Browsing by Author "Koca, Ebru"

Now showing 1 - 7 of 7

Current Practice of Autologous Hematopoietic Progenitor Cell Mobilization in Adult Patients with Multiple Myeloma And Lymphoma: The Results of A Survey From Turkish Hematology Research And Education Group (Threg)
(2017) Tekgunduz, Emre; Demirkan, Fatih; Vural, Filiz; Goker, Hakan; Ozdogu, Hakan; Kiki, Ilhami; Aydogdu, Ismet; Kaynar, Leylagul; Erkurt, Mehmet Ali; Cagirgan, Seckin; Besisik, Sevgi; Dagdas, Simten; Koca, Ebru; Kadikoylu, Gurhan; Gunduz, Eren; Yilmaz, Mehmet; Bekoz, Huseyin; Ural, Ali Ugur; Basturk, Abdulkadir; Arat, Mutlu; Albayrak, Murat; Ozturk, Erman; Akyol, Alev; Bolaman, Ali Zahit; Nevruz, Oral; Ozkan, Hasan Atilla; Ozgur, Gokhan; Altuntas, Fevzi; 29153305
Autologous hematopoietic cell transplantation (AHCT) is an established treatment option for adult patients presenting with multiple myeloma (MM), Hodgkin lymphoma (HL) and various subtypes of non-Hodgkin lymphoma (NHL) in upfront and/or relapsed/refractory disease settings. Although there are recently published consensus guidelines addressing critical issues regarding autologous hematopoietic progenitor cell mobilization (HPCM), mobilization strategies of transplant centers show high variability in terms of routine practice. In order to understand the current institutional policies regarding HPCM in Turkey and to obtain the required basic data for preparation of a national positional statement on this issue, Turkish Hematology Research and Education Group (ThREG) conducted a web-based HPCM survey. The survey was designed to include multiple-choice questions regarding institutional practice of HPCM in adults presenting MM, HL, and NHL. The representatives of 27 adult HCT centers participated to the study. Here we report the results of this survey shedding light on the real world experience in Turkey in terms of autologous HPCM mobilization strategies in patients presenting with MM and lymphoma. (C) 2017 Elsevier Ltd. All rights reserved.
Generic Imatinib Mesylate is as Effective as Original Glivec in the Clinical Management of CML
(2015) Malkan, Umit Y.; Aksu, Salih; Aktimur, Sude H.; Atay, Hilmi; Bektas, Ozlen; Buyukasik, Yahya; Demiroglu, Haluk; Eliacik, Eylem; Esme, Mert; Hacihanefioglu, Abdullah; Gunes, Gursel; Goker, Hakan; Karakus, Sema; Kilickap, Saadettin; Koca, Ebru; Ozcebe, Osman I.; Sayinalp, Nilgun; Tarkun, Pinar; Turgut, Mehmet; Haznedaroglu, Ibrahim C.
Unsustainable drug prices in chronic myeloid leukemia (CML) and cancer may be causing harm to patients. The aim of this multi-center study is to assess the efficacy of generic imatinib mesylate (IM) over Glivec in terms of hematological, cytogenetic, and molecular responses in CML. The data of 120 CML patients, who were treated with generic or original form of IM, were obtained from six different hematology clinics in Turkey between the years of 2009-2014 and analyzed retrospectively. Initial evaluation revealed that only one patient who was using original molecule switched to second generation tyrosine kinase inhibitor (TKI). In this period, hematological response(HR) was observed in 99.2% of the patients, cytogenetic response (CR) was observed in 88.7% of the patients (47 of 53), and molecular response (MR) was observed in 75% of the patients. Clinicians had a tendency to prefer generic molecules in each sequent visit, and this switch rate was statistically significant (p<0.001). 11 patients, who were using original molecules during all cohorts, switched to second generation TKI. On the other hand, only one patient, who was using generic molecules, switched to second generation TKI. Our paper may help to clarify the doubts about the efficacy of generic IM compared to original molecule. In our study we did not find any significant difference in HR, CR, and MR for original and generic drugs in each visit. Herein, we find low rates of need to switch to second generation TKIs with generic IM and no difference in treatment responses between generic and original molecules that confirms the non-inferiority of generic TKIs over original molecules.
Improving Survival Besides the High Early Mortality Rate in Acute Promyelocytic Leukemia
(2022) Malkan, Umit Yavuz; Koca, Ebru; Buyukasik, Yahya
The improvement in survivals of acute promyelocytic leukemia (APL) patients are still debated. In this study, we aimed to analyze the survival and early mortality (EM) rates of APL patients. In this study, de-novo APL patients who was followed up by our clinic between the years 2003-2021, were retrospectively analyzed. Patients were divided in according to their year of diagnosis, 2003-2013 (n= 33) and 2014-2021 (n= 19) groups. The 2-years survival is 52.5% and 78.9% in 2003-2013 group and 2014-2021 group, respectively, p= 0.069.The EM was not statistically different between the 2003-2013 and 2014-2021 groups (11/22 vs.4/15, p= 0.347). The 2-years survival ratio is 75.3% and 36.4% in modified-AIDA and IDA-ARA/C-ATRA treatment groups, respectively, p= 0.003. EM according to treatment groups were 7/38 versus 7/11 in modified-AIDA and IDA-ARA/C-ATRA,respectively, p= 0.001.White blood cell count >= 10000/mu l is the most important predictor of EM with overall prediction of 79.5%. The second most important factor which is related with EM is infection of patients at presentation.If these two factors are considered together there is an 84.1% overall prediction of EM. The third and last significant factors that effects EM is the induction treatment protocol. If these three significant parameters considered all together,there would be an 88.6% overall prediction of EM. The overall survival of APL patients is slightly improved between the years 2014-2021 compared to 2003-2013. The reason of this improvement is not the reduction of EM in the APL patients. Better diagnostic tools and molecular monitoring and better supportive care may have played role in the improvement of the survival of APL patients. In order to further improvement of the overall survival of APL patients, EM rates must be decreased. According to our study results, rapid and efficient treatment of infections in APL patients look like the only modifiable parameter that is related with EM.
Prognostic Factors for Survival of Elderly Patients with Acute Myeloid Leukemia after Intensive Chemotherapy Validation of 3 Popular Prognostic Models
(2014) Koca, Ebru; Halacoglu, Aysun; Malkan, Umit Yavuz; Arica, Deniz; Karakus, Sema; Goker, Hakan; Haznedaroglu, Ibrahim C.; Sayinalp, Nilgun; Buyukasik, Yahya; https://orcid.org/0000-0002-7566-4456; https://orcid.org/0000-0001-6055-6404; https://orcid.org/0000-0001-5444-4895; W-8713-2019; HZJ-4538-2023; J-2796-2019
sEPCR Levels in Chronic Myeloproliferative Diseases and Their Association with Thromboembolic Events: A Case-Control Study
(2014) Atalay, Figen; Toprak, Selami Kocak; Koca, Ebru; Karakus, Sena
Objective: Venous, arterial, and microcirculatory events are frequently encountered in the clinical course of essential thrombocytosis and polycythemia vera. We aimed to investigate the levels of soluble endothelial protein C receptor (sEPCR) in myeloproliferative diseases to see whether there was a difference between the patients with and without history of thromboembolism. Materials and Methods: The study included patients with polycythemia vera (n=12), patients with essential thrombocytosis (n=13), and controls (n=29). In all groups, we measured proteins C and S, antithrombin and sEPCR levels, and plasma concentrations of thrombin-antithrombin complex, prothrombin fragments 1+2, and D-dimer. Results: Comparing the patients with and without history of thromboembolic attack, statistically significant differences were not observed in terms of sEPCR, D-dimer, thrombin-antithrombin complex, prothrombin fragments 1+2, and hematocrit levels (p=0.318, 0.722, 0.743, 0.324, and 0.065, respectively). Conclusion: Significant increase in the parameters that reflect activation of coagulation, such as sEPCR, thrombin-antithrombin complex, prothrombin fragments 1+2, and D-dimer, reflects the presence of a basal condition that leads to a tendency toward thrombosis development in ET and PV when compared to healthy controls.
Serum hapsidin seviyesinin inflamatuvar barsak hastalıklarında incelenmesi ve hastalık aktivasyonu açısından fekal kalprotekin ile karşılaştırılması
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2014) Akıncıoğlu, Pırıl; Koca, Ebru
Crohn hastalığı ve ülseratif kolit kronik inflamatuvar barsak hastalıklarıdır (ĠBH). ĠBH’da en sık demir eksikliği ve kronik hastalık anemisi görülür. Hastalık aktivasyonunun gösterilmesinde aktivite skorları ve bazı laboratuvar belirteçlerden yararlanılır. Demir metabolizmasının düzenlenmesinde temel protein olan hepsidin inflamasyona sekonder olarak artar, demir eksikliği durumunda ise azalır. Bu çalıĢmada ĠBH hastalarında hepsidin ile fekal kalprotektinin hastalık aktivasyonu açısından korelasyonunu belirlemeyi ve anemi ayırıcı tanısında hepsidin düzeyinin kullanılabilirliğini araĢtırmayı amaçladık. ÇalıĢmaya 2014 yılında BaĢkent Üniversitesi Ankara Hastanesi’nde ĠBH tanısı ile takip edilen 29 aktivasyon döneminde, 45 remisyon döneminde hasta ve 34 kontrol alındı. Hasta ve kontrol gruplarında serum hepsidin, tam kan sayımı, ferritin, serum demir ve demir bağlama kapasitesi (TDBK), C-reaktif protein (CRP), eritrosit sedimentasyon hızı (ESH), ek olarak hasta gruplarında fekal kalprotektin çalıĢıldı. Crohn hastalarına Crohn Hastalık Aktivite Ġndeksi ve ülseratif kolit hastalarınaTruelove-Witts aktivite skoru uygulandı. Kontrol grubuna göre remisyon ve aktif hasta grubunda hepsidin düzeyi daha yüksek bulundu (p=0,014 ve p=0,004). Her iki hastalık grubu arasında ise hepsidin seviyeleri benzerdi (p=0,470). Aktif hasta grubunda hepsidin ile RDW arasında aynı yönlü (r0,513 ve p=0,004); hepsidin ile transferrin saturasyonu arasında ise ters yönlü korelasyon saptandı (r=-0,455 ve p=0,013). Ortalama fekal kalprotektin düzeyi remisyondakilere göre aktif hasta grubunda anlamlı olarak yüksekti (p<0,001). Tüm hastalarda fekal kalprotektin ile klinik aktivite skoru, CRP ve ESH arasında pozitif korelasyon saptandı (p<0,01), hepsidin ile fekal kalprotektin arasında anlamlı korelasyon bulunmadı (p>0,025). Hastalar içinde anemisi olanlarda olmayanlara göre hepsidin düzeyi daha yüksek saptandı (p=0,093). Bu çalıĢmada hepsidin düzeyi ile hastalık aktivasyonu ve demir eksikliği belirteçleri ile anlamlı korelasyon bulamadık. ĠBH’da aneminin ayırıcı tanısı ve hastalık aktivasyonu ile hepsidin düzeylerinin iliĢkisinin araĢtırılması için hasta daha fazla kontrollü çalıĢmalara ihtiyaç vardır.
Troid hormon disfonksiyonu olan hastalarda trombosit agregasyon bozukluğunun in vitro olarak ASPİ / ADP testleri ile değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2014) Çelik, Burcu; Koca, Ebru
Tiroid hormon bozukluğu genel popülasyonda sık karşılaşılan bir durumdur. Hemostaz ve tiroid hormonları arasındaki ilişki uzun yıllardır bilinmekle beraber, mekanizmalar halen tam olarak açıklığa kavuşturulabilmiş değildir. Literatürde tiroid hormon düzeylerinin primer hemostazı birçok basamakta etkilediği görülmektedir. Bu çalışmada tiroid hormon bozukluğunun trombosit agregasyonu üzerindeki etkisinin araştırılması hedeflenmiştir. Çalışmaya Aralık 2013 - Mart 2014 tarihleri arasında Endokrinoloji polikliniklerinde hipotiroidi ve hipertiroidi tanısı alan, henüz medikal tedavi almayan 37 hasta alınmıştır. Hasta grubu ile verilerin karşılaştırılması amacıyla 37 kişiden oluşan bir sağlıklı kontrol grubu da oluşturulmuştur. Yetmiş dört hastadan tiroid fonksiyon testleri, tam kan sayımları ile ASPĠ (araşidonik asit indüklü agregasyon) ve ADP (adenozin difosfat indüklü agregasyon) testleri çalışılmıştır. Kontrol ve vaka grupları arasında ortalama ASPĠ ve ADP düzeyleri istatistiksel olarak benzer bulundu (p=0,053 ve p=0,546). Hipertiroidi ve hipotiroidi tanısı olan hasta grupları arasında ortalama ASPĠ ve ADP düzeyleri istatistiksel olarak benzerdi (p=0,490 ve p=0,803). ASPĠ’deki değiĢimi en fazla yaĢın etkilediği, yaş ilerledikçe ASPĠ düzeylerinin azaldığı görüldü [B=-5,065; (%95 Güven Aralığı: -9,165 – -0,966) ve p=0,016] ve trombosit düzeyi arttıkça ASPĠ düzeylerinin de arttığı görüldü [B=0,0008; (%95 Güven Aralığı: 0,0001 – 0,002) ve p=0,029]. ADP’deki değiĢimi ise sadece trombositin etkilediği, trombosit düzeyi arttıkça ADP düzeylerinin de arttığı görüldü [B=0,0007; (%95 Güven Aralığı: 0,0001 – 0,0013) ve p=0,024]. Sonuç olarak tiroid fonksiyon bozukluğuna sahip olmanın, henüz trombosit sayısında değişme yapmamış ise trombosit agregasyonunu tek başına etkilemediği görüldü. Araşidonik asit ile indüklü agregasyonu etkileyen ana etkenlerin yaş ve trombosit sayısı olduğu görülürken, adenozin difosfat ile indüklenmiş agregasyonda ana etkenin trombosit sayısı olduğu görüldü. Tiroid fonksiyon bozukluğu primer hemostaz testlerinden olan araşidonik asit ve adenozin difosfat indüklü agregasyonu etkilememektedir. Bu konuda daha fazla hasta sayısına sahip çalışmalara ihtiyaç vardır.