bozukluklarla ilişkisini net olarak saptayabilmek için daha fazla sayıda hasta ile yapılacak prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır. Objective: In this study, it is aimed to examine the results that spontaneous nystagmus, head shake nystagmus, Dix-Hallpike and supine head roll tests were performed and vertical nystagmus was detected in any of the results of these tests, neurological diagnoses and intracranial radiological imaging examinations were performed. Materials and Methods: A total of 13,318 videonystagmography recordings were examined between 27.11.2017 - 03.04.2022, at Başkent University Ankara Hospital, Department of Ear Nose and Throat Diseases. Datas were evaluated of 82 patients who were found to have pure vertical nystagmus in at least one of the spontaneous nystagmus, head shake nystagmus, Dix-Hallpike and supine head roll tests, there was no deficiency in the video recordings, radiological imaging results were available, and consent was given to the study. Results: 62.2% of the patients were female, 37.8% were male, mean age was 64.2±18.0. Vertical nystagmus was detected in at least one test position of the Dix-Hallpike test in 69 records, and in the supine head roll test in 19 records, in the head shake nystagmus test in 16 records, and in all tests in 5 records. It was determined that the direction of vertical nystagmus was upbeating in 20 records and downbeating in 89 records. When evaluated according to the number of applications it was determined that 1 of 37 (45.1%) patients, 2 of 31 (37.8%) patients, 3 of 10 (12.2%) patients, 4 of 2 (2.4%) patients, 5 of 2 patients (2.4%) had 5 applications. When the distribution of intracranial radiological imaging methods applied to the patients was examined, 63 (77%) brain magnetic resonance imaging (MRI), 29 (35.4%) internal acoustic canal (IAC) MRI, 7 (9%) brain computed tomography (CT) were performed. seen. 29.0% of radiological imaging examinations were reported within normal limits. The most frequently reported findings were cerebral atrophy and microangiopathic ischemic gliotic changes. Cerebellar infarction was reported in 2 patients, lacunar infarct in the pons in 1 patient, demyelinating plaques in 1 patient, and unilateral carotid artery occlusion in 1 patient. It was determined that 41 (50%) patients did not apply to the neurology department. When the otorhinolaryngological examination records were examined, it was observed that cerebellopontine corner pathology was suspected in 1 patient and right anterior canal BPPV was suspected in 2 patients. When the diagnostic codes of certain comorbid diseases that may be associated with vestibular disorders are examined, it is observed that 46.3% of the patients had hypertension, 19.5% non-insulin dependent diabetes, 46.3% vitamin D deficiency, 43.9% B12. Conclusion: Spontaneous nystagmus, head shake nystagmus, Dix-Hallpike and supine head roll tests may detect pure vertical nystagmus in patients evaluated with complaints of dizziness and imbalance. Compared to other tests, pure vertical nystagmus occurs more frequently in the Dix-Hallpike test positions. The fast phase of vertical nystagmus is more downbeating. Most patients with pure vertical nystagmus have nonspecific findings in intracranial radiological imaging reports. However, pure vertical nystagmus may be a manifestation of central vestibular disorder. Prospective studies with larger numbers of patients are needed to clearly determine the clinical significance of positional vertical nystagmus and its relationship with central vestibular disorders.