Browsing by Author "Özen, Özlem"

Now showing 1 - 4 of 4

Endometrioid endometriyal karsinomlarda mikrokistik, elonge ve fragmente invazyon patern yaygınlığının prognostik parametrelerle ilişkisi ve moleküler sınıflamaya göre immünohistokimyasal profilinin araştırılması
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2024) Hasanaliyeva, Leyla; Özen, Özlem
Amaç: Çalışmamızda, endometrioid endometriyal karsinom olgularında, mikrokistik, elonge ve fragmante (MELF) invazyon patern yaygınlığını değerlendirerek tümör derecesi, patolojik evre, lenfovasküler invazyon, lenf nodu metastazı gibi prognostik parametrelerle ilişkisini, nüks ve sağkalıma etkisini, ayrıca yeni entegre histomoleküler sınıflamaya göre immünohistokimyasal profilini araştırmayı hedefledik. Gereç ve Yöntem: Başkent Üniversitesi Ankara Hastanesinde, Aralık 2011-Ocak 2023 tarihleri arasında total abdominal histerektomi, bilateral salpingoooferektomi, omentektomi ile pelvik ve paraaortik lenf nodu diseksiyonu uygulanan endometrioid tip adenokarsinom tanılı 560 kadın hastanın dosyaları incelendi. Olgulara ait Hematoksilen-Eozin (H&E) boyalı lamlar arşivden çıkarıldı. Tümör içeren kesitler MELF invazyon paterni açısından tekrar değerlendirildi ve MELF invazyon paterni gösteren 136 olgu çalışmaya dahil edildi. İnvaziv tümör sınırlarında en az 10 büyük büyütme alanı taranarak 1 ve 2 MELF tipi invazyon odağı bulunan olgular “fokal”, 3 ve 3 üzeri MELF tipi invazyon odağı bulunan olgular “yaygın” olacak şeklinde iki gruba ayrıldı. Her iki grup; tümör çapı, lenfovasküler invazyon, lenf nodu metastazı, miyometriyal invazyon derinliği, endoservikal tutulum gibi prognostik parametreler açısından değerlendirildi. Ayrıca her iki grupta immünohistokimyasal olarak ER, PR, p53, MSH2, MSH6, MLH1 ve PMS2 antikorları ile boyanma sonuçları araştırıldı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 136 hasta MELF invazyon paterninin yaygınlığına göre iki gruba ayrıldı. Fokal MELF invazyon paterni gösteren grupta 53 hasta, yaygın MELF invazyon paterni gösteren grupta ise 83 hasta vardı. Yaygın MELF invazyon paterni gösteren grupta, ileri evre ve yüksek risk grubuna ait olgular anlamlı derecede yüksek bulundu (p<0,001). Yine bu grup ile tümör çapı (p=0,037), miyometriyal invazyon derinliği (p<0,001), endoservikal tutulum (p=0,029), uterin seroza tutulumu (p=0,030) arasında anlamlı ilişki bulundu. Yaygın MELF invazyon paterni gösteren grupta lenf nodu metastazı (p=0,005), makrometastaz varlığı (p=0,015) anlamlı derecede fazla görüldü. Bölgesel lenf nodu metastazları açısından değerlendirildiğinde paraaortik lenf nodu metastazının varlığı ile yaygın MELF invazyon paterni arasında anlamlı ilişki olduğu görüldü (p=0,032). Lenfovasküler invazyon ile ise anlamlı ilişki gösterilemedi (p=0,34). Fokal MELF invazyon paterni gösteren grupta ER antikoru ile pozitiflik %92,4; yaygın MELF invazyon paterni gösteren gruptaysa %97,6’ydı. Her iki grup arasında ER pozitifliği açısından anlamlı fark yoktu (p=0,155). PR antikoru ile ise fokal MELF invazyon paterni gösteren grupta %88,7 hastada, yaygın MELF invazyon paterni gösteren grupta ise %97,6 hastada pozitiflik görüldü. İstatistiksel olarak MELF yaygınlığı ve PR pozitifliği arasında anlamlı ilişki bulundu (p=0,031). Ayrıca MELF yaygınlığı ile immünohistokimyasal mutant tip p53 ekspresyonu arasında anlamlı ilişki olduğu tespit edildi (p=0,045). İmmünohistokimyasal olarak DNA yanlış eşleşme (MMR) proteinleri olan MSH2, MSH6, MLH1, PMS2 ve mikrosatellite durumu ile MELF invazyon paterni yaygınlığı arasında anlamlı istatistiksel sonuç bulunmadı. İstatistiksel olarak MELF yaygınlığının genel ve hastalıksız sağkalım sürelerine etki etmediği görüldü.Sonuç: Çalışmamızın sonucunda, yaygın MELF invazyon paterni gösteren hasta grubunun ileri evre, tümör çapı, lenf nodu metastazı, endoservikal tutulum gibi hastalığın gidişatını etkileyen prognostik parametrelerle ilişkisi gözlemlendi. Ayrıca, mutant tip p53 boyanma paterni gösteren 6 adet olgunun tümünün yaygın MELF invazyon paterni gösteren grupta olduğu görüldü. Çalışmamız sonucunda MELF invazyon paterni yaygınlığının hastalıksız sağ kalım ve genel sağ kalım üzerine anlamlı bir etkisi olmadığı saptanmıştır ancak bu konuda kesin değerlenlendirmeler yapabilmek için daha fazla sayıda olgunun yer aldığı, moleküler sınıflamanın tüm kategorilerinin araştırıldığı uzun takip süreli çalışmalar yapılması gerekmektedir. Mevcut çalışma ve bu konuda yapılacak detaylı moleküler çalışmaların MELF invazyon paterni gösteren endometrioid endometriyal karsinomların tedavi ve prognozunda gelişmelere ışık tutacağına inanmaktayız. Aim: In our study, we aimed to assess the prevalence of microcystic, elongated, and fragmented (MELF) invasion pattern in cases of endometrioid endometrial carcinoma, investigate its association with prognostic parameters such as tumor grade, pathological stage, lymphovascular invasion, lymph node metastasis, recurrence, and survival impact. Additionally, we explored the immunohistochemical profile according to the new integrated histomolecular classification. Materials and Methods: We reviewed the files of 560 women diagnosed with endometrioid adenocarcinoma who underwent total abdominal hysterectomy, bilateral salpingo-oophorectomy, omentectomy, pelvic, and paraaortic lymph node dissection at Başkent University Ankara Hospital between December 2011 and January 2023. Hematoxylin and eosin (H&E) stained slides of the cases were retrieved from the archives. Sections containing the tumor were re-evaluated for MELF invasion pattern, and 136 cases demonstrating MELF invasion were included in the study. Cases were categorized into "focal" and "widespread" groups based on the number of MELF foci, and both groups were evaluated for prognostic parameters such as tumor size, lymphovascular invasion, lymph node metastasis, depth of myometrial invasion, and endocervical involvement. Immunohistochemical staining for ER, PR, p53, MSH2, MSH6, MLH1, and PMS2 antibodies was also performed in both groups. Results: The study included 136 patients divided into two groups based on the prevalence of MELF invasion pattern. There were 53 patients in the focal MELF invasion group and 83 patients in the widespread MELF invasion group. The widespread MELF invasion group showed a significantly higher proportion of advanced stage and high-risk cases (p<0.001). Significant associations were found between the widespread MELF invasion group and tumor size (p=0.037), depth of myometrial invasion (p<0.001), endocervical involvement (p=0.029), and uterine serosal involvement (p=0.030). Lymph node metastasis (p=0.005) and the presence of macrometastasis (p=0.015) were significantly higher in the widespread MELF invasion group. Paraaortic lymph node metastasis was significantly associated with widespread MELF invasion (p=0.032). No significant relationship was found between lymphovascular invasion and MELF invasion (p=0.34). ER positivity was 92.4% in the focal MELF invasion group and 97.6% in the widespread MELF invasion group, with no significant difference between the two groups (p=0.155). PR positivity was 88.7% in the focal MELF invasion group and 97.6% in the widespread MELF invasion group, and a statistically significant association was observed between MELF prevalence and PR positivity (p=0.031). Additionally, a significant association was found between MELF prevalence and immunohistochemical mutant-type p53 expression (p=0.045). There was no statistically significant correlation between MELF prevalence and immunohistochemical expression of DNA mismatch repair (MMR) proteins, including MSH2, MSH6, MLH1, PMS2, and microsatellite status. Overall, MELF prevalence did not significantly impact overall and disease-free survival. Conclusion: Our study observed associations between widespread MELF invasion pattern and adverse prognostic parameters in endometrioid endometrial carcinoma. Furthermore, all cases with mutant-type p53 staining pattern were found in the widespread MELF invasion group. The study concludes that the prevalence of MELF invasion pattern does not significantly affect disease-free and overall survival. However, more extensive studies with a larger number of cases and long-term follow-ups, exploring all categories of molecular classification, are needed for definitive evaluations. We believe that our current study and future research in this field will shed light on the developments in the treatment and prognosis of endometrioid endometrial carcinomas demonstrating MELF invasion pattern.
Glioblastom olgularında immünohistokimyasal mgmt ve p53 ekspresyonu ile bulguların prognostik faktörler ile karşılaştırılması
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2016) Kazancı, Muhammed Semih; Özen, Özlem
Bu çalışmada primer beyin tümörleri arasında en sık görülen ve en agresif tümör olan glioblastom olgularının tedavisinde son yıllarda önem kazanan alkile edici ajanların ortaya çıkmasına neden olan MGMT ekspresyonunun bizim olgularımızdaki görülme sıklığının belirlenmesi, glioblastom tümörigenezinde diğer bir önemli rol oynayan p53 tümör süpresör gen ekspresyonu ile ilişkisini araştırmak yanı sıra hastaların sağkalımına etkilerini değerlendirip literatüre katkıda bulunmayı amaçladık. Bu çalısmada 1995-2015 yılları arasında Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim Dalı‟nda glioblastom tanısı almış 71 olgunun parafin bloklarından hazırlanacak kesitlerine immünohistokimyasal olarak p53 ve MGMT antikorları uygulanmıştır. Klinik, histopatolojik, immünohistokimyasal bulgular ile prognostik parametreler istatistiksel olarak karşılaştırılmıştır. İmmünohistokimyasal olarak her iki antikor için nükleer boyanma anlamlı kabul edilmiştir. Boyanan her kesit ışık mikroskobunda incelenerek her iki antikor içinde nükleer boyanmanın en yüksek olduğu alan seçilmiştir. MGMT ve p53 için 1000 tümör hücresi sayılarak; nükleer boyanma gösteren tümör hücrelerinin sayılan 1000 tümör hücresine oranı hesaplanarak boyanma indeksleri yüzde olarak saptanmıştır. p53 için ara değerler %10 ve %50 olarak belirlenip boyanma indeksi %10‟un altında ise negatif, %10-50 arasında ise 1(+), %50-100 arasında ise 2(+) olarak sınıflandırılmıştır. MGMT için de aynı şekilde ara değerler %10 ve %50 olarak belirlenmiştir. Boyanma indeksi %10‟un altında ise negatif, %10-50 arasında ise 1(+), %50‟nin üzerinde ise 2(+) olarak sınıflandırılmıştır. Bu çalışmada olgularda mutant p53 ekspresyonu ile MGMT ekspresyon düzeyleri immünohistokimyasal olarak karşılaştırılmıştır. p53 negatif olan gruptakilerin %62.5‟sında MGMT negatif iken p53 pozitif olanların %63.8‟inde MGMT negatif olarak izlenmektedir. p53 ve MGMT ekspresyon düzeyleri arasında negatif bir korelasyon görülmesine rağmen p53 ve MGMT ekspresyon dereceleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır (p=1.00). Hastaların MGMT ve p53 ekspresyon düzeylerine göre sağkalım süreleri Kaplan-Meier yöntemine göre karşılaştırılmıştıtr. İmmünohistokimyasal p53 ekspresyon derecesi 1(+) olan grubun ortalama sağkalım süreleri 24.26 ay, 2(+) olan grubun 19.10 ay„dır. p53 negatif olan grubun ortalama sağkalım süreleri 8.00 ay olup, gruplar içinde en düşük sağkalım ortalamasına sahiptir. Ekspresyon dereceleri ile sağkalım arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmamıştır (p=0.16) MGMT ekspresyon derecesi 1(+) olan grubun ortalama sağkalım süreleri 9,29 ay olup, 2(+) olan grubun ortalama sağkalım süreleri 11,59 „dır. MGMT negatif olan grubun ortalama sağkalım süresleri 21,03 ay olup, diğer gruplardan daha yüksek sağkalım ortalamasına sahiptir. Ancak ekspresyon dereceleri ile sağkalım arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmamıştır (p=0.40). Prognozu oldukça kötü olan glioblastom hastalarında sağkalım artışı sağlayan temozolamid tedavisinin hangi hastalara verileceğinin belirlenmesinde MGMT protein ekspresyon düzeyi önem taşır. Çünkü MGMT ekspresyon kaybının (MGMT promotör metilasyonu), alkilleyici kemoterapötiklere yanıtı artırdığı bilinmektedir. p53 tümör süpresör geni mutasyonu, MGMT proteini sentezi regülasyonunda önemli bir yere sahiptir. Bizim çalışmamızda bulgular, bu ilişkiyi destekler niteliktedir. Ancak kısıtlı sayıda olgu olması nedeniyle bu iki protein ekspresyonu ve sağkalım oranları arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunmamıştır. Tedavi protokolleri ve aşamaları bilinen daha fazla olgu üzerinde immünohistokimyasal ve genetik analiz birlikte yapılarak planlanacak gelecek çalışmalara gerek duyulmaktadır. Glioblastoma is the most common and the most malignant primary tumor of the brain. O6-methylguanine-DNA-methyltransferase (MGMT) gene has been shown to be associated with improved outcome in glioblastoma and may be a predictive marker of sensitivity to alkylating agents. The aim of this study was to evaluate the correlation and prognostic significance of MGMT and p53 protein expression in patients with glioblastoma. Seventy-one patients, who were diagnosed with glioblastoma between the years 1995-2015 in the Pathology Department of Başkent University Faculty of Medicine were selected for the study. Paraffin embedded tumor tissues were immunohistochemically evaluated with monoclonal antibodies for MGMT and p53 protein. The correlation between the exprresion of MGMT and p53 protein and the survival was also examined. Only nuclear staining was considered positive for both antibodies. Immunoreacitivity was quantified by counting the stained nuclei expressed as a percentage of the positive cells. The immunoreactivity of the MGMT and the p53 protein was evaluated by estimating the fraction of positive cells, and a level of less than 10 % was regarded as negative, between %10 and % 50 as 1(+) and more than %50 as 2(+). In this study, the expression of MGMT and p53 was examined to eluciate the relationship between their immunostaining intensity. MGMT immunuhistochemistry was negative in 15 (%62,5) patients of p53 immunuhistochemistry negative group and in 30 (%63,8) p53 immunuhistochemistry positive group. There is no statistically significant correlation between MGMT and p53 expression. (p=1.00) We analysed the overall survival according to MGMT and p53 expression levels with Kaplan-Meier analysis. Mean survival time of group with p53 immunohistochemical expression level 1(+) is 24.26 months and group with 2(+) expression is 19.10 months. The mean survival time of p53 negative group is 8.00 months and this group has the lowest survival time among the other ones. There is no statistically significant relation between p53 expression levels and survival (p=0.16) Mean survival time of group with MGMT immunohistochemical expression level 1(+) is 9.29 months and group with 2(+) expression is 11.59 months. The mean survival time of MGMT negative group is 21.03 months and this group has the highest survival time among the other ones. There is no statistically significant relation between MGMT expression levels and survival (p=0.40). Since MGMT promoter methylation is a strong predictive marker for the response to alkylating chemotherapy agents, MGMT protein expression level is important for determining the patient who will get the temozolamide therapy that promotes the overall survival of the glioblastoma patients with poor prognosis. The mutation of p53 tumor supressor gene has an important role in the regulation of MGMT protein synthesis. The findings of our study support this relationship. However, because of the limited number of the cases, no statistically significant correlation between MGMT and p53 expression and the survival ratio was observed in our study. More cases with well known treatment protocoles should be enrolled to further studies which will be designed by immunohistochemical and genetic analysis.
Karaciğer transplantasyonu sonrasında yineleyen hepatoselüler karsinomun öngörülmesinde histopatolojik faktörler ve morfometrinin yeri
(Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 2008) Ünlükaplan, Müge; Özen, Özlem
Hepatoselüler karsinomda (HCC) tümörün yinelemesi önemli bir prognostik belirteçtir. Özellikle de HCC nedeniyle karaciğer transplantasyonu yapılan hastalarda en önemli ölüm nedenlerinden biridir. Yineleyecek olguların önceden bilinmesi, yakın takip ve tedavi açısından oldukça önemlidir. Morfometrik yöntemler ile değerlendirilen çekirdek özellikleri çoğu kanserde kullanışlı prognostik öngörücüler olarak bildirilmiştir. Bu çalışmada amaç, HCC’nin biyolojik davranışını belirleyen bazı histopatolojik ve morfometrik özellikleri, HCC nedeniyle karaciğer transplantasyonu sonrasında HCC’nin yinelediği (Grup1) ve yinelemediği (Grup2) gruplar arasında karşılaştırmaktır. HCC nedeniyle karaciğer transplantasyonu yapılan ve 6 tanesinde tümör yinelemesi görülen 37 hastanın hepatektomi materyallerine ait arşiv preparatları ve dosya bilgileri tekrar incelendi. Her olguda; yaş, cinsiyet, tümör odağı sayısı, en büyük odak çapı, etiyoloji, tümör sınırları, tümör ve komşuluğunda inflamasyon, patern, nekroz, özel hücre tipi, yağlı değişiklik, Mallory cisimciği, çekirdekte inklüzyon, mikrovasküler invazyon ve mitoz yeniden değerlendirildi. Her olgudan en az 50 tümör hücresi içerecek şekilde, x1000 büyük büyütmede, en az 5 adet alanın fotoğrafı çekildi. Her alanda seçilebilen tüm hücrelerin çekirdekleri ImageJ (1.40) programındaki kalem aracı kullanılarak belirlendi ve çekirdek çevresi, alanı ve yuvarlaklık yüzdesi hesaplandı. Parametrik testlerin ön şartlarını yerine getiren değişkenler için iki grup ortalamasının karşılaştırılmasında Student’s t testi, ikiden fazla grup ortalamalarının karşılaştırmasında ise Tek Yönlü Varyans Analizi yöntemi (One Way ANOVA) kullanıldı. Sonuçlar ortalama±standart sapma olarak ifade edildi. Kategorik değişkenlerin analizinde Pearson ki-kare testi, Olabilirlik oran testi ve Fisher-Exact test kullanıldı. Sonuçlar n (%) olarak ifade edildi. p<0.05 düzeyi istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Veri setinin analizinde SPSS 13.0 (Statistical Package for the Social Sciences, version 13.0, SSPS Inc, Chicago, IL, USA) istatistik paket programı kullanıldı. Sonuçlara bakıldığında Grup 1’de az diferansiye tümör oranının anlamlı olarak Grup 2’den fazla olduğu (p=0.042) görüldü. Bunun yanı sıra anlamlı olmamakla birlikte Grup 1’de mikrovasküler invazyon ve mitoz sayısı ortalaması Grup 2’ye göre daha fazladır. Grup 2’de ise kolestaz, Mallory cisimciği, nekroz, tümörde inflamatuvar infiltrat ve yağlı değişiklik daha fazladır. Morfometrik özellikler her iki grupta benzer oranda saptanmıştır. İlintilendirmelerin çoğu istatistiksel olarak anlamlı değildir. Bu da çalışmadaki yineleyen HCC sayısının azlığına bağlı olabilir. Literatürde artmış mitotik aktivite, tümörde yüksek grade ve mikrovasküler invazyonun yineleyen HCC için öngörücü faktörler olabileceği bildirilmektedir. Az sayıda çalışmada ise patolojik inceleme ile yinelemenin öngörülemeyeceği belirtilmiştir. HCC nin grade’i nükleer morfometrik özellikleri de içermektedir. Bu çalışmada; tümör yinelemesinin hücre morfolojisi dışındaki faktörlerle ilişkili olabileceği hipotezi desteklenmektedir. Recurrence of hepatocellular carcinoma (HCC) is an important prognostic marker. It is one of the most important risk factors in mortality of the patients who had liver transplantation for this reason. The prediction of a possible recurrence of the tumor is pretty important for the close follow-up and medical therapy of these patients. The nuclear parameters that can be measured by morphometric indices were reported in the literature to be the predictors of prognosis in other types of tumors. The data achieved from computered image analysis systems are known to be either objective or easy to obtain by a conventional microscopic analysis. The aim of this study is to compare some of the histopathologic and morphologic features that may determine the biologic behaviour of HCC, between recurrent (Group1) and nonrecurrent (Group2) groups. The hospital files and hepatectomy slides of 37 patients who had a liver transplantation because of HCC were examined again. Six of these patients were known to develop recurrence of HCC. Age, sex, number number, largest tumor size, etiology, tumor edges, tumor and background inflammation, architecture, necrosis, cell types, fatty change, Mallory bodies, nuclear inclusion, microvascular invasion and mitoses are reevaluated in each case. Five images that contain at least 50 tumor cells -enlarged x1000 times under light microscope- were obtained for each case. All the nuclear contours on each image were defined by the pencil tool of ImageJ (1.40) programme. The nuclear area, perimeter and circularity of each cell were calculated by the same programme. Student’s t test, One Way ANOVA, Pearson Chi-square test and Fisher-Exact tests were used in statistical analysis. The results were given in n (%). p<0.05 was accepted as scientifically significant. SPSS 13.0 (Statistical Package for the Social Sciences, version 13.0, SSPS Inc, Chicago, IL, USA) statistical programme was used in the analysis of our data. Poor differentiation was scientifically significant (p=0.042) in Group 1. Although they were not scientifically significant, microvascular invasion and increased mitotiv activity were detected to be more prominent in Group 1. Again although not scientifically significant, cholestasis, Mallory bodies, necrosis, tumor inflammation and fatty change were the features in Group 2 that were detected to be more prominent when compared to Group 1. Both of the groups were detected to have similar morphometric results. These results can be explained with the limited number of cases -especially recurrent HCC group-in the study. Increased mitotic activity, higher tumor grade and higher microvascular invasion rates were reported in the literature to be strong possible predictors of HCC that recur. There are also rare studies in the literature reported that pathologic studies are unable to predict the recurrence of HCC. The grade of HCC also contains the nuclear morphometric features. In this study, the hypothesis of “factors other than cell morphology are prone to have relation with tumor recurrence” was supported by the way.
Karaciğer tümörleri ve cerrahi deneyimlerimiz
(Çocuk Cerrahisi Dergisi ,21 ,1 ,34-38, 2007) Arda, İ.Serdar; Ötgün, İbrahim; Coşkun, Mehmet; Boyvat, Fatih; Güney, L.Hakan; Fakıoğlu, Ender; Bilezikçi, Banu; Özen, Özlem; Hiçsönmez, Akgün; Haberal, Mehmet
Kliniğimizde bir yıl içerisinde karaciğer tümörü netanısı ile izlenen hastaların bulguları sunulmaktadır. Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde 1 yıl içerisinde 6 olgu (3 hepatoblastom, 1 hepatosellüler karsinom, 1 metastatik karaciğer kitlesi -opere Wilms' tümörü- ve 1 embriyonel rabdomiyosarkom) izlenmiştir. Bu çalışmada hastaların bulguları geriyedönük olarak taranmıştır. Bulgular: 4'ü erkek ikisi kız olan hastaların yaşları 4 ay ile 6 yaş arasındaydı. Hastaların tümü tümör belirteçleri, dopler ultrasonografi ve bilgisayarlı tomografik hepatik anjiyografi ile değerlendirildi. 4 hastada kitle tam olarak çıkarıldı. Hepatoblastoma tanılı bir hastaya canlı vericiden karaciğer nakli yapıldı. Hepatoblastomlu diğer bir hasta ise kemoembolizasyon sonrasında kemoterapi programına alındı. Sonuç: Çocukluk çağı karaciğer tümörleri ameliyat öncesi bilgisayarlı tomografik hepatik anjiyografi ile ayrıntılı olarak değerlendirilmelidir. Bu hastaların cerrahi sağaltımları deneyimli bir cerrahi ekip tarafından uygun ameliyathane donanımı olan merkezlerde yapılmalıdır. Karaciğer nakli, metastazı olmayan ve çıkarılamayan tümörlerde uygulanması gereken cerrahi sağaltım olmalıdır. Here, we present our one year experience in patients with liver tumors. Patients and Method: 6 patients' data (1 hepatoblastoma, 1 hepatocellular carcinoma, 1 metastatic liver mass -previously operated for Wilms' tumor- and 1 embryonal rabdomyosarcoma) were investigated retrospectively. Results: Four of the patients were male and the others were female. Ages were changed between 4 months and 6 years. All patients were investigated with tumor markers, hematological and biochemical analysis, Doppler ultrasonography and computerized tomographic hepatic angiography. Tumor was totally resected in four patients. One patient underwent live-donor partial liver transplantation. One patient with hepatoblastoma is still receiving preoperative chemotherapy. Conclussion: It is quite important to define the tumor borders with computerized tomographic hepatic angiography. We believe that liver tumor surgery should be performed by experienced surgeons in well-equipped centers. Liver transplantation is the treatment of choice in unresectable non-metastatic tumors