Türkiye’deki Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi Kliniklerinin Yanık Tedavi Kapasitelerine Bir Bak›f

Abstract

Amaç: Türkiye’de akut yanık bakımı yapan Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi klinikleri arasında koordinasyon, işbirliği, eğitim, bilgi, görgü alışverişi sağlamak, yanık tedavi kapasitelerini ortaya koymak amaçlandı. Materyal ve Metod: Hazırlanan 14 soruluk anket Türk Plastik, Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi Derneğinden adresi alınan Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi kliniklerine gönderildi. Anket yanıtları derlenerek, Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi kliniklerinin yanık bakımına ayrılan fizik ve personel koşulları ortaya konmaya çalışıldı. Sonuç: Ulaşılabilen 23 kliniğin 13 ünde akut yanık bakımı yapılmakta idi. Diğer kliniklerde akut yanık bakımı yapılmamakla beraber, yanık sekellerinin kozmetik ve fonksiyonel rekonstrüksiyonu yapılmakta idi. Yorum: Ülkemizde sayıca az da olsa ideal şartların sağlanabildiği yanık bakım organizasyon sistemleri mevcuttur. Ülkemizin ekonomik şartlarında, yanık bakımının sadece ideal şartların sağlanabildiği yerlere bırakılması, bu sistemlere ulaşamayan yanıklı bireylerin tedaviden yoksun kalmaları ile sonuçlanabilir. Bu nedenle var olan ünite/merkezlerin ideal şartlara sahip olana dek optimal koşullarda çalıştırılması gerekir.

The Burn Care Capacities of Plastic and Reconstructive Surgery Clinics in Turkey Objective: The aim of this study was to establish core information for coordinating, cooperating and exchanging knowledge and education among Plastic and Reconstructive Surgery Departments in Turkey that deal with acute burn management. Materials and Methods: A questionnaire was prepared and sent to all Plastic and Reconstructive Surgery Departments registered with the Turkish Plastic, Reconstructive and Aesthetic Surgery Association. Responses were evaluated, and the physical capacities and manpower of the departments that provide acute burn care were assessed. Results: Thirteen of the 23 clinics that were contacted reported that they currently care for patients with acute burns. The remaining 10 were strictly involved with cosmetic and functional reconstruction of burn sequelae. Nine of 13 clinics stated that they have special burn units, and the remaining 4 reported that they only have separate rooms for burn patients. The 13 clinics stated that they hospitalized 30 to 500 acute burn victims annually. Forty-six percent of the 13 centers reported having ventilators, 47% reported having cardiac monitors, and 23% reported having operating rooms within the unit. Conclusion: Only a few institutions in Turkey have highquality burn care systems. If all acute burn care remains concentrated in this small group of centers, burn patients who cannot access these sites will not be able to get the care they need. It is essential that all centers that currently provide any level of burn care make an effort to improve their management systems.