Dolandırıcılık suçu

Abstract

Dolandırıcılık, malvarlığına karşı işlenen suçların uygulamada en çok karşılaşılan örneklerindendir. 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 157.maddesindeki tanıma göre dolandırıcılık; “Hileli davranışlarla bir kimseyi aldatıp, onun veya başkasının zararına olarak, kendisine veya başkasına yarar sağlamak” eylemidir. 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nda, bu suça ilişkin olarak bazı değişiklikler yapılmıştır. Fakat kanunda hilenin tanımına yer verilmemiştir. Bu önemli bir sorundur. Yargıtay ise kanun değişikliğine rağmen, büyük ölçüde, eski kanun döneminde uygulanmakta olan görüşünde sabit kalmıştır. Ancak bunun yanı sıra Yargıtay, dolandırıcılık suçuna ilişkin olarak yakın zamanda vermiş olduğu kararlarında sıklıkla, kanunun ve doktrinin aksine, suçun unsurlarının oluşmadığından ve eylemin hukuki ihtilaf kapsamında kaldığından bahisle beraat yönünde bozma kararları vermeye başlamıştır. Böylece, mevzuata göre dolandırıcılık suçunun tek bir tanımı olmasına rağmen, kanun, uygulama ve doktrin üçgeninin her bir köşesinde, farklı görüşler ortaya çıkmıştır. Birbiriyle çelişen ve sürekli değişen yargı kararlarının verilmesi nedeniyle, bu suç yönünden, genel anlamda hukukta birlik sağlanamamıştır. Bu çalışmada; dolandırıcılık suçunun tarihsel gelişimine, suçun 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’ndaki yasal düzenlemesine, suçun maddi ve hukuki konusuna, suç ile korunan menfaate, suçun failine, mağduruna, unsurlarına ve özel görünüş biçimlerine, suçun benzer suçlarla karşılaştırılmasına, suçun cezasına, yargılama usulüne ve nitelikli dolandırıcılık suçlarına yer verilmiştir. Belirtilen çelişkiler, yakın zamanda verilen Yargıtay kararları ile aynı konudaki kanun hükümleri ve doktrin görüşleri de belirtilmek suretiyle ortaya konulmaya çalışılmıştır. Fraud, is one of the most common examples of crimes committed against property. According to the definition that is laid out in the Article 157 of Turkish Penal Code No.5237; fraud is an action that aims to yield benefit for oneself or other, at the expense of the another person or the victim, through deceiving somebody by fradulent conduct. Turkish Penal Code No.5237 has brought about some amendments regarding this crime. However, aforementioned law does not define deception. This is an important issue. Despite the law amendment, Supreme Court has to a great extent held on to its view that was applied in the period of the old law. On the other hand; Supreme Court in its recent verdicts on fraud crimes, in contrast with the law and doctrine, has frequently ruled to overturn the decision in favour of acquittal on the grounds that the element of the crime did not occur, and the action remained within the scope of the legal dispute. Therefore, in every edge of the law, practice and doctrine triangle different views came into existence, despite the fact that there is only one definiton of fraud crime in the legislation. Regarding this crime, in general terms unity has not yet been achieved in law, due to conflicting and ever-changing rulings. In this thesis; historical trajectory of fraud crime, legislative arrangement of this crime in Turkish Penal Code No. 5237, material and subjective elements of the crime, interest protected by the crime; perpetrator, victim, and special appereance forms of the crime, comprasion of this crime with similar crimes; penalty and criminal proceedings of the crime, and aggravated fraud is examined. An attempt will be made to set forth/reveal the abovementioned contradictions, by putting forward recent Supreme Court rulings, and provisions of law, and views of the doctrine on the same subject.