Browsing by Author "Ercan, Aydan"

Now showing 1 - 20 of 23

Ağırlık kontrolü ve beslenme eğitiminin erektil disfonksiyon tedavisinde öneminin belirlenmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2018) Yıldırım Karacanoğlu, Elif; Ercan, Aydan
Çalışmanın amacı; Erektil Disfonksiyonun (ED) etiyolojisi ve tedavisinde beslenme ve vücut ağırlık kontrolünün yeri ve önemini araştırmaktır. Çalışmaya Hisar Hospital Üroloji polikliniğine başvuran ve ED tanısı almış 24-66 yaşları arasında, 54 gönüllü hasta dahil edilmiştir. Hastalar doktor muayenesinin ardından, belirlenen biyokimyasallar analizleri yaptırmış, ardından araştırmacıya yönlendirilmiş ve beslenme eğitimi verilmiştir. Toplamda 2 aylık süre içinde 3 defa görüşmeye alınan hastaların her görüşmede antropometrik ölçümleri ve kan basıncı ölçümleri yapılmıştır. Çalışmanın başında ve sonunda biyokimyasal analizleri, İİEF (Uluslararası Erektil Fonksiyon İndeksi) anketi ve besin tüketim sıklık anketi tekrarlanmıştır. Hastaların yaş ortalaması 41.87 yıl olup, çoğu lise (%38.9) ve üniversite (%57.4) mezunudur. ED ile birlikte görülen diğer hastalıklar; Diyabet % 17.5, Hipertansiyon % 12.6, Hiperlipidemi % 19.4, Hepatosteatoz % 5.8 olarak saptanmıştır. Hastaların % 85.2’ si haftada 150 dakikadan az egzersiz yapmaktadır. İki besin tüketim sıklığı ortalamalarının farkına göre; enerji, protein, yağ, karbonhidrat, doymuş yağ asitleri ve sodyum alımı 40 yaş ve altı grupta anlamlı azalmıştır. Kırk yaş üzeri grupta, enerji, protein, yağ, karbonhidrat ve ürik asit düzeylerinde görülen azalma istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p<0.05). BKİ ortalaması başlangıçta 40 yaş ve altı için 30,3±4,2 kg/m2, 40 yaş üzeri için 31,4±5,1 kg/m2olarak hesaplanmıştır. Çalışmanın sonunda ise sırasıyla 29,2±3,9 kg/m2 ve 30,3±4,6 kg/m2 olarak hesaplanmıştır ve çalışmanın başı ve sonu arasındaki fark istatistiksel olarak önemli bulunmuştur (p<0.05). Biyokimyasal analiz sonuçlarında görülen değişiklikler; 40 yaş ve üzeri bireylerde Total testesteron (T) ve 40 yaş altı bireylerde Serbest Testesteron (Serbest T) değerinde görülen artış istatistiksel olarak önemli bulunmuştur. HDL kolesterol (K) değerinde artış, Total K, LDL K, HbA1c ve HOMA IR’ te görülen azalma tüm yaş gruplarında istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. İİEF 1. ve 2. değerlendirme sonuçları arasında, 30-39 yaş (p=0,020) ve 40-49 yaş (p=0,014) gruplarında istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardır. Antropometrik ölçümler ile İİEF skoru arasında pozitif bir ilişki saptanmış olmakla beraber istatistiksel olarak önemli bulunmamıştır. Diyabet, kardiyovasküler hastalıklar ve obezitenin dolaşımı etkileyerek birçok hastalığa yol açtığı bilinmektedir. Ağırlık kaybı ve beslenme eğitiminin de bu rahatsızlıklarda olduğu gibi erkek cinsel sağlığında da düzeltici etkileri kanıtlanmaya çalışılmıştır. The aim of the study was to determine the position and the importance of nutrition and body weight control in etiology and treatment of erectile dysfunction. Fifty four patients, between 24-66 years age all diagnosed as erectile dysfunction are included in the study who applied to Hisar Hospital Urology Clinic. After medicaal examination and taken blood determined biochemical parameters analysis all patients referred to the dietitian and nutritional education was given. The anthropometric and blood pressure measurements of the patients, who were interviewed 3 times in total within 2 months, were made at each visit. Blood biochemical parameters, IIEF (International Erectile Function Index) and food frequency questionaire were analyzed in the beginning and at the end of the study. The mean age of the patients was 41.87 years, and most of them were high school (38.9%) and university (57.4%) graduates. The frequency of comorbidities were; Diabetes 17.5 %, Hypertension 12,6 %, Hyperlipidemia 19,4 % and Hepatosteatosis 5,8 %. The 85,2 % of the patients were doing exercises lower than 150 hours a week. According to the difference in average of the 2 food consumption frequency; the intake of dietary energy, protein, fat, carbohydrate, saturated fatty acids and sodium intake were significantly decreased in 40 years and younger age patients group. The decrease in dietary energy, protein, fat, carbohydrate levels are found statistically significant in older than 40 years age patient group. At the beginning of the study, the BMI average was calculated as 30,3±4,2 kg/m2 for 40 years and younger age patients and 31,4±5,1 kg/m2 for 40 and older age patients. At the end of the study the mean values of BMI were as 29,2±3,9 kg/m2 ve 30,26±4,65 kg/m2, found statistically significant. According to the changes among biochemical parameters, Total T (Testesteron) levels were increased in 40 and older age group and Free Testesteron levels in under 40 years age group found statistically significant. The increase in HDL Cholesterol (C) and decrease in Total C, LDL C, HbA1c and Homa IR are found statistically significant in all age groups. There was no statistically significant differance of first and second evaluation of IIEF values between 30-39 age (p=0,020) and 40-49 age (p=0,014). Although there was a positive corelation is found between antropometric measurement and IIEF score but it was not stastically significant. It is known that diabetes, cardiovascular diseases and obesity cause many diseases by affecting circulation. It was tried to prove the corrective effects of weight loss and dietetics in male sexual health as in these disorders.
Ankara'da çalışan diyetisyenlerin empatik eğilimlerinin değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2016) Yıldız, Ayşin; Ercan, Aydan
Empati, sağlıklı iletişimin temel unsurlarındandır. Hasta ya da danışanla çoğu zaman birebir iletişim kurmak durumunda olan diyetisyenlerin empatik becerilerinin gelişmiş olması gerekmektedir. Bu çalışma Ankara ilinde çalışan diyetisyenlerin empatik eğilim düzeylerinin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Araştırmanın örneklemini 2015 yılı şubat-Haziran ayları içinde Ankara'da görev yapan ve çalışmada yer almayı kabul eden 175 diyetisyen oluşturmuştur. Çalışmada veri toplama aracı olarak, Dökmen(1988) tarafından geliştirilen EEÖ (Empatik Eğilim Ölçeği), EBÖ (Empatik Beceri Ölçeği) ve Rosenberg (1965) tarafından geliĢtirilen RÖE (Rosenberg Özsaygı Envanteri) kullanılmıştır. Ayrıca çalışmacı tarafından geliştirilen anket formu, katılımcıların demografik ve mesleki özelliklerini belirlemek amacıyla kullanılmıştır. Diyetisyenlerin EEÖ medyan puanı 73 olarak bulunmuştur. EBÖ medyan puanı ise 133'dür. Diyetisyenlerin özsaygı ortanca puanlarının ise 32 olduğu görülmüştür. Kadın diyetisyenlerin EEÖ medyan puanları 73 iken, erkeklerin 69 olarak saptanmıĢtır (p<0.05). Eğitim düzeyi arttıkça empatik eğilimin arttığı görülmüştür. Lisans mezunlarının EEÖ medyan puanı 73 iken doktora mezunlarının 77 puana sahip oldukları görülmüştür (p<0.05). Ölçek verileri çalışma alanlarına göre incelendiğinde hastane ve üniversite çalışanlarının aynı EEÖ puanına sahip oldukları görülmüştür (medyan=73). Hastane çalışanlarının EBÖ puanı 137 iken, üniversite çalışanlarının 127 olduğu görülse de istatistiksel önem görülmemiĢtir (p>0.05). Çalışmanın sonucunda diyetisyenlerin yüksek empatik eğilim sahibi olmalarına karşın empatik becerilerini kullanabilmede tam anlamıyla başarılı olamadıkları belirlenmiştir. Diyetisyenlerde var olan empatik eğilimin, empatik beceriye dönüştürülmesi için yapılacak empati ve iletişim eğitimleri, onların çalıştıkları alanlarda başarılarının yükselmesine katkıda bulunacaktır. Empathy is one of the key elements of healthy communication. Dietitians have to have developed empathic skills in order to communicate face to face with the patients. This study was conducted to determine the empathic tendency levels of dietitians working in Ankara. The study was carried out in February-June of 2016 with 175 dietitians from Ankara who attended voluntarily. The Empathic Tendency Scale (ETS) and Empathic Skill Scale (ESS) which are developed by Dökmen (1988) and Rosenberg Self-Esteem Inventory (RSI) which is developed by Rosenberg (1965), were used to collect data in this study. In addition, a questionnaire was developed by there searcher to determine the demographic and occupational characteristics of the participants. EEO median score of Dietitians was found to be 73. The median score is 133 ESS. The median score of Dietitians of self-esteem was found to be 32. While female dietician ETS median scores 73, men has been identified as 69 points. The level of education increases, has been shown to also increase the empathic tendencies. While graduate degree dieticians' ETS median score is 73, PhD graduates have 77 points (p<0.05). When inventory data is analyzed according to the working area, hospital and university employees were found to have the same ETS points (median=73). While empathic skills scores of hospital staff is 137, although it is seen as having 127 points of university employees, it was not statistically significant (p>0.05). As a conclusion, it is evaluated that, despite having a high empathic tendency dietitian are not able to manage empathic skills. A series education program on empathy and communication skills will be beneficial for dietitians to built-up empathic skills and this will enhance the Professional success in work places.
Basit karbonhidrat içeriği yüksek diyetle beslenen sıçanlarda yeşil çayın antioksidan etkisinin incelenmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2015) Gübür, Sema; Ercan, Aydan
Basit karbonhidrat içeriği yüksek ürünlerin sekular artışıyla beraber son 30 yılda rafine fruktozun total tüketim miktarı dikkat çekici şekilde artmıştır. Birçok araştırmacı, yüksek fruktoz tüketiminin, farelerde ve insanlarda vücut ağırlığı, lipit profilleri ve glikoz metabolizması üzerine etkisini araştırmaktadır. Yapılan çalışmalardan elde edilen sonuçlar yeşil çayın, yüksek fruktoz ile beslenmenin oluşturduğu hipertrigliseridemili farelerde plazma ve karaciğerde trigliseritlerin (TG) düşmesinde ve açlık plazma glikoz, insülin ve serbest yağ asidi düzeylerini azaltmakta etkili olduğunu göstermektedir. Ayrıca yeşil çayın, total plazma antioksidan aktivitesini artırdığı gösterilmiştir. Yeşil çay tüketiminin, serumda süperoksit dismutaz (SOD) aktivitesini ve aorta katalaz (CAT) ekspresyonu artırdığı ve hücresel savunmada enzimlerle beraber reaktif oksijen türlerine karşı etkili olduğu ve oksidatif stresin bir göstergesi olan malondialdehit (MDA) azalttığı gösterilmiştir. Bu çalışmada basit karbonhidrat içeriği yüksek diyetle beslenen sıçanlarda yeşil çayın antioksidan etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmada 32 adet, 8-10 haftalık (164-224 g) Sprague Dawley türü erişkin erkek sıçanlar kullanılmıştır. Sıçanlar rastgele Kontrol grubu (KG), Fruktoz grubu (FG), Yeşil Çay grubu (YÇG), Yeşil Çay ile Fruktozu birlikte alan grup (YÇFG) olmak üzere 4 gruba ayrılmıştır. KG’ye çeşme suyu, FG’ye %20’lik fruktoz (20 g/100 mL), YÇG’ye C. sinensis (2 g/kg/gün), YÇFG’ye C. sinensis (2 g/kg/gün) + %20’lik fruktoz (20 g/100 mL) 8 hafta süre ile oral yoldan verilmiştir. Sıçanların her hafta düzenli vücut ağırlıkları ve bel çevreleri ölçülmüştür. Sekiz hafta sonra dekapitasyon sırasında sıçanların kanları alınmış, karaciğerleri çıkartılmıştır. Serum glikoz, total kolesterol (TK), yüksek dansiteli lipoprotein (HDL), düşük dansiteli lipoprotein (LDL), çok düşük dansiteli lipoprotein (VLDL), trigliserit (TG), aspartat aminotransferaz (AST) ve alanin aminotransferaz (ALT) düzeyleri ölçülmüş ve karaciğerleri histopatolojik olarak incelenmiştir. Karaciğer dokusunda, lipit peroksidasyon, glutatyon (GSH), CAT, SOD, protein miktar tayini yapılmıştır. En yüksek vücut ağırlığı FG’de, en düşük YÇG’de saptanmıştır. KG ve FG’de glikoz düzeyleri YÇG ve YÇFG’den önemli olarak daha yüksek çıkmıştır (p<0.05). KG, FG, YÇG VE YÇFG’de TK, HDL ve LDL kolesterol düzeylerinde istatistiksel olarak önemli farklılık olmadığı görülmüştür. FG ve YÇFG’de VLDL kolesterol ve TG düzeyleri KG ve YÇG’den daha yüksek çıkmıştır (p<0.05). KG, FG, YÇG ve YÇFG’de MDA, SOD, CAT, GSH değerleri önemli farklılık göstermemiştir. Yeşil çayın miktarı, demleme suyunun sıcaklığı, demleme zamanı, hazırlama metodu yeşil çayda biyoaktif bileşiklerin kompozisyonunu etkilemektedir. Sonuçta fruktoz ile yeşil çayın birlikte kullanımına yönelik hepatik oksidatif stres üzerine yeşil çayın antioksidan etkisini belirlemek için fruktozun ve yeşil çayın doz ve verilme süresine yönelik çalışmalara ihtiyaç vardır. With secular increase of the products that are high in simple carbohydrates, total consumption of refined fructose has increased amazingly in the last 30 years. Many researchers investigate the effect of high fructose intake on weight loss, lipid profiles, and glucose metabolism in mice and humans. The results of those studies indicated that green tea is effective in reducing plasma and liver triglycerides (TG) and reducing fasting plasma glucose, insulin and free fatty acid levels in mice with hypertriglyceridemia resulting from being fed with high fructose. Additionally, green tea has been also shown to elevate the total plasma antioxidant activity. There are also studies suggesting that green tea consumption increases superoxide dismutase (SOD) activity and aortic catalase (CAT) expression, has effective against reactive oxygen species along with cellular defense enzymes while decreasing malondialdehyde (MDA)- an indicator of oxidative stress. The present study aimed to determine the antioxidant effect of green tea in rats fed with a diet that is high in simple carbohydrate. We included 32 adult male Sprague Dawley rats at 8-10 weeks of age (weighting between 164-224 g) in the study. The rats were randomly divided into 4 groups as Control group (CG), Fructose group (FG), Green Tea group (GTG), Fructose plus Green Tea group (FGTG). Control Group was given tap water; Fructose Group was given 20% fructose (20 g/100 mL); and Green Tea Group was given camellia sinensis (2 g/kg/day), while FGTG was given C. sinensis (2 g/kg/day) + 20% fructose (20 g/100 mL) 8 week time through oral route. Body weight and waist circumference of the rats were measured weekly on regular basis. Eight weeks later rats were decapitated, blood was collected, and the liver was removed. Serum glucose, total cholesterol (TC), high density lipoprotein (HDL), low density lipoprotein (LDL), very low density lipoprotein (VLDL), triglycerides (TG), aspartate aminotransferase (AST) and alanine aminotransferase (ALT) levels were measured, and livers were examined histologically. Liver tissue was used for lipid peroxidation, glutathione (GSH), CAT, SOD protein analysis. The highest body weight was obtained in FG while the lowest was in GTG. Glucose level was significantly higher in CG and FG as compared to FGTG (p<0.05). However, there was no significant statistical difference between CG, FG, GTG and FGTG regarding TC, HDL, and LDL cholesterol levels. VLDL cholesterol and TG levels were observed to be higher in FG and FGTG groups in comparison to CG and GTG (p<0.05). On the other side, the MDA, SOD, CAT, and GSH levels did not show any significant difference between CG, FG, GTG and FGTG. The amount of green tea, temperature of brewing water, brewing time, and preparation method affect the composition of bioactive compounds in green tea. In conclusion, there is a need for new studies examining the dose and duration of fructose and green tea administration in order to identify the antioxidant effect of green tea on hepatic oxidative stress for using of fructose and green tea together.
Beslenme ve diyet polikinliğine başvuran hastaların yeme tutum ve davranışları ile diyet algılarının değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2017) Soydemir, Gözde; Ercan, Aydan
Bu çalışma, hekim tarafından beslenme ve diyet polikliniğine yönlendirilen bireylerin diyet ve diyetisyen algıları ile beslenme hakkındaki bilgi, tutum ve davranışlarını değerlendirmek amacı ile yapılmıştır. Çalışma, Aralık 2013-Şubat 2014 tarihleri arasında Fethiye Özel Lokman Hekim Esnaf Hastanesinde Beslenme ve Diyet Polikliniğine yönlendirilen, çalışmaya katılmayı gönüllü olarak kabul eden 100 yetişkin birey ile yürütülmüştür. Bireylere ilk görüşmede sosyodemografik özellikleri, beslenme alışkanlıkları, diyet/diyetisyen ile ilgili algıları sorgulayan, yeme tutum ve davranış testi içeren anket uygulanmış, antropometrik ölçümleri alınmıştır. Buna ek olarak, bireylerin vücut kompozisyonu ise Biyoelektrik Empedans Analizi (BİA) ile belirlenmiştir. Bireylerin %90.0’ı kadın, %10.0’u erkektir. Çalışmaya katılan bireylerin yaş ortalaması 32,88±8,59 yıl, beden kütle indeksi (BKİ) erkeklerde ortalama 31.8±4.02 kg/m2, kadınlarda BKİ ise ortalama 30.1±5.52kg/m2’dir. Beslenme bilgi kaynağı olarak bireylerin %46.0’sı interneti, %19.0’u televizyonu, %18.0’i diyetisyen yazarlı beslenme kitaplarını, %16.0’sı doktoru, %1.0’i popüler diyet kitaplarını tercih etmektedir. Bireylerin beslenme bilgi puanına bakıldığında 40-49 yaş grubu arasındaki hafif şişman bireyler en yüksek beslenme bilgi puanına sahiptir. Beslenme durumunun sinirli duygu durumunda en fazla arttığı, bireylerin heyecanlı olduğunda ise beslenme durumundaki artışın en az olduğu belirlenmiştir. Beslenme durumundaki azalmanın bireyler öfkeli olduğunda en fazla olduğu , bireyler mutlu olduğunda ise en az olduğu saptanmıştır. Bireyler endişeli ve heyecanlı olduğu durumlarda beslenme durumunun değişmediği belirlenmiştir. Sonuçlar, bireylerin beslenme konusunda eğitime gereksinimleri olduğunu göstermiştir. Beslenme alışkanlıklarının yaşamı önemli derecede etkilediği vurgulanmalı ve beslenme programının bireye özel olması nedeni ile internet, televizyon gibi araçlardan bilgi sağlanması yerine beslenme uzmanlarına bireylerin yönlendirilmesi sağlanmalıdır. This study was carried out with the aim of evaluating the knowledge, attitudes and dietary behaviors and dietician perceptions and nutrition knowledge of the individuals who are directed to nutrition and diet policlinics by the physician. The study was conducted with 100 adults who volunteered to participate in the study, which was directed to the Nutrition and Diet Polyclinic at the Fethiye Private Rehabilitation Clinic between December 2013 and February 2014. Anthropometric measurement were taken for each individual, including sociodemographic characteristics, eating habits, questioning perceptions about diet / dietician, questionnaire including eating attitude and behavior test. In addition, body composition of individuals is determined by Bioelectric Impedance Analysis (BIA). 90.0% of the individuals are female, 10.0% are male. The mean age of the subjects participating in the study was 32,88 ± 8,59 years, the mean body mass index (BMI) was 31.8 ± 4.02 kg / m2 in males and 30.1 ± 5.52 kg / m2 in females. As a nutrition information source, 46.0% of the individuals prefer internet, 19.0% of television, 18.0% of dietitians, 18.0% of physicians and 1.0% of popular diet books. Given the nutritional information score of individuals, slightly fat individuals between the ages of 40-49 have the highest nutritional information score. It has been determined that the nutritional status is the highest in the case of nervous emotions and the increase in the nutritional status is the least when the individuals are excited. It has been determined that the reduction in nutritional status is the greatest when individuals are angry, and the least when individuals are happy. It was determined that the nutritional status did not change when the individuals were worried and excited. The results have shown that individuals need training in nutrition. It should be emphasized that eating habits affect life at a significant level and it should be ensured that individuals are directed to nutrition experts instead of providing information from vehicles such as internet and television.
Beslenme ve diyetetik eğitimi alan öğrencilerin obeziteye karşı önyargı, tutum ve davranışlarının belirlenmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2018) İspir, Betül Eda; Ercan, Aydan
Bu çalışma Beslenme ve Diyetetik öğrencilerinin obezite önyargı, tutum ve davranışlarını belirlemek ve yapılan eğitici müdahalelerle bu önyargı tutum ve davranışlarındaki değişimleri saptamak amacıyla yapılmıştır. Müdahale çalışması olup 2016-2017 eğitim öğretim yılında Başkent Üniversitesi Beslenme ve Diyetetik Bölümü’nde eğitim gören 57 gönüllü kız öğrenci ile yürütülmüştür. 2 hafta aralıklarla yapılan 5 aşamadan oluşan bu çalışmada;1.aşamada bireylere demografik özellikler ve obez bireylere karşı tutumları ölçen anket ve GAMS 27-Obezite Önyargı Ölçeği uygulanmıştır. 2. aşamada diyet yapma ile ilgili tutumları ölçen bir anket uygulanmış ve öğrencilerden 7 gün boyunca optimal düzeyde kendi hazırladıkları sağlıklı bir diyet uygulamaları istenmiştir. 3. aşamada diyet yapma ile ilgili aynı anket tekrar uygulanmıştır. 4. aşamada obez bireylerin günlük hayatta yaşadıkları sorunlara dair farkındalığı ölçen bir anket uygulanmış sonrasında fazla kilolu bireylerin sosyal hayatta yaşadıkları zorlukları gösteren 2 dakikalık bir video film gösterimi yapılmış ve hemen ardından aynı anket tekrar uygulanmıştır. 5.aşamada da GAMS 27-Obezite Önyargı Ölçeği tekrar uygulanmıştır. Çalışma verileri SPSS 22.0 paket programı kullanılarak uygun istatistiksel yöntemler ile değerlendirilmiştir. Öğrencilerin GAMS-27 OÖÖ puan ortalamaları müdahale öncesinde 76,9 9,74 puan iken müdahale sonrasında 72,5 10,75 puana düşmüştür. Her iki durumda da Obezite Önyargı Ölçeği puan ortalaması önyargıya eğilimli aralığında olsa da aradaki fark anlamlı bulunmuştur (p<0,05). OÖÖ puanlarına göre önyargılı ve önyargıya eğilimli olarak tanımlanan öğrencilerin de OÖÖ puan ortancaları müdahale sonrasında anlamlı olarak düşmüştür (p<0,05). Öğrencilerin %73,7’si bir diyeti 7 gün boyunca devam ettirebileceğini belirtmiş ancak yalnızca %12,3’ü devam ettirebilmiştir ve diyeti devam ettireceğini düşünenlerin OÖÖ puan ortancalarında düşüş gözlenmiştir (p<0,05). Diyeti devam ettirememe sebebi olarak en çok %22,2 ile sosyal etkinliklere katılma ve yine %22,2 ile motivayonsuzluk/can sıkıntısı cevabı verilmiştir. Video müdahalesi sonuçları ise öğrencilerin obez bireylerin günlük hayatta yaşadıkları sorunlar konusunda genellikle kararsız bir tutum içinde olduklarını göstermiştir. Fakat bunun yanında obez bireylere karşı sahip oldukları negatif tutumlarının farkına vardıkları ve bu tutumlara sahip olduklarına katıldıkları belirlenmiştir. Bunun yanında video müdahalesi sonrasında da öğrencilerin OÖÖ puan ortancalarında anlamlı düşüş gözlenmiştir (p<0,05). Sonuç olarak, obezite önyargısı sağlık alanında eğitim alan öğrencilerde rastlanan bir durumdur. Bu durum çeşitli müdahaleler ile azaltılabilmektedir bu sebeple obezite önyargısını azaltmak ve gelecekte hizmet verecek sağlık çalışanları üzerinde obezite konusunda farkındalık oluşturmak için çalışmalar yapılması gerekmektedir. The study has been conducted to identify prejudice, attitude and behavior of Nutrition and Dietetics students towards obesity and to determine the changes in their prejudice, attitude and behavior after conuducting educational interventions. This study is a kind of intervention and has been conducted with 57 voluntary female student which are having training at the Department of Nutrition and Dietetics of Başkent University in 2016-2017 academic year. The study comprises 5 stages which have been conducted at intervals of 2 weeks. At the 1st stage; demographic features, the survey that measures the attitude towards obesity and GAMS 27-Obesity Prejudice Scale (OPS) have been implemented. At the 2nd stage, a survey that measures the attitude towards diet has been carried out and it has been asked from students to perform a healty diet that they prepared for themselves at an optimal level for 7 days. At the 3rd stage, the survey about diet has been reapplied. At the 4th stage, a survey that measures the awareness about the troubles that obese individuals experience at their daily life has been conducted. Later, a 2 minutes video film which mentions about the problems that overweight individuals experience at their social lifes has been shown. Right after, the same survey of the 4th stage has been reapplied. At the 5th stage, GAMS 27-Obesity Prejudice Scale has been reapplied. The data of this study has been evaluated through appropriate statistical mehtods by using SPSS 22.0 package. The average point of the students at GAMS-27 OPS was 76,9 9,74 before and decreased to 72,5 10,75 after the intervention. Although in both cases, the average point is in prejudice-prone interval, the difference has been found meaningful (p<0,05). Furthermore, the average points of the prejudiced or prejudice-prone students, who are defined according to the points of OPS has been decreased meaningfully after the intervention (p<0,05). 73,7 % of the students indicated that they can continue diet for 7 days long but only 12,3 % of them kept up. The OPS average points of the ones who considered to continue diet has been decreased (p<0,05). The common response provided for not sustaining diet is the attendance to social events. After the video intervention, it has been found out that, the students have generally indecisive attitude towards the troubles that obese individuals experience in their daily lives. On the other hand, it is determined that they realized their negative attitute towards obese individuals and agreed on that they had such attitudes. Besides, it has been observed that there is a meaningful decrease in OPS average points of the students (p<0,05). In conclusion, obesity prejudice is being encountered at the students who are taking education in healthcare field. This case can be reduced with some interventions. Therefore, studies should be continued in order to reduce the obesity prejudice and to increase awareness of the healthcare staff of the future about the obesity.
Bir hastane mutfağında oluşan katı atık çeşit ve miktarlarının saptanıp değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2015) Yüksel, Aysun; Ercan, Aydan
Çevre, insanların temel ihtiyacı olan beslenme gereksiniminin karşılanmasında en önemli kaynaktır. Katı atıklar, çevre kirlenmesinin en önemli nedenlerinden biridir. Günümüzde, nüfusun artması, teknolojinin gelişimi ile üretilen ambalaj çeşit ve miktarının artması kişi başına düşen katı atık miktarını da artırmaktadır. Atıkların çevreye zarar vermeden bertaraf edilmesi, başta çevre ve insan sağlığı olmak üzere ülkenin ekonomisini de yakından ilgilendirmektedir. Bu çalışmada, toplu beslenme hizmeti verilen bir hastane mutfağında oluşan atıkların tür ve miktarlarının saptanarak çevreye olan zararın ve ekonomik boyutunun değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bu hastanede toplu beslenme hizmetlerinin tüm faaliyetleri sonunda oluşabilecek (üretilen) katı atıkların tür ve miktarları menüye göre iaşe kayıtları temel alınarak hesaplanmıştır. Aynı günlerde oluşan (üretilen) atıklar, türlerine (cam, kağıt-karton, kompozit, metal, organik, plastik, porselen, tahta) göre ayrıştırılarak toplanmış ve tartılarak kaydedilmiştir. Çalışma sonunda tüm katı atıkların türlerine göre toplam ağırlıkları elde edilmiştir. Üretilen toplam katı atık miktarı 7238.5 kg bulunmuştur. Bu katı atıkların 1106.2 kg’ı (%15.3) plastik, 272.0 kg’ı (%3.8) metal, 1132.8 kg’ı (%15.6) kağıt-karton, 3013.8 kg’ı (%41.6) organik atıktır. Üretilen bu katı atıklardan toplanan plastik atık miktarı 323.8 kg (%7.3), metal atık miktarı 205.4 kg (%4.6) ve kağıt-karton atık miktarı 318.5 kg (%7.2) olarak saptanmıştır. Çalışma süresince mutfakta 3317.3 kg geri kazanım/dönüşüm ambalaj atığının üretildiği, bunun 967.7 kg’ının (%29.2) toplandığı saptanmıştır. Ayrıca üretilen 1132.8 kg olan kağıt karton atığının geri dönüşüm tesislerine gönderilmesi durumunda 283.2 TL gelir elde edilebileceği hesaplanmıştır. Aynı zamanda bu kağıt atıklarından kağıt üretimi ile 944.0 kg tekrar kağıt üretilebileceği ve bunun da yaklaşık 16 yetişkin ağaç olduğu hesaplanmıştır. Toplanan organik atıkların %21.0’ının kompost yapımında kullanıldığı tespit edilmiştir. Menüler içerisinde yenilebilir organik atıklar için mevcut yemek tarifelerinin değiştirilmesi ile toplam 148.9 kg organik atığın azaltılabileceği bulunmuştur. Son olarak hastanede bir günde yatak başına 0.51 kg katı atık üretildiği saptanmıştır. Hammadde veya enerji olarak kullanılan doğal kaynaklardan maksimum verim alınması, az atık üretiminin desteklenmesi, atıkların geri kazanımı ve dönüşümünün sağlanması çevreye ve ekonomiye katkı sağlamaktadır. Toplu beslenme sistemlerinde atıkların oluşmadan azaltılması, oluşan atıkların etkin şekilde toplatılmasının atık sorununun çözümünde anlamlı olacağı ve burada yönetici diyetisyene önemli görevler düştüğü sonucuna varılmıştır. The environment is the most important source in meeting the nutritional needs of people’s basic needs. Solid waste is one of the most important causes of environmental pollution. Today, incerasing of the population and the development of technology leads to increase the production of not only types of package materials but also the waste per capita. Disposing of waste without harming the environment is important not only for human and environmental health but also with the economics of the country. The aim of this study is evaluate the enviranomental damage and economical aspects of the amount and the type of the waste that produced in a hospital food service. In this hospital, the waste that may ocur at the end of the food and meal production was calculated according to records of the menu items. On those days produced waste was collected and seperated according to their types (glass, paper-cardboard, composites, metals, organic, plastic, porcelain, wood). Then all the seperated waste groups were weighted and recorded. At the end of the study the total weight of all types of solid waste were obtained according and 7238.5 kg total solid waste produced was found. 1106.2 kg of this waste (15.3%) were plastics, 272.0 kg (3.8%) were metal, 1132.8 kg (15.6%) were paper and board, and 3013.8 kg (41.6%) were organic waste. The amount of plastic waste collected from produced solid waste were 323.8 kg (7.3%), the amount of metal waste were 205.4 kg (4.6%) and 318.5 kg of waste were paper and cardboard (7.2%), respectively. During the study period in the kitchen 3317.3 kg, of recycle package waste were produced and 967.7 kg (29.2%) were found to be collected. Also, it is calculated that if 1132.8 kg of paper and cardboard waste would be sent to recycling zone, 283.2 TL would be earned. At the same time, if this 944.0 kg of waste paper would be used for paper manufacture, 16 adult trees would be resqued. 21.0% of the collected organic waste were found to be used in composting. It is evaluated that, the 148.9 kg of total waste were organic which is able to eat, can be reduced by appropriate revisions in the viii recipts. Finally, it is determined that in a hospital food service, 0.51 kg solid waste were produded per capita. Supporting the low waste production and recycling and/or conversion of the waste is important to to obtain maximum performance from the natural sources which are used for energy production will be beneficial for environment and economics. As a conclusion, it is important to plan how to reduce the amount of waste before production and collect the waste effectively will be beneficial to solve the waste problem. Additionally, the managerial responsibilities of the dietitians must be considered.
A content analysis of food advertising on Turkish television
(2016) Ok, Mehtap Akcil; Ercan, Aydan; Kaya, Fatih Suleyman; 26135584; AAZ-8170-2020
The aim of this study was to conduct a comprehensive content analysis of Television (TV) food advertising and compare various food advertisements on free-to-air Turkish national TV channels by broadcast time (duration) and frequency over the period of aweek (19-25 April 2012). TV food advertisements were the unit of content analysis in this study. Each advertisement identified as promoting a food product was analysed for content; non-food advertisements were not analysed, although they were counted as a proportion of the advertisements aired. We recorded all programmes for 4 h each per day (7 p.m.-11 p.m.), totalling 84 h. Five types of food-related advertisements were identified (basic foods, junk foods, meat products, beverages and fast food), and six types of non-food advertisements. The Student t-test and ANOVA were used to compare the mean broadcast time of all prime time advertising for the two groups. The mean broadcast times for prime time, non-food advertisements showed a statistically significant difference (p < 0.05). This difference is related to the prime time period 7 p.m.-8p.m. being considered dinner time for most Turkish families. Additionally, the number and broadcast times of beverage advertisements increased during this time period, while the broadcast time per beverage advertisement decreased (ratio = 20.8 s per ads). As a result, TV food advertising increased not only during dinner time but also in overall broadcast time (per advertisement). These findings may be useful for explaining how advertising can negatively influence food choices, thereby increasing public awareness of the need for health messages targeting obesity.
Ebeveynlere verilen beslenme eğitiminin çocukların besin seçimine etkileri
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimler Enstitüsü, 2016) Göbel, Pınar; Ercan, Aydan
Bu çalışmada, ebeveynlere belirli aralıklarla verilen farklı içerikteki sağlıklı beslenme eğitimlerinin, ebeveynlerin beslenme bilgi düzeylerine olduğu gibi, hem ebeveynlerin hem de ebeveynlerini örnek alan çocuklarının besin tüketimi üzerine etkilerinin saptanması amaçlanmıştır. Çalışma Ankara İli Yenimahalle İlçesi Batıkent Semti’nde bulunan bir okul öncesi eğitim kurumunda gerçekleştirilmiştir. Çalışma Ekim 2014-Ocak 2015 tarihleri arasında, 20 ebeveyn (12 anne ve 8 baba) ile 25 çocuk üzerinde yürütülmüştür. Ebeveynlere 2014 yılının Ekim ve Aralık aylarında, 2015 yılının Ocak ayında, her eğitim ortalama 60 dakika olmak üzere toplamda 3 kez eğitim verilmiştir. Eğitim konuları; sağlıklı beslenme, çocuklarda sağlıklı beslenme ve beslenmede sık sorulan sorular olarak belirlenmiş, tüm eğitimler interaktif olarak yapılmış sunum ile görsel olarak da desteklenmiştir. Ebeveynlere, ilk eğitimden başlayarak her eğitim için geldiklerinde, temel beslenme bilgilerini içeren bir beslenme bilgi testi hem eğitim öncesinde hem de eğitim sonrasında uygulanmıştır. Ebeveynlere ailelerin sosyo-demografik özellikleri, beslenme durumları ile kendilerinin ve çocuklarının beslenme alışkanlıklarını içeren bir anket formu uygulanmış olup ayrıca kendilerinin vücut ağırlığı ve boy uzunluğu beyana dayalı olarak alınmıştır. Ebeveynlerden her eğitim sonrasında kendilerinin ve çocuklarının 3’er günlük (1 günü hafta sonuna gelecek şekilde) besin tüketim kayıtlarını tutmaları istenmiştir. Çocukların vücut ağırlığı ve boy uzunluğu okul kayıtlarından alınmıştır. Çocukların okul besin tüketimleri kayıtlarını öğretmenlerinin tutması istenmiştir. Çalışmada, ebeveynlerin beslenme bilgi testi sorularına verdikleri doğru cevap sayıları her üç eğitim için karşılaştırıldığında; hem anne hem baba hem de genel toplamda ilk test ve son test arası tüm değerlendirmeler istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. Her üç eğitimin çocukların BKİ sınıflandırmasına etkisine bakıldığında, ilk eğitimde BKİ’ye göre zayıf 3 çocuk var iken, üçüncü eğitimin sonunda BKİ’ye göre zayıf olan çocuk sayısı 2 olarak, ilk eğitimde BKİ’ye göre normal olan 10 çocuk var iken, üçüncü eğitimin sonunda BKİ’ye göre normal olan çocuk sayısı 12 olarak belirlenmiştir. İlk eğitimde BKİ’ye göre 5 şişman çocuk var iken, üçüncü eğitimin sonunda BKİ’ye göre 4 şişman çocuk olduğu belirlenmiştir. Üç eğitim için alınan besin tüketim kayıtları karşılaştırıldığında, çocukların başta protein, posa, çoklu doymamış yağ asidi, C vitamini, kalsiyum ve demir olmak üzere birçok besin ögesi alımlarının anlamlı şekilde arttığı belirlenmiştir. Çocukların ilk eğitimde demir alımlarının Türkiye’ye Özgü Beslenme Rehberi önerilerinin altında kalmasına karşın, 3. eğitimin ardından çocukların demir alımının önerilerden yüksek olduğu, posa alımlarının artmasına karşın üçüncü eğitimin sonunda da önerilerin altında kaldığı görülmüştür. Üç eğitim dönemi boyunca çocukların besin gruplarına göre tüketim değişikliklerine bakıldığında; çocukların süt ve süt ürünleri tüketiminde artış saptanmış olup, bu artış istatistiksel olarak önemli bulunmuştur (p=0.003). Çocukların kek, pasta, bisküvi çeşitleri tüketimlerinde ise 3 eğitim dönemi boyunca izlenen azalma istatistiksel olarak da önemli bulunmuştur (p=0.000). Ebeveynlerden erkeklerin enerji, karbonhidrat, A vitamini ve fruktoz (artan meyve tüketimi kaynaklı) alımlarının eğitimlerin etkisiyle her üç eğitim sonuçları karşılaştırıldığında olumlu yönde değiştiği belirlenmiştir (p=0.030;p=0.472). Eğitimlerin erkeklerin beslenme davranışlarına etkisinin kadınlardan yüksek olduğu belirlenmiştir. Ebeveynlerin beyaz ekmek tüketiminin 3 eğitim dönemi sonunda azaldığı, sebze tüketimi ve bitkisel çay tüketimlerinin ise arttığı belirlenmiştir. Bu değişimler istatistiksel olarak da önemli bulunmuştur (p=0.046; p=0.002). Sonuç olarak; ebeveynlere verilen beslenme eğitimleri sonrasında ebeveynlerin beslenme bilgi düzeylerinde anlamlı artışlar olduğu, bu bilgiyi kendi besin seçimlerinde yeterince kullanamasalar da çocuklarının beslenmelerinde daha sağlıklı seçimler yaptığı görülmüş olup özellikle erken çocukluk döneminde çocuğa sahip ebeveynlere sağlıklı beslenme eğitimlerinin verilmesinin önemli olacağı düşünülmektedir. In this study, it was aimed assess the various trainings about healthy diet given to parents on regular basis in terms of their effects on dietary knowledge of the parents, on the diets of the parents and the children who take their parents as model. The study was carried out in a preschool education institution located in Ankara Province, Yenimahalle Town, Batıkent District. 20 parents (12 mothers and 8 fathers) and 25 children were included in the study which was carried out between October 2014 and January 2015. The parents were trained for 3 three times (In October and December 2014 and in January 2015) in total and each training session lasted for approximately 60 minutes. The themes of the trainings were; healthy diet, healthy diet of the children, and frequently asked questions in nutrition. All trainings were performed interactively and were also supported with visual presentations. From the very first training, the parents were subjected to a basic dietary knowledge test before and after each training session. The parents were asked to fill in a survey form including information about the socio-demographic properties of their families, their dietary situations and the dietary habits of themselves and their children and they were also asked to state their bodyweight and height. After each session, the parents were instructed to log down the dietary behaviours of themselves andtheir children every 3 days (1 day will be Saturday or Sunday). The bodyweight andheight information of the children were collected from the school records. The teachers were instructed to log down the children’s dietary behaviours at school. The three training sessions were compared in terms of the number of the correct answers given by the parents to the questions of the dietary knowledge test.All the assessments from the very first test to the final test were observed to be statistically significant concerning the mothers, the fathers and also the general total. The assessment of the effect of the three sessions on the BMI classification of the children showed that; whereas there were 3 thin children in the first training session in terms of the BMI, there were 2 thin children at the end of the third session. There were 10 children in normal standards in the first training session whereas at the end of the third session, there were 12 children in normal standards in terms of the BMI. There were 5 fat children in the first training session whereas at the end of the third session, there were 4 fat children in terms of the BMI. The comparison of the food consumption logs kept for the three sessions showed that; particularly protein, fibre, polyunsaturated fatty acid, C vitamini, calcium and iron consumption of the children increased significantly. It was observed that; while the iron intake of the children remained below the recommended values of the Turkish Dietary Guide at the first training session, after the 3rd session, iron intake of the children was above the recommended values and whereas their fibre intake increased at the end of the 3rd session, it was still below the recommendations. Considering the children’s dietary behaviour changes observed in different food groups throughout the three training sessions; there was a statistically significant increase in milk and dairy product consumptions of the children (p=0.003). The decrease observed in cake, biscuit and suchlike consumptions of the children throughout the three training sessions were also statistically significant (p=0.000). When the male parents were compared in terms of the results of the trainings on their energy, carbohydrate, A vitamini and fructose (due to arising amount of fruit consumption) intake, a positive change was observed (p=0.030; p=0.472). The trainings affected the dietary behaviours of the male subjects morethan the female subjects. At the end of the three training sessions, white bread consumption of the parents decreased whereas vegetable and herbal tea consumption increased. These changes were also statistically significant (p=0.046; p=0.002). In conclusion; there were significant increases in the dietary knowledge levels of the parents following the dietary trainings given to them, the parents used these knowledge well for the diets of their children even though not sufficiently for their own diets and it is believed that; training the parents about the rules of a healthy diet would be important particularly for the ones who have children at early childhood stage.
Effects of reproductive and sociodemographic factors on obesity in Turkish women: a pilot study
(2019) Bayram, Sinem; Koseler, Esra; Kiziltan, Gul; Ok, Mebtap Akcil; Yesil, Esen; Kose, Beril; Ozdemir, Merve; Muftuoglu, Selen; Saka, Mendane; Aksoydan, Emine; Tayfur, Muhittin; Turker, Perim Fatma; Ercan, Aydan; 0000-0003-1569-7747; 0000-0002-4254-3711; AAF-4491-2021; AAG-6763-2020
Background and aim: Obesity has become a global epidemic. The current research aimed to determine sociodemographic and reproductive predictors of obesity among Turkish women. Materials and methods: Eligible subjects (n:833) were 40-64 years-old women living in Turkey. A questionnaire consisted of questions about sociodemographic and reproductive factors and the International Physical Activity Questionnaire were applied to participants by face to face interviews. Multivariate logistic regression examined the risk of being obese with a range of sociodemographic and reproductive factors. All analyses were performed with SPSS software (version 17.0; SPSS, Chicago, Ill., USA). Results: The mean BMI of women aged 51-64 years was 30.59 +/- 6.35 kg/m(2). After adjustments for all other variables, increased obesity risk remained significant in women who had two children, housewifes, minimum active ones, ex smokers and had less than high school education. For multiple regression analysis sociodemographic factors from the bivariate analyses were entered, controlling for menarch age, menopausal age, hormone RT, parity, number of stillbirth, abortion. There was significant association between family income, occupation, education and BMI. Conclusion. In summary these findings showed comparable patterns of association of sociodemographic and reproductive factors with obesity in Turkey. Specific healthy lifestyle counseling is important for decreasing obesity in childbearing age women.
An evaluation of empathic tendencies of dietitians working in Ankara
(2019) Yildiz, Aysin; Ercan, Aydan; Muftuodu, Selen; 30345596
Aim This study was carried out to determine the level of empathic tendencies of dietitians working in Ankara, Turkey. Methods The study was conducted between February and June 2016 on 175 dietitians aged between 20 and 60 who worked in Ankara, Turkey and volunteered to participate in the study. The Empathic Tendency Scale (ETS) and the Empathic Skill Scale (ESS) were used as data collection tools in the study. Results The median of ETS scores of male dietitians was found to be lower than that of female dietitians (P < 0.05). The differences between the median values of ETS and ESS were determined to be statistically significant in terms of the age groups and the 20-24 age range was found to be the age group with the lowest ETS and ESS (P < 0.05). In this study, it was found that the ETS and ESS median scores of married dietitians were higher, those of the dietitians with no children were lower, and that the ETS median score of the dietitians who had higher level of education was higher (P < 0.05). A positive relationship was found between the working environment satisfaction of the dietitians and empathic behaviours variable (r = 0.133, P = 0.008). Conclusions The empathic skill of the healthcare staff is an important part of the relationship that they establish with patients. When this is assessed from a nutritional point of view, dietitians need to be able to use communication skills effectively, especially empathy, in order to increase the effectiveness of nutrition education they provide.
Hemodiyaliz uygulanan son dönem böbrek yetmezliği olan hastaların demografik özelliklerine göre beslenme durumlarının değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2017) Ekenci, Kübra Damla; Ercan, Aydan
Bu çalışma kronik böbrek yetmezliği nedeniyle hemodiyaliz tedavisi alan hastalarda sosyodemogafik özelliklere göre beslenme durumunun belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Çalışma, Nisan-Mayıs 2017 tarihleri arasında bir diyaliz merkezinin üç farklı şubesinde en az 6 aylık sürede hemodiyaliz tedavisi alan, yaşları 23-85 yaş arasında değişen, 57‟si erkek (%44.5) 71‟i (%55.5) kadın toplam 128 hemodiyaliz hastası üzerinde yürütülmüştür. Çalışmaya katılmayı kabul eden hastalara yüz yüze görüşme yöntemi ile hastalık ve kişisel bilgilerini, yaşam tarzlarını ve beslenme alışkanlıklarını içeren anket formu uygulanmıştır. Hastaların üç günlük (bir diyaliz günü ve iki diyaliz dışı gün) besin tüketim kayıtları alınmıştır. Hastaların malnütrisyon durumunu değerlendirmek amacıyla „„Subjektif Global Değerlendirme‟‟(SGD), „„Beslenme Risk Taraması‟‟ (NRS-2002) ve „„Malnütrisyon İnflamasyon Skor‟‟ (MİS) testleri uygulanmıştır. Hastaların antropometrik ölçümleri (boy uzunluğu, diyaliz çıkışı vücut ağırlığı, triseps deri kıvrım kalınlığı (TDKK), üst orta kol çevresi (ÜOKÇ), üst orta kol kas çevresi (ÜOKKÇ), baldır çevresi ile el kavrama gücü ölçümleri alınmış ve biyoelektrik empedans analizi ile vücut kompozisyon analizi yapılmıştır. Son üç aya ait biyokimyasal parametreleri hasta dosyalarından alınmıştır. Araştırmaya katılan hastaların yaşlarının ortalaması 59.9±13.06 yıldır. Hastaların BKİ değeri erkeklerde ve kadınlarda sırasıyla 23.7±4.46 kg/m² ve 25.6±5.01 kg/m²„dir. SGD‟ye göre hastaların %8.6‟sı ağır malnütrisyonlu, %15.6‟sı hafif-orta malnütrisyonlu ve %75,8‟inin ise iyi beslenmiş olarak bulunmuştur. NRS-2002 „ye göre kadın hastaların %22.5‟inde beslenme riski mevcutken erkeklerde bu oran %21.1 olarak bulunmuştur (p>0.05). Genel toplamda ise hastaların % 21.9‟unda beslenme riskinin mevcut olduğu görülmüştür. NRS- 2002‟ye göre malnütrisyon riski olan hastaların %64.2‟si ilkokul ve altı eğitim düzeyine sahiptir. SGD‟ye göre ise hafif-orta derece malnütrisyonlu olan hastaların %50‟sinin ilkokul ve altı eğitim düzeyine sahip olduğu, ağır derece malnütrisyonlu olan hastaların %45.5‟inin okur yazar olmadığı, %36.4‟ünün ilkokul mezunu olduğu saptanmıştır. Hastaların eğitim düzeyleri ile NRS-2002 ve SGD sonuçları arasında istatistiksel fark bulunmuştur (p<0.05). Malnütrisyon inflamasyon skoruna göre (MİS), kadın hastaların ve erkek hastaların MİS ortanca değeri sırasıyla 6 puan ve 5 puan olarak bulunmuştur (p>0.05). Kadın ve erkek hastalarda MİS ile BKİ, vücut yağ oranı, yağsız vücut kütlesi, toplam vücut su miktarı, TDKK, ÜOKÇ, ÜOKKÇ, baldır çevresi, el kavrama gücü ve albümin değerleri arasında negatif yönde bir ilişki saptanmıştır (p<0.05). Hastaların MİS puanları ile SGD ve NRS-2002 arasında pozitif yönlü bir ilişki olduğu belirlenirken (p<0.05); eğitim ve gelir düzeyleri arasında ilişki saptanmamıştır (p>0.05). SGD‟ye göre ve NRS-2002‟ye göre malnütrisyonlu olduğu belirlenen bireylerde, antropometrik ölçümlerden BKİ, ÜOKÇ, ÜOKKÇ, baldır çevresi, el kavrama gücü değerleri ile biyokimyasal parametrelerden serum albümin değeri daha düşük, MİS değeri ise daha yüksek bulunmuştur (p<0.05). Diyaliz hastalarının beslenme durumlarının değerlendirilmesinde, malnütrisyon risklerinin ve derecesinin belirlenmesinde SGD, MİS, NRS-2002, antropometrik ölçümler, biyokimyasal parametreler dahil olmak üzere birden fazla yöntemin birlikte kullanılması gerektiği sonucuna varılmıştır. Hemodiyaliz hastalarında değişik yaş grupları ve cinsiyet grupları için beslenme durumu saptanmasına yönelik çalışmalar arttırılmalıdır. This study was carried out to evaluate the relation between sociodemographic characteristics and nutritional status in the patients who were receiving hemodialysis treatment because of chronic kidney failure. The study was conducted on total 128 patients (between the ages 23 and 85) including 57 male and 71 female patients receiving dialysis treatment at least six months at three different private dialysis center between April 2017 and May 2017. The patients who accepted to be involved in the study filled out a questionnaire form including disease and personal information during the face to face interview. Food consumptions of the patients for three days (one dialysis day and two normal days) were recorded. Anthropometric measurements (height, dry body weight, triceps skinfold thickness, mid-upper arm circumference, mid-upper arm muscle circumference, calf circumference, handgrip strength) and body composition analysis by BIA were record. Blood values were taken from patient‟s file. „‟Subjective Global Assesment‟‟ (SGA),‟‟ Nutrition Risk Screening „‟(NRS-2002) and „‟Malnutrition Inflammation Score‟‟ (MIS) tests were performed to evaluate malnutrition status of the patients. The average age of the patients involved in the study was 59.9±13.06 years. Body mass indexes of the male and female patients were 23.7±4.46 kg/m² and 25.6±5.01 kg/m² respectively. According to SGA, it was found out that 8.6 % of the patients excessively malnourished, 15.6 % of the patients who experienced moderate malnourishment and 75.8 % of the patients well-nourished. According to NRS-2002, it was found out that 21.9 % of patients have the risk of developing undernutrition. MIS values of male and female patients were determined 5 and 6 points, respectively (p>0.05). According to NRS-2002, 64.2% of patients that were at risk of malnutrition had primary and lower level education. According to SGA, 50% of the patients with mild to moderate malnutrition had primary and lower level education, 45.5% of the patients with excessively malnourished were literate, and 36.4% were primary school graduates. There was a significant difference between the education levels of the patients and the results of NRS-2002 and SGA(p<0.05). There was a negative correlation between MIS score and BKI, fat percentage, lean body mass, total body water, triceps skinfold thickness, mid-upper arm circumference, mid-upper arm muscle circumference, calf circumference, handgrip strength, and serum albümin level in male and female patients (p<0.05). There was positive correlations between MIS with SGA and NRS 2002 in all patients (p<0.05). However, there is no correlation between MIS with educational attainment and level of income (p>0.05). According to SGA and NRS-2002, anthropometric measurements included BKI, mid-upper arm circumference, mid upper arm muscle circumference, calf circumference, handgrip strength; serum albümin level from biochemical parameters are lower in malnourished patients however MIS was higher in patients with malnutrition (p<0.05). As a result of the study, including SGA, MIS, NRS-2002, anthropometric measurements and biochemical parameters with more than one method should be used assesment of nutritional status in hemodialysis patients. However, further studies are required to determine nutritional status in hemodialysis patients for different age and gender groups.
İlköğretim öğrencilerinin diyet kalitesi ve tabak artıklarının saptanması
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2014) Kıran, Merve; Ercan, Aydan
Bu çalışma, ilköğretim okulu öğrencilerinin okulda öğle yemeği tüketim durumlarını, oluşan tabak artıkları ile karşılaştırarak beslenme durumlarını değerlendirmek ve ebeveynlerin çocuklarının beslenme durumları ile ilgili algılarını belirlemek amacıyla yapılmıştır. Çalışma verileri, Ocak-Mart 2014 tarihleri arasında, TED Karadeniz Ereğli Koleji Vakfı Özel İlköğretim Okulu'nda 5-8. sınıfa devam eden toplam 186 öğrenciden elde edilmiştir. Öğrencilerin demografik özellikleri ve beslenme alışkanlıkları araştırmacı tarafından hazırlanan anket formu aracılığı ile toplanmış, antropometrik ölçümleri değerlendirilmiştir. Ebeveynlere uygulanan ayrı bir anket formu ile de öğrencilere ait toplanan veriler, öğrencilerden gelen cevaplarla karşılaştırılmıştır. Ebeveynlerden çocuklarının bir günlük besin tüketim kayıtları alınmıştır. Anketlerle eş zamanlı olarak, öğrencilerin okulda sunulan öğle yemeği besin tüketimleri, birbirini izleyen on gün boyunca ölçülen tabak artıkları ile karşılaştırılarak değerlendirilmiştir. Çalışmaya katılan öğrencilerin % 65.6'sı normal vücut ağırlığında, % 23.4'ü fazla kilolu ve % 9.7'si şişmandır. Öğrencilerin yaşa göre boy uzunluğu ve BKİ persentil değerleri ile kendi boy uzunluğu ve vücut ağırlığı algıları ve ebeveynlerin çocuklarının vücut ölçümleri hakkmdaki algıları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmuştur (p<0.05). Öğrencilerin BKİ değerleri ile anne ve babalarının BKİ değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı pozitif bir korelasyon saptanmıştır (p<0.001). Meyve ve fast food tüketim sıklığı için öğrencilerin ve ebeveynlerin verdikleri cevaplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p<0.05). Öğrenciler 101.5 ± 63.25 dakika/gün televizyon izleyerek, 83.0 ± 76.82 dakika/gün bilgisayar karşısında geçirmektedir. Bilgisayar karşısında geçen süre açısından kız ve erkek öğrenciler arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmuştur (p<0.05). Öğrencilerin % 73.2'si televizyon ve bilgisayar karşısında yiyecek tüketmektedir. Öğrencilerin BKİ değerleri ile televizyon ve bilgisayar karşısında geçirdikleri süre arasında istatistiksel olarak anlamlı olmayan düşük derecede pozitif bir korelasyon saptanmıştır (p>0.05). Öğrencilerin enerji, posa ve kalsiyum aliminin günlük önerilen miktarın altında olduğu tespit edilmiştir (p<0.05). Okul menüsünün sağladığı protein, yağ, demir, omega-3 ve omega-6 yağ asitleri ile A vitamini, öğrencilerin birçoğu için alması gereken miktarın üzerinde; enerji, posa ve kalsiyum miktarların ise öğrencilerin çoğunluğu için önerilen düzeylerin altında kalmıştır. Okul menüsünün öğrencilerin yalnızca C vitamini gereksinimini tam olarak karşıladığı belirlenmiştir. Çalışmanın sonucunda, çocuk ve adölesanlara yönelik sağlık çalışmalarının geliştirilmesi, yeterli ve dengeli beslemneleri için uygun ortamlar oluşturularak, beslenme ile ilgili bilgilerin verilmesi, aile okul ve çevrenin işbirliği içinde çalışmasının gerekliliği ortaya konulmuştur. This study was conducted in a primary school to evaluate nutritional status of students comparing students' food consumption with plate wastes at lunch and to determine parental perception of their children's nutritional status. It was carried out in TED Karadeniz Eregli College Foundation of Primary School students, totally 186, who were attending 5th-8th grades between January-March 2014. Demographic information and nutritional habits of the students was collected via the questionnaire form applied in the school and anthropometric measurements were evaluated. The responses were compared with the collected information about students from the questionnaire applied by parents. Concurrently, students' school lunch consumption was evaluated by comparing weighed wastes along consecutive ten days period. Of all students, 65.6 % were normal weight, 23.4 % were overweight and 9.7 % were obese. There was a significant difference in height and BMI for age percentiles between students' self perception of height and body weight and parental perception of their children's height and body weight (p<0.05). There was also a significant positive correlation between students BMI percentiles and both BMI values of mothers and fathers (p<0.001). From the point of fruit and fast food consumption frequency, a significant difference was found between the answers of students and parents (p<0.05). The students spent 101.5 ± 63.25 minutes per day watching television and 83.0 ± 76.82 25 minutes per day with computer. There was a significant difference between girls and boys in terms of the time spent with computer (p>0.05). Among all students, 73.2 % were consumed food when watching television and playing computer. There was an insignificant positive correlation between the students BMI values and the time spent with television and computer (p>0.05). It was determined that, the amount of consumed energy, dietary fiber and calcium were lower than the daily recommended intake (p<0.05). Protein, fat, iron, vitamin A, omega-3 fatty acid and omega-6 fatty acid content of school meals were over than recommended intake for the most of the students. On the other hand, energy, dietary fiber and calcium contents were lower than the recommendations. Only the amount of vitamin C was met the school lunch recommendation. As a result of the study, it was pointed out the necessity of improving of the children and adolescent oriented health studies, creating of suitable environments for adequate and balanced nutrition, giving necessary information and cooperation with family, school and social environment.
The impact of occupational education on obesity prejudice of university students
(2021) Ercan, Aydan; Altun, Simay; Ok, Mehtap Akcil
Objective: The aim of this study was to investigate the obesity related prejudices and negative attitudes of university students who study in health and non-health fields. Subjective and Methods: This is a descriptive study conducted to determine the obesity prejudice levels of students studying in health and social fields. A total of 732 students (577 females, 155 males) of different faculties of a university participated in the study voluntarily. The Prejudice was measured with Obesity Prejudice Scale (OPS). Analysis of Variance and Covariance were used to investigate relationships between of OPS scores and factors. Results: A total of 732 students, 577 (78.8%) females and 155 (21.2%) males, participated in this study, which was conducted to determine obesity prejudices of university students. According to their mean OPS scores, 18.4% of the students were found to be unprejudiced, 55.1% prone to be prejudiced, and 26.5% prejudiced. The intragroup comparisons of mean OPS scores of health and social field students indicated that the differences between the prejudiced and the unprejudiced were statistically highly significant (p<0.0001). Conclusions: In order to prevent the development of internalized obesity prejudices emerging as a result of prejudices against obese individuals in the society and their stigmatization, this problem must be solved at an early age, especially during university education. It is necessary that state policies should be established to monitor the attitudes of individuals towards obesity, people should be educated and supervised on this subject, and that further research representing the society on this topic should be conducted.
İnsülin direnci olan bireylerin tiroid fonksiyonları ile beslenme durumlarının değerlendirilmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2016) Telek, Mine; Ercan, Aydan
İnsülinin kandaki seviyesi normal veya normalin üzerinde olmasına karşın, kas, yağ dokusu ve karaciğerde insüline karşı duyarlılığını azaltarak glikoz homeostazı bozukluğu ortaya çıkmaktadır. İnsülin direnci, birçok organ sistemini etkileyen ve ciddi metabolik bozukluklara yol açan kompleks hücresel bir bozukluktur. İnsülin direncinin tiroid hormonları triiyodotironin (sT3) ve tiroksin (sT4) üzerinde etkisi olduğu çok uzun yıllardır düşünülmesine karşın henüz insülin direncinin, tiroid fonksiyonları üzerine olan etkisi tam olarak açıklanamamıştır. Bu araştırma,1 Haziran 2013-31 Temmuz 2014 tarihleri arasında Özel Kütahya Kent Hastanesi, Dahiliye Polikliniği’ne başvurarak rutin biyokimyasal tetkikler sonrasında insülin direnci tanısı almış, çalışmaya katılmayı gönüllü olarak kabul etmiş 20- 64 yaş arasındaki 93 yetişkin bireyde yapılmıştır. Hastaların kişisel özellikleri ve beslenme tüketimlerini saptamak için anket formu uygulanmıştır. Çalışmaya katılan hastaların boy uzunlukları, vücut ağırlıkları, vücut yağ kütlesi, vücut yağsız kütlesi, vücut sıvı yüzdesi, abdominal yağ kütlesi alınmıştır. Besin tüketim sıklığı formu, araştırmacı tarafından hastalar ile yüzyüze görüşerek doldurulmuştur. Hastaların besin tüketim sıklığından günlük besin tüketim duurmu durumu araştırmacı tarafından hesaplanmıştır. Çalışmaya katılan bireylerin yaş dağılımı incelendiğinde, %2.2’ si (2 birey) 20 yaş altı, %19.4’ü (18 birey) 20-29 yaş, %37.6’ sı (35 birey) 30-39 yaş, % 19.4’ü (18 birey) 40-49 yaş, %15.1’i (14 birey) 50-59 yaş, %6.5’i (6 kişi) 60 yaş üzeri bireyler olarak saptanmıştır. Erkek bireylerin boy uzunluğu ortalaması 171.0 ± 10.0 cm, kadınların boy ortalaması 160,84 ± 5,89 cm olduğu tespit edilmiştir. Erkek bireylerin vücut ağırlığı ortalaması 103.4 ± 22.3 kg, kadınların vücut ağırlığı ortalaması 94.7 ± 18.0 kg olduğu tespit edilmiştir. Bireylerin Beden Kitle İndeksi (BKİ) sınıflamasına göre HOMA-IR, TSH, sT3 ve sT4 değerleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır(p˃0.05). İnsülin direnci olan bireylerin günlük enerji alımı ile AKG, insülin düzeyi, HOMA-IR, TSH, sT3 ve sT4 düzeyleri arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki saptanmamıştır. Although insulin level in the blood is normal or above normal, the sensitivity against insulin is decreased in muscle and fat tissue and liver and impairment of glycosis homeostasis arises. Insulin resistance is a complex cellular disorder that effects several organ systems and leads to serious metabolic disorders. Although it has been considered for several years that insulin resistance has effect on thyroid homones (sT3) and tyroxine (sT4), the effect of insulin on thyroid functions has not been completely understood yet. This study was performed in 93 adults between the ages of 20 – 64 who consulted to the Internal Medicine Polyclinic of Private Hospital of Kutahya City between 1.June.2013 and 31 July 2014, diagnosed with insuline resistance after routine biochemical tests and voluntarily accepted to participate in the study. A survey was conducted to determine the personal characteristics and food consumptions of the patients. Length, body weight, body fat mass, body mass except fat, body liquid percentage, abdominal fat mass of the patients participating in the study were recorded. Food consumption frequency form was filled in by the researcher by meeting the patients face to face. Daily food consumption status of the patients was calculated from the food consumption frequency. The age distribution of the individuals participating in the study were as follows: 2.2% (2 individuals) below the age of 20, 19.4% (18 individuals) 20 – 29, 37.6% (35 individuals) 30-39, 19.4% (18 individuals) 40-49, 15.1% (14 individuals) 50-59, 6.5% (6 individuals) above 60 years of age. The average length of male individuals was 171.0 ± 10.0 cm whereas the same was 160,84 ± 5,89 cm in female individuals. Average body weight of male and female individuals were 103.4 ± 22.3 kg and 94.7 ± 18.0 respectively. No significant relationship was found between HOMA-IR, TSH, sT3 and sT4 values according to BMI classification of the individuals p >0.05). No statistically significant relationship was determined between daily energy intake, AKG, insuline level, IR, TSH, sT3 and sT4 levels in individuals with insuline resistance.
Is neck circumference measurement an indicator for abdominal obesity? A pilot study on Turkish Adults
(2014) Saka, Mendane; Turker, Perim; Ercan, Aydan; Kiziltan, Gul; Bas, Murat; 25352874
Background: Neck circumference (NC) measurement is one of the simple screening measurements which can be used as an index of upper body fat distribution to identify obesity. Objectives: The aim of this study was to determine the relationship between neck circumferences and obesity. Methods: A total 411 volunteer adults participated in this study (174 men, 237 women). A questionnaire which consisted of anthropometric measurements and demographic features was used. Patients with NC >= 37 cm for men and >= 34 cm for women require evaluation of overweight status. Results: The percentages of the men and women with BMI >= 25kg/m(2) were 55.2% and 27.0% respectively and with high neck circumferences were 85.1% and 38.8%, respectively. The percentages of the men and women with high waist circumference were 31.6% and 79.3%, respectively. In both gender there were positive significant correlations between neck circumference, body weight (men, r=0.576; women, r=0.702; p=0.000), waist circumferences (men, r=0.593; women r=0.667; p=0.000), hip circumferences (men, r=0.568; women, r=0.617; p=0.000) and BMI (men, r=0.587; women, r=0.688; p=0.000). Conclusions: This study indicates that NC was associated with body weight, BMI, waist and hip circumferences and waist/hip ratio for men and women. A significant association was found between NC and conventional overweight and obesity indexes. NC was associated with waist/hip ratio for men and women.
Kitchen Safety in Hospitals Practices and Knowledge of Food Handlers in Istanbul, Turkey
(2014) Ercan, Aydan; Kiziltan, Gul; 25207588
This study was designed to identify the practices and knowledge of food handlers about workplace safety in hospital kitchens (four on-premises and eight off-premises) in Istanbul. A kitchen safety knowledge questionnaire was administered and a kitchen safety checklist was completed by dietitians. The mean total scores of the on-premise and off-premise hospital kitchens were 32.7 +/- 8.73 and 37.0 +/- 9.87, respectively. The mean scores for the items about machinery tools, electricity, gas, and fire were lower in off-premise than on-premise hospital kitchen workers. The kitchen safety knowledge questionnaire had five subsections; 43.7% of the food handlers achieved a perfect score. Significant differences were found in the knowledge of food handlers working in both settings about preventing slips and falls (p<.05). Significant relationships were found between marital status, education level, and kitchen safety knowledge of the food handlers (p<.05).
Polislerin beslenme bilgi düzeyi ve beslenme durumlarının belirlenmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2016) Elbay, Gökhan; Ercan, Aydan
Bu araştırma, Nisan 2016-Mayıs 2016 tarihleri arasında Yozgat İl Emniyet Müdürlüğü’nde çalışan 783 polis memurundan326 polis memuru çalışmaya gönüllü olarak katılmışlardır. Bireylerin kişisel özellikleri ve beslenme alışkanlıkları anket formu ile sorgulanmıştır. Çalışmaya katılan bireylerin yaş ortalaması 34.1±8.8. Erkeklerin boy ortalaması 177.6. ± 7,2 cm, kadınların boy ortalaması 169.4 ± 6.0 cm olarak hesaplanmıştır. Erkeklerin vücut ağırlığı ortalaması 83,6 ± 14,6 kg, kadınların vücut ağırlığı ortalaması 71,7 ± 14,7 kg olduğu tespit edilmiştir. Bireylerin beslenme durumları 3 günlük 24 saatlik besin tüketim kaydı ile belirlenmiştir. Bireylerin beslenme bilgilerini sorgulamak amacıyla beslenme bilgi soruları; duygusal durumlarını saptamak amacıyla ise Beck Depresyon Ölçeği kullanılmıştır. Erkeklerin ve kadınların BKİ ortalamaları 27.1±8.4 kg/m2, 24.8±7.0 kg/m2olarak bulunmuştur. Beslenme Bilgi Puanları 0-8 arasında değişmekte olup, ortalaması erkeklerde 4.10±1.60, kadınlarda 4.09±1.52’dir. Bireylerin demografik özellikleri ile beslenme bilgi düzeyi arasındaki ilişki incelendiğinde; yaş, cinsiyet, medeni durum, çalışma yılı ve eğitim süreleri ile beslenme bilgi düzeyi arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır (p>0.05). Bireylerin BKİ değerleri ile Beslenme Bilgi Düzeyleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. Beck Depresyon Puanları 0-63 arasında değişmekte olup erkeklerde ve kadınlarda ortalamaları 31.1±17.5 ve 27.8±17.1 olarak bulunmuştur. Depresyon sıklığı %2.5’inde hafif, %21.5’inde orta ve %58.9’unda şiddetli depresyon görünmektedir. Bireylerin demografik özellikleri ile depresyon durumu arasındaki ilişki incelendiğinde; yaş, cinsiyet, medeni durum, çalışma yılı ve eğitim süreleri ile depresyon durumu arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır (p>0.05). Bireylerin depresyon durumları ile aldıkları enerji ve makro besin öğeleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır (p>0.05). Son yıllarda yetersiz ve/veya dengesiz beslenme kaynaklı önlenebilir hastalıklardaki artış dikkat çekmektedir. Bu nedenle polislerin beslenme konusunda bilinçlendirilmesine ihtiyaç olduğundan eğitim programları düzenleyerek yeterli ve dengeli beslenme konusunda bilgilendirilmeleri sağlanmalıdır. Buna yönelik plan ve politikalar düzenlenerek polislere sağlıklı beslenme konusunda doğru bilgi sağlanmalı ve farkındalık oluşturulmaya çalışılmalıdır. This research is conducted in Yozgat Police Department between April 2016-May 2016. 326 of 783 police officers attended to study voluntarily. Personal characteristics and nutritional habits of individuals are determined by a questionnaire. Nutritional status of individuals is determined by three daily 24-hour food records. Nutrition know ledge questionnaire is used in order to determine the nutritional know ledge of the individuals. The Beck Depression Inventory is used to determine thee motional state. The average age of the individuals participating in the study is 34.1 ± 8.8 years. The average height of men is 177.6± 7.2 cm, the average height of women is 169.4 ± 6.0 cm. The average body weight of men is 83.6 ± 14.6 kg, and average body weight of women is found to be 71.7 ± 14.7 kg. The average BMI of men's and women's are 27.1 ± 8.4 kg / m2, 24.8 ± 7.0 kg / m2, respectively. The average daily dietary energy consumption of men’s is 2544.9±205.7 kcal, and the average daily dietary energy consumption of women’s is 1756.6±150.9 kcal. The percentages of dietary energy from carbohydrates, protein and fat are, 51.11%± 8.76%, 36.78 ± 7.76% and of 13.64 ± 2.26 respectively. The Nutrition Knowledge Scores ranged from 0-8 points. The score average for men is , 4:10 ± 1.60 and 4:09 ± 1:52 for women. The relation between nutritional know ledge and demographic characteristics of individuals are not found statistically significant. Ther is no statistically signicant differences between the BMI and nutritional know ledge of Individuals. Beck Depression Score average in males and females ranged from 0-63 was found to be 31.1 ± 17.5% and 27.8 ± 17.1. 2.5% incidence of depression in mild, medium and severe depression seem to 58.9% at 21.5%. When the relationship between demographic characteristics of individuals with depression status; age, sex, marital status, workand training time of year is not significantly related with depression status (p> 0.05). There was no significant relationship between depression status of individuals and energy consumption and macronutrientin take (p> 0.05). İn recent years, increase inadequate and/or unbalanced nutrition related avoidable diseases is remarkable. In order to develop healthy eating habits, police officers have to be educated about health nutrition and foods regularly. In arranging for plans and policies should provide accurate information about healthy eating and the police should attempt to create awareness.
The Relation Between Meal Frequency and Obesity in Adults
(2018) Muftuoglu, Selen; Ozdemir, Merve; Saka, Mendane; Ok, Mehtap Akcil; Koseler, Esra; Bayram, Sinem; Yesil, Esen; Kose, Beril; Turker, Perim; Ercan, Aydan; Aksoydan, Emine; Tayfur, Muhittin; Kiziltan, Gul; 0000-0003-1569-7747; AAF-4491-2021; AAX-4714-2021; AAG-6763-2020; AAZ-8170-2020
Objective: To determine the relation between meal frequency and obesity in adults. Methods: A cross-sectional study was done among 1829 volunteer (520 men, 1309 women) selected through a multi-stage stratified random sampling method during 2015/2016. A standardized, confidential data collection sheet was used. It included socio-demographic factors, dietary behaviors, anthropometric measurements and energy-macro and micronutrient intakes. Results: The median meal frequency of women and men were 4 and 3, respectively. Approximately 57% of men and 61% of women have skipped meals and 76.8% of them were skipped their lunch. In addition, the individuals whose BMI were under and over 25 kg/m(2) (72.4%, 78.3%, respectively) often skipped lunch. The meal frequency positively correlated with waist to hip ratio in women (p<0.05). Additionally, there were positively significant correlations between meal frequency and saturated fatty acids, fiber, vitamin A, vitamin C, calcium and iron intake (p<0.05). Conclusion: This study indicated that increased meal frequency may have a beneficial effect on micronutrients intakes and some anthropometric measurements among adults.
The relationship between quality of life and anthropometric measurements in premenopausal and postmenopausal among turkish women
(2019) Kose, Beril; Yesil, Esen; Turker, Perim Fatma; Ok, Mehtap Akcil; Bayram, Sinem; Beyaz, Esra Koseler; Ozdemir, Merve; Muftuoglu, Selen; Tayfur, Muhittin; Aksoydan, Emine; Ercan, Aydan; Saka, Mendane; Kiziltan, Gul; 0000-0003-1569-7747; AAG-6763-2020
The aim of this work was to investigate whether there is a relationship between anthropometric measurements and quality of life scores during pre and postmenopouse period. A descriptive study was carried out on 1276 women (40-64 years). Demographic features, socioeconomic attributes and anthropometric measurements were considered using a validated instrument the Turkish version of the EUROHIS (WHOQOL-8.Tr) was performed. Significant body mass index (BMI), height, waist circumference, hip circumference, waist/ height ratio differences were determined by comparing pre and postmenopausal women (p <0.05). Significantly lower quality of life scores were observed in premenopausal women (p<0.05). BMI was determined as significant predictor for quality of life for each group. The number of pregnancy, number of live birth, number of stillbirth and waist/height ratio did not show significant association with quality of life. The age of first pregnancy was stated as significant predictor for quality of life just for premenopausal women. In our study, quality of life increased as the BMI decreased in pre and postmenopausal women. Significantly lower WHO-8 EUROHIS scores were observed in premenopausal women. The age of first pregnancy affected the life quality in positive way in just premenopausal women. As the age of first pregnancy increased, quality of life score increased in premenopausal women.
Sağlık çalışanların diyetiysenlere yönelik tutum ve davranışlarının berlilenmesi
(Başkent Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2018) Kort, Rukiye; Ercan, Aydan
Bu çalışma, sağlık çalışanlarının diyetisyenlere yönelik tutum ve davranışlarının belirlenmesi amacıyla planlanmıştır. Bu çalışmaya Ufuk Üniversitesi Dr. Rıdvan Ege Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde görev yapan 18-65 yaş arasında 170 sağlık çalışanı gönüllü olarak katılmıştır. Çalışma verileri Şubat-Mart 2018 tarihleri arasında, anket yöntemiyle toplanmıştır. Verilerin toplanmasında kullanılan anket formu demografik özellikler, beslenme bilgisi, diyet/ diyetisyen ile ilgili tutumları ile Ekip Çalışması Tutumları Ölçeği (EÇTÖ) içermektedir. Çalışmaya katılan bireylerin %69.4'ü kadın, %30.6'sı erkek olup yaş ortalaması 35.7211.45 yıldır. Çalışmaya katılan bireylerin %97’si 4 yıllık beslenme ve diyetetik lisans programını tamamlayanların diyetisyen olduğunu belirtmiş, %54.6’sı en güvenilir beslenme bilgi kaynağı olarak ‘’diyetisyen’’ yanıtını vermişlerdir. Çalışmada kullanılan EÇTÖ’ den alınabilecek en düşük puan 66, en yüksek puan 136’dır ve katılımcıların puan ortalaması 108.6911.11 olarak saptanmıştır. En düşük sayıda hastanın Temel Tıp Bilimleri biliminden diyetisyene yönlendirildiği ve bu birimin en düşük EÇTÖ puan ortalamasına sahip olduğu saptanmıştır. En yüksek EÇTÖ puan ortalaması Dahiliye birimine ait olup bu birimde çalışanlar sağlık çalışanları, hekim yanında diyetisyenin de hasta vizitlerine katılması gerektiğini ifade etmişlerdir. Katılımcılar meslektaş ve hastalarına vakit ayırdıkları ve gerekli durumda diyetisyenle iletişim kurabildiklerini belirtmiş olsalar da EÇTÖ puan ortalamaları yükselirken bireyler arası iletişim becerilerinin ve yaşam şekli hassasiyetinin azaldığı saptanmıştır. Sonuç olarak üst yönetimlerin desteği ile ekip çalışmasını güçlendirecek hizmet içi eğitim programlarının gerekli olduğu saptanmıştır. EÇTÖ puanını arttırmak için ekip içerisinde bireyler arası görev dağılımı eşit olmalıdır. Bu eşitlik ekip çalışmasına diyetisyen de dâhil edilerek hastanın beslenmesinden sorumlu olmalı ve bu sayede hasta tedavisi daha verimli ve kaliteli olmakla beraber hastanede yatış süresinde de azalma görüleceği belirlenmiştir. This study was planned to determine the attitudes and behaviors of health professions towards dieticians. One hundret and seventy health workers between the ages of 18 and 65 who work at Dr. Rıdvan Ege Training and Research Hospital participated voluntarily. Data of the study were collected by using a questionnare between February and March 2018. The questionnaire used to collect the data includes demographic characteristics, nutrition knowledge, attitudes towards dietary/ dietician and Team Work Attitudes Scale (TWAS). 69.4% of the participating individuals were female, 30.6% were male and the average age was 35.7211.45 years. 97% of the individuals participating in the study stated that those who completed the 4 years nutrition and dietetic degree program were dietitians and 54.6% of individuals answered the most reliable nutririton information source as ‘’ dietitian’’. The lowest score that can be obtained from the TWAS used in the study is 66, the highest score is 136 and the average score of the participants is 108.6911.11. It was determined that the lowest number of patients were directed to dietitian from the Department of Basic Medical Sciences and this department had the lowest average TWAS score. The highest average score of TWAS belongs to the Department of Internal Sciences and the employees in this unit stated that health workers and physicians as well as dietitians should participate in patient visits. Even though the participants gave time to colleagues and patients and indicated that they could communicate with the dietician when necessary, it was found that the communication skills of the individuals and their life style sensitivity decreased as the average of the TWAS scores increased. As a conclusion with the support of top management, in-service training programs that will strengthen the team's work are required.