| dc.description.abstract | Son zamanlarda, bir anjiotensin reseptör blokörü olan telmisartanın renin-anjiotensin sistem inhibisyonundan bağımsız olarak parsiyel PPAR-gamma aktivitesi göstererek insülin duyarlılığını arttırdığı in-vitro deneysel çalışmalarla gösterilmiştir. Bir başka anjiotensin reseptör blokörü olan losartanda böyle bir aktivite bulunamamıştır..
Çalışmamızda hafif-orta şiddette hipertansiyonu olan ve sulfonilüre tedavisi ile metabolik kontrolü sağlanmış olan tip 2 diyabetik hastalarda telmisartan ve losartanın, metabolik parametreler ve insülin direnci üzerine olan etkilerini karşılaştırmayı amaçladık.
Çalışmaya en az üç aydır telmisartan (n=10) yada losartan (n=10) alan , sulfonilüre tedavisi ile metabolik kontrolü sağlanmış yirmi tip 2 diyabetik hasta alındı.Gönüllü onayları alınan hastaların antropometrik ölçümleri alındı, açlık plazma glukozu, bazal insülin düzeyleri, lipid parametreleri,serum adiponektin düzeyleri belirlendi; HOMA-IR ve HOMA β’ları hesaplandı. Hiperinsülinemik-öglisemik klemp testi yapılarak insülin duyarlılığını yansıtan M değerleri bulundu. Sonrasında hastaların almış olduğu telmisartan yada losartan kesildi. Onbeş günlük ilaçtan temizlenme periyodunu takiben önceden losartan almış olan gruba (grup1) telmisartan (80mg/gün), önceden telmisartan almış gruba (grup 2) losartan (50 mg/gün) tedavisi başlandı. 12 hafta takip sonunda hastalara bahsedilen antropometrik ölçümler ve laboratuvar testleri ile hiperinsülinemik öglisemik klemp testi tekrarlandı. İndependent samples T testi ile grupların başlangıç karekteristik özellikleri karşılaştırıldı. Sonrasında paired samples T testi kullanılarak her grubun bahsedilen ölçümlerinde çalışma başlangıcı ve bitimi arasındaki değişimin anlamlılığı belirlendi.
Çalışmayı 1. gruptan dokuz (yaş ortalaması 51,2±6,4 yıl), 2. gruptan sekiz (44,6±6,2 yıl), toplam 17 hasta tamamladı.Başlangıç karakteristik özellikleri açısından gruplar arasında anlamlı farklılık yoktu. Çalışma bitiminde grup 1’de kan basıncı,açlık plazma glukozu, glukozile hemoglobin,bazal insülin düzeyi, lipid paramtreleri, serum adiponektin düzeyileri, HOMA-IR ve HOMA β ile hiperinsülinemik öglisemik testiyle hesaplanan M değerlerinde başlangıca göre anlamlı farklılık yokken vücut ağırlığı ve vücut kitle indeksinde istatistiksel anlamlı azalma tespit edildi (p=0,034).
Buna karşın grup 2’ deki hastalarda vücut ağırlığı dahil bahsedilen hiçbir parametrede çalışma başlangıcı ve bitişi arasında fark yokken hiperinsüliemik-öglisemik klemp testiyle belirlenen insülin duyarlılığında anlamlı artış saptandı (p=0,028).
Bu bulgularla kısa süreli tedavide tip 2 diyabetik hastalarda kan basıcı,kan glukozu, glukozile hemoglobin, lipid parametreleri ve serum adiponektin düzeyleri üzerinde telmisartan (80 mg/gün) ve losartan (50 mg/gün) tedavisi arasında anlamlı farklılık olmadığı, buna karşın losartanın insülin duyarlılığını, telmisartan anlamlı kilo kaybı yaptığı halde bu ilaca göre daha belirgin düzelttiği sonucuna varıldı.
Angiotensin receptor blockers (ARB) are shown to increase insulin sensitivity via renin-angiotensin system (RAS) inhibition. Recently, telmisartan has been reported to increase insulin sensitivity, by acting as a partial (Peroxisome Proliferator Activator Receptor) PPAR-gamma agonist, regardless of its RAS inhibition, but losartan has no such activity. In this study, we compared the impact of telmisartan and losartan on insulin sensitivity among mild or moderately hypertensive type 2 diabetic cases whose glucose homeostasis were controlled (hbA1c<8) only with sulphonylureas.
Age-sex-weight matched 20 cases who had been on telmisartan (n=10) or losartan (n=10) at least for three months were included. Their anthropometric measurements were performed, blood pressures were recorded. Fasting venous blood samples were obtained for glucose, hbA1c, insulin, lipids and adiponectin. Peripheral insulin resistance was calculated using the formula; (Homeostasis Model Assessment) HOMA-IR. Euglycemic hyperinsulinemic clamp method defined by DeFronzo was performed in each subject and whole insulin sensitivity was derived from glucose disposal rate expressed as mg/kg/min and indicated as ‘M’ index. Thereafter, telmisartan and losartan were withdrawn within both groups.
A cross-over design was planned, following a wash-out period of 15 days, losartan group (Group 1) was given telmisartan 80mg/day, telmisartan group (Group 2) was administered losartan 50mg/day. After 12 weeks of therapy, all measurements, calculations and the clamp test were re-performed.
General features of the cases at inclusion were similar. Nine cases (90%) in Group 1 and 8 cases (80%) in Group 2 concluded the follow-up. In Group 1, among all follow-up parameters, only weight exhibited a significant decrease at final evaluation (p=0.034). In Group 2, only M value was found to increase (p=0.028).
Our findings indicated that among hypertensive type 2 diabetic cases, losartan caused a better improvement in whole insulin sensitivity and telmisartan resulted in a more weight loss. These results conflicted with the literature reporting partial PPAR-gamma agonism by telmisartan. However, euglycemic hyperinsulinemic clamp method; the gold standard method in assessing whole insulin sensitivity was used in any of these comparative studies. Additionally, none of them was performed in type 2 diabetic subjects. Depending on our findings, we propose that losartan ameliorates whole insulin sensitivity in short term, whereas telmisartan does not. Compared with partial PPAR-gamma agonism, tissue RAS inhibition may be more effective on insulin sensitivity and regarding this effect, losartan may be more potent than telmisartan. | en_US |
